Francesc Cambó

Francesc Cambó

Biografía
Nacemento	2 de setembro de 1876 Verges, España
Morte	30 de abril de 1947 (70 anos) Buenos Aires, Arxentina
Lugar de sepultura	Camposanto de Montjuïc
Deputado nas Cortes republicanas
7 de decembro de 1933 – 7 de xaneiro de 1936 Lexislatura: II lexislatura da Segunda República Española Circunscrición electoral: Barcelona (capital) ^(en)
Ministro de Facenda
21 de agosto de 1921 – 8 de marzo de 1922 ← Mariano Ordóñez García – Francisco Bergamín García ^(pt)  →
Deputado das Cortes
1 de xuño de 1919 – 13 de setembro de 1923 Circunscrición electoral: Districte electoral de Barcelona ^(en)
Ministro de Fomento de España
23 de marzo de 1918 – 7 de novembro de 1919 ← Niceto Alcalá-Zamora – Manuel García Prieto →
Deputado das Cortes
10 de marzo de 1912 – 2 de maio de 1919 ← Luis Ferrer-Vidal y Soler ^(pt) – Rafael Vehils ^(en)  → Circunscrición electoral: Districte electoral de Castellterçol ^(en)
Deputado das Cortes
29 de abril de 1907 – 14 de abril de 1910 Circunscrición electoral: Districte electoral de Barcelona ^(en)
Concelleiro de Barcelona
1901 – 1904
Datos persoais
Relixión	Catolicismo
Educación	Universidade de Barcelona
Actividade
Campo de traballo	Política e dereito
Lugar de traballo	Madrid
Ocupación	político, avogado, financeiro, xurista
Partido político	Lliga Regionalista Solidaritat Catalana
Familia
Cónxuxe	Mercè Mallol i Codina (1945–1947)
Fillos	Helena Cambó i Mallol
Sinatura

Francesc Cambó

Francesc Cambó i Batlle, nado en Verges (provincia de Xirona) o 2 de setembro de 1876 e finado en Buenos Aires o 30 de abril de 1947, foi un político catalán, fundador e líder da Lliga Regionalista.

Traxectoria

Formación

Estudou dereito e filosofía e letras na Universidade de Barcelona. En 1901 foi un dos fundadores da Lliga Regionalista e foi elixido concelleiro do concello de Barcelona. Deputado nas Cortes entre 1907 e 1910, na súa actividade política defendeu a adopción dun estatuto de autonomía para resolver o problema catalán, aínda que acabou aceptando a Mancomunidade catalá como solución de compromiso.

Tras a morte de Enric Prat de la Riba en 1917, Cambó converteuse no líder da Lliga e foi ministro en dous gobernos conservadores, en 1918 ministro de fomento e en 1921 ministro de finanzas, nos dous casos con Antonio Maura como presidente do goberno.

Nas eleccións de 1931 non conseguiu acceder ao Parlamento e marchou ao estranxeiro ata que en 1933 logrou unha acta de deputado, que non revalidou en 1936. Cando estoupou a Guerra civil española atopábase no estranxeiro e aínda que inicialmente non estaba a favor dos militares sublevados, rematou axudándoos por temor a que se establecese unha república prosoviética de gañaren os republicanos, e chegou a financiar con importantes sumas ao bando franquista.

Posguerra

Tras a guerra viviu en Suíza, os Estados Unidos e a Arxentina. Cambó fixo de mecenas de numerosas actividades artísticas e culturais. Destaca a creación en 1922 da Fundación Bernat Metge, que traduciu ao catalán numerosos textos clásicos gregos e latinos. Tamén escribiu algúns libros como Les Dictadures (1929) e Per la concòrdia en 1930.