O díptico dos Nicómacos e dos Símacos, é un díptico de marfil, duns 30 cm de alto, datado na antigüidade tardía, a finais do século IV ou principios do V, cuxos paneis representan escenas de prácticas relixiosas da relixión romana tradicional.
Tanto o seu estilo como o seu contido reflicten un renacemento de curta duración da relixión romana tradicional e do clasicismo nun momento no que o mundo romano viraba cara ao cristianismo e rexeitaba a tradición clásica. O díptico toma o seu nome das inscricións Nicomachorum e Symmachorum, en referencia a dúas destacadas familias do Senado romano.
O díptico permaneceu intacto até o século XIX.[1] A descrición máis antiga das follas data de 1717 cando, nun inventario do mosteiro de Montier-en-Der, son rexístradas como portas dun relicario de principios do século XIII.[2]
O historiador da arte Richard Delbrueck descubriu unha mención aos paneis na biografía realizada no século X polo abade Adso sobre san Bercharius, que fundou o mosteiro ca. 670. Adso escribiu que o seu antecesor "visitou Xerusalén e obtivo moitas reliquias sagradas, e trouxo consigo excelentes táboas de marfil".[3][4]
Cando os acontecementos da Revolución francesa forzaron o peche do mosteiro en 1790, o relicario e os seus paneis perdéronse temporalmente. O panel dos Nicómaco recuperouse en 1860 dun pozo en Montier,[4] moi danado polo lume, e foi adquirido polo Museo de Cluny, de París. O panel dos Símaco, intacto na súa maior parte, apareceu posteriormente en propiedade dun coleccionista e foi adquirido pouco despois, en 1865, polo Victoria and Albert Museum, de Londres a través á colección Webb.[5]
O díptico elaborouse en Roma nalgún momento entre 388 e 401.[1] O panel Nicómaco, mide 29,9 × 12,6 centímetros e o Símaco 29,8 × 12,2 cm. Námbolos dous paneis aparecen representadas cadansúa figura feminina dedicadas a rituais relixiosos perante os altares de sacrificio.
A táboa Nicómaco, en París, é a que está peor conservada da parella por mor dos danos recibidos nun lume. Presenta o marfil escachado en varias partes, faltando nalgunhas seccións por completo, como na faciana da muller, na man esquerda e no brazo dereito. Representa a unha sacerdotida cun peito ao aire reavivando, con dous fachos acesos que están parcialmente desaparecidos, a chama dun altar adicado, quizais, á deusa Ceres, un culto vencellado aos misterios de Eleusis. Completa a escena un piñeiro do que penduran dous címbalos; tanto a árbore coma os címbalos son atributos da deusa Cibeles[4] e máis do seu servinte/amante Atis.[6]
O panel Símaco, conservado en Londres, amosa unha muller coroada de hedra espolvoreando incenso sobre as chamas dun altar cadrado, grilandeada de coroas de carballo. A muller é asistida por unha pequena figura que sostén un cántaro e unha cunca de froita.[4] As grilandas de carballo e o carballo sagrado suxiren o culto a Xúpiter, mentres que as follas de hedra lembran o deus Dioniso.[7] As figuras femininas foron interpretadas de varias maneiras como sacerdotisas[7] e como deusas.[8]
Crese que os paneis celebran a alianza matrimonial de dúas importantes familias senatoriais, os Símaco e os Nicómaco. Os candidatos máis probables son a filla do senador Quinto Aurelio Símaco e Nicómaco Flaviano, fillo do seu colega Virio Nicómaco Flaviano, aínda que tamén se suxeriu que os paneis poderían conmemorar o matrimonio do fillo de Símaco, o Quinto Fabio Memio Símaco coa neta do mencionado colega.[7]
Os dípticos foron encargados, a miúdo, por familias romanas importantes para celebrar acontecementos relevantes, a maioría das veces a consecución do consulado. A forma de díptico, polo menos orixinalmente, servía como par de tapas para as táboas de escritura de cera. A obra no seu conxunto interpretouse como un estudo na nostalxia. Así como a maioría do mundo romano rexeitou o politeísmo a favor do cristianismo, tamén deixou atrás as técnicas de proporción e perspectiva que caracterizaron a arte dos seus devanceiros.[9]