PROFILBARU.COM

Bruto
	;
Nome orixinal	(la) Marcus Junius Brutus
Biografía
Nacemento	c. 85 a. C. ; valor descoñecido (República Romana)
Morte	23 de outubro de 42 a. C. (42/43 anos); Filipos (República Romana)
Causa da morte	suicidio, traumatismo penetrante
Triunviro monetario
	54 a. C. – 54 a. C.
Maxistrado monetario
	43 a. C. – 42 a. C.
Senador romano
Pretor urbano
Cuestor
Gobernador romano
Pretor
Actividade
Ocupación	filósofo, poeta, político da Roma antiga
Período de tempo	República Romana Tardía
Partido político	optimates
Participou en
15 de marzo de 44 a. C.	asasinato de Xulio César
Familia
Familia	Junii Bruti (en)
Cónxuxe	Claudia (valor descoñecido–45 a. C.), divorcio; Porcia (45 a. C.–43 a. C.), morte do cónxuxe
Parella	Volumnia
Pais	Marco Júnio Bruto, o Velho; Quinto Servílio Cepião e Servilia Cepión; Hortênsia
Irmáns	Marco Júnio Silano; Júnia Tércia; Junia Prima; Junia Secunda
Parentes	Calpurnius Bibulus, fillastro; Décimo Xunio Bruto Albino
Cronoloxía
43 a. C.	proscrición
Descrito pola fonte	Vidas paralelas; Paulys Realenzyklopädie der klassischen Altertumswissenschaft; Obálky knih,

Marco Xunio Bruto (en latín: Marcus Iunius Brutus), nado contra o 85 a.C. e finado o 23 de outubro do 42 a.C., foi un orador,^[1] político e militar romano da etapa final da República. Foi un dos líderes, e o máis famoso, dos conspiradores que planearon e executaron o asasinato de Xulio César nos idos de marzo do -44. Non debe ser confundido con Décimo Xunio Bruto, outro parente da familia dos Brutos que tamén participou no complot.

Traxectoria

Orixes

Bruto era fillo de Décimo Xunio Bruto (que, a pesar de ter o mesmo nome, non debe confundirse co asasino de César), un político pouco importante e Servilia Cepionis, media irmá de Catón o Novo e amante de Xulio César. Algunhas fontes falan da posibilidade de que César fose o seu verdadeiro pai, aínda que probablemente non se trate máis que dun rumor sen fundamento, xa que César tiña quince anos cando naceu Bruto, e a relación coa súa nai comezou dez anos despois.

O avó de Bruto, Quinto Servilio Cepio, adoptouno cando era novo e Bruto engadiu o cognomen Cepio ao seu nome. A súa carreira política empezou cando se converteu en asistente de Catón durante o período en que este último foi gobernador de Chipre.^[2] Nesa época, Bruto enriqueceuse emprestando diñeiro a altos xuros. Dende a súa aparición no Senado, aliñouse coa facción conservadora (optimates) contra o Primeiro Triunvirato de Marco Licinio Craso, Cneo Pompeio Magno e Xulio César. Pompeio asasinara o pai de Bruto no ano -77, durante as proscricións de Sila.

Cando estalou a guerra civil no -49 entre Pompeio e César, Bruto aliñouse xunto co seu antigo inimigo e líder actual dos optimates, Pompeio. Despois do desastre da batalla de Farsalia, Bruto escribiu a César pedindo clemencia, e este perdooulle inmediatamente. César aceptouno entre os seus seguidores máis próximos e fíxoo gobernador da Galia cando foi a África perseguindo a Catón e a Metelo Escipión. Ao ano seguinte (-45), Ceśar nomeouno para o cargo de pretor.

O asasinato de César e as súas consecuencias

Hai varias tradicións diferentes que describen a forma en que Bruto chegou á decisión de asasinar a César. Plutarco, Apiano e Dión Casio, todos eles escritores da época imperial, centráronse na presión do grupo e no deber filosófico percibido de Bruto cara ao seu país e á reputación da súa familia.^[3]

Conservador por natureza, Bruto nunca tratou de esconder as súas conviccións políticas. Casado coa filla de Catón, a súa prima irmá Porcia escribiu un texto gabando as calidades do seu sogro, xa falecido. César estaba moi encariñado con el e respectaba moito as súas opinións. Non obstante, Bruto, como outros moitos senadores, non estaba satisfeito co estado da República. Ceśar fora nomeado ditador perpetuo, e aprobara varias leis que concentraban o poder nas súas mans. Bruto comezou unha conspiración contra Ceśar xunto co seu cuñado e amigo Caio Casio Longino e outros senadores. Nos idos de marzo (15 de marzo do -44), un grupo de senadores, incluíndo a Bruto, asasinaron a César na Curia Pompeia. Na obra de William Shakespeare Xulio César, o ditador dirixe as súas famosas derradeiras palabras a Bruto: Tu quoque, Brute, fili mi (Ti tamén, Bruto, fillo meu) ou tamén Et tu, Brute (e ti tamén, Bruto?). Suetonio afirma que César dixo, en grego, Kai su, teknon? (Incluso ti, fillo meu?) (De Vita Caesarum, Liber I Divus Iulius, LXXXII).

Tras o asasinato, demostrouse que a cidade de Roma estaba contra os conspiradores, xa que a maior parte da poboación amaba a César. Marco Antonio decidiu aproveitarse da situación e no 20 de marzo falou iradamente dos asasinos no eloxio fúnebre de César. A partir de entón Roma deixou de ver os conspiradores como salvadores da República e foron acusados de traizón. Bruto e os seus compañeiros fuxiron ata Oriente. En Atenas Bruto dedicouse ao estudo da filosofía e a obter fondos para financiar un exército para a guerra que se aproximaba. Octaviano e Marco Antonio marcharon cos seus exércitos contra Bruto e Casio. Ambos os exércitos encontráronse na dobre batalla de Filipos (-42). Despois do primeiro encontro, Casio suicidouse, e tras o segundo encontro, xa derrotado, Bruto fuxiu cos restos do seu exército. A piques de ser capturado, Bruto suicidouse tirándose sobre a súa espada. Marco Antonio honrou o seu inimigo caído, declarándoo o romano máis nobre. Mentres que outros conspiradores actuaron por envexa e ambición, Bruto creu que actuaba polo ben de Roma.

Na literatura

Aparecen referencia a este personaxe, nas seguintes obras literarias:

A Divina Comedia, obra de Dante Alighieri, na que se narran as súas experiencias no inferno, paraíso e purgatorio.
Vida de Marco Bruto (1644), de Francisco de Quevedo.
Xulio César, obra de William Shakespeare.
La trama, conto breve de Jorge Luis Borges, incluído no seu libro El hacedor.

Notas

↑ Balbo 2013, p. 317
↑ Plutarco, Vidas paralelas. «Bruto», 3
↑ Tempestad 2017, p. 84

Véxase tamén

Bibliografía

Balbo, Andrea (2013). "Marcus Junius Brutus the orator: between philosophy and rhetoric". En Steel, Catherine; Van der Blom, Henriette. Community and communication: oratory and politics in republican Rome. (en inglés). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-964189-5.
Tempest, Kathryn (2017). _the noble conspirator (en castelán). LOndres: Yale University Press. ISBN 978-0-300-18009-1.