PROFILBARU.COM

Doutor da Igrexa
Boaventura de Bagnoregio
	;
Nome orixinal	(la) Bonaventura
Biografía
Nacemento	(it) Giovanni Fidanza ; 1221 ; Bagnoregio, Italia (pt)
Morte	15 de xullo de 1274 (52/53 anos); Lión, Francia
Cardeal
	3 de xuño de 1273 –
Cardinal-Bishop of Albano (en) diocese de Albano
	1273 (Gregoriano) – 1274 (Gregoriano) ; ← Raoul de Grosparmy (pt) – Bentivegna de Bentivegni (pt) →
Bispo
Ministro Xeral da Orde dos Franciscanos
Superior xeral
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade de París
Actividade
Campo de traballo	Teoloxía, administration and management of the church (en) , Escolástica, predicación, Christian ministry (en) , scientific writing (en) , filosofía, cristianismo místico (pt) , educación, Oración e religious formation (en)
Ocupación	teólogo, clérigo regular, profesor de educación superior, profesor universitario, escritor, presbítero regular, filósofo, místico
Empregador	Universidade de París
Profesores	Alexandre de Hales (pt) , Eudes Rigaud e Jean de la Rochelle (pt)
Alumnos	John Peckham (en) e Matteo d'Acquasparta (pt)
Orde relixiosa	Ordes franciscanas
Consagración	Gregorio X
Enaltecemento
	santo ;
Día de festividade relixiosa	15 de xullo
Patrón de	Cochiti Pueblo (en)
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Бонавентура); Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron; Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Boaventura de Bagnoregio nado na Toscana en 1221 e finado en Lión en 1274 foi un filósofo e teólogo, profesor da Universidade de París, superior da Orde franciscana e cardeal da Igrexa católica.

Traxectoria

O seu primeiro nome foi Giovanni da Fidanza. Obtivo o diploma en Arte. En 1243 pediu o ingreso na Orde franciscana ou de Freires Menores e asumiu o nome de Boaventura. Matriculouse na Facultade de Teoloxía de París obtendo os títulos de bacharel bíblico e bacharel sentenciario. A súa tese defendida para poder adicarse ao ensino versou sobre Cuestións verbo do coñecemento de Cristo.

Sufriu unha forte oposición por parte das autoridades académicas e relixiosas. Agromou unha violenta polémica debido a que círculos eclesiásticos moi influentes eran radicalmente contrarios ás innovacións que supoñían as ordes mendicantes seguindo os exemplos de Domingos de Guzmán e Francisco de Asís, non inseridos directamente na xerarquía eclesiástica e tendo a pobreza como eixo da súa vida. Neste conflito mediou o propio Papa Alexandre IV, que apoiou a presenza dos mendicantes na Universidade. Así, en 1257 acadou o título de doutor xunto co dominico Tomé de Aquino. Moi cedo, renunciou a ese cargo ao ser elixido como ministro xeral da Orde franciscana.

Boaventura dirixiu a Orde nun momento de grande expansión desta dende Marrocos ata China. Loitou por preservar o espírito de pobreza da Orde e conseguiu neutralizar os riscos de fractura debido as maneiras diferentes de interpretar a mensaxe do fundador. En 1260 o capítulo xeral de Narbona aceptou os seus principios e regras.

O Papa Gregorio X confioulle a preparación do II concilio de Lión cuxo principal obxectivo era conseguir a unidade da Igrexa Católica e a Igrexa Ortodoxa.

Pensamento

Deus, orixe do universo, fonte de amor, é a verdade esencial e transcendente. Para chegar a el propón a vía iluminativa. As criaturas, animais, plantas e obxectos son coma unha linguaxe que manifestan vestixios do divino. O mundo expresa a Deus, é un libro escrito para ser lido polo home e lembrarlle sen cesar o amor do seu autor. A beleza de cada cousa e do universo enteiro convídanos a percibir directamente a Deus. As cousas fálannos da súa causa eficiente, formal e final. Porén onde atopamos unha auténtica imaxe do creador é no fondo da nosa interioridade, na alma mesma.

O entendemento do home non capta plenamente os obxectos se non a partir do ser puro absoluto e total. Isto permítenos coñecer os obxectos como o imperfecto e o relativo. A noción mesma de Deus implica a súa existencia. Boaventura concorda con Agostiño de Hipona en que o home encontra a Deus afondando en si mesmo. Isto non significa que o home poida comprender a esencia divina que sempre será para el inalcanzable. Pola súa parte, ningunha criatura é por si mesma unha razón suficiente da súa existencia

Aínda que defendeu o espírito de pobreza e o igualitarismo propios da orde franciscana, Boaventura saíu ao paso da idea en voga naquel momento dun ritmo trinitario da historia. Moitos franciscanos vían en Francisco de Asís o inicio dunha era do Espírito que superaba ás dúas eras anteriores: a do Antigo Testamento ou era do Pai, e a do Novo Testamento ou era do Fillo. Para Boaventura Deus é un e trino ao longo de toda a historia e é a Santa Trindade quen a conduce en todo o seu percorrido.

Porén, non renuncia a sacar conclusións da novidade que supuxo Francisco de Asís, o que lle leva a defender que, en teoloxía e nos acontecementos históricos, pode xurdir o novo. A historia conducida por Deus é renovación e progreso. Francisco de Asís pon de manifesto que a Palabra encarnada en Xesús de Nazaret e a acción do Espírito son inesgotables. A partir de Boaventura, os Pais da Igrexa, aínda que seguen a ser os grandes mestres no eido da teoloxía cristiá, xa non son considerados como o cumio ao que hai que ancorarse, senón que se empeza a admitir que poden agromar outras luces, que pode abrollar o novo. A obra de Cristo non retrocede senón que avanza.

Significación

Foi canonizado o 14 de abril de 1482 e en 1588 foi nomeado doutor da Igrexa.

Obras

Itinerarium mentis in Deum
Quaestiones disputatae
De reductione artium ad theologian
Breviloquium
Commentarii in Quattuor Libros Sententiarum Petri Lombardi
De scientia Christi
Legenda Maior
Legenda Minor

Véxase tamén

Bibliografía

Schauber-Schindler, Bildlexikon der heiligen. Múnic 1999
Étienne Gilson, La Philosophie au moyen age. París, 1952
Etienne Gilson, La Philosophie de Bonaventure, París, 1924
Pedro R. Santidrián, Diccionario de pensadores cristianos. Estella, 1999
Buenaventura, biógrafo e intérprete de Francisco de Asís, en José Antonio Guerra: Francisco de Asís, Escritos, Biografías, Documentos de la época, Madrid, 1995
Bissen, L´exemplarisme divine selon Bonaventure, París, 1929
Opera Omnia, trad. castellana en 6 vols, Madrid, 1955