Ann-Margret Olsson, nada en Valsjöbyn (Jämtland) o 28 de abril de 1941, é unha actriz e cantante sueca nacionalizada estadounidense.
Traxectoria
Ann-Margret Olsson naceu en Valsjöbyn, condado de Jämtland,[1][2] filla de Anna Regina (de solteira Aronsson) e Carl Gustav Olsson, orixinario de Örnsköldsvik. O seu pai traballou nos Estados Unidos durante a súa mocidade e mudouse de novo en 1942, traballando na Johnson Electrical Company. Ann-Margret e a súa nai uníronse a el en novembro de 1946, e o día da súa chegada foron ao Radio City Music Hall. Establecéronse en Wilmette, Illinois, onde Ann-Margret acudiu á Northwestern University. Nacionalizouse estadounidense en 1949.
Como cantante, foi descuberta nun club nocturno polo actor e cómico George Burns. Comezou a gravar discos coa compañía RCA en 1961. A súa voz, suavemente rouca, estaba considerada como unha das máis sexys, e era comparada coas de Eartha Kitt ou Nancy Sinatra. A compañía RCA intentou facer dela a "Elvis feminina" preparando un disco cunha versión da canción de Elvis Presley "Heartbreak Hotel" e outras dun estilo moi similar. Tivo un pequeno éxito coa canción "I Just Don't Understand", que entrou no Top 40 na lista do Billboard a terceira semana de agosto de 1961, onde permaneceu durante 6 semanas, chegando ao número 17.[3] O seu disco máis salientable é The Beauty and the Beard (1964) que realizou co trompetista Al Hirt. O contrato con RCA rematou en 1966. Aínda que o seu traballo na música quedou eclipsado pola interpretación, a principios da década de 1980 continuou a actuar en Las Vegas.
En 1961, Margret conseguiu grazas a unha audición un contrato de sete anos de duración co estudio cinematográfico 20th Century Fox. A súa primeira experiencia no cinema foi no filme Pocketful of Miracles ese mesmo ano. A súa interpretación recibiu moi boas críticas e foille concedido o Globo de Ouro á mellor nova estrela do ano. Seguiuno o filme musical State Fair, coprotagonizado con Bobby Darin e Pat Boone. Non obstante, foi o seu papel en Bye Bye Birdie (1963) o que a lanzou ao estrellato.
Logo de rodar Viva Las Vegas con Elvis Presley, ambos comezaron unha relación que atraeu a atención da prensa do corazón. Esta relación provocou un enfrontamento coa esposa de Elvis nese momento, Priscilla. Aínda que a relación rematou pouco despois, Presley continuou a ser un grande amigo da actriz. De todas as estrelas de Hollywood coas que Elvis traballou, Ann-Margret foi a única que asistiu ao seu funeral.[4]
En 1963, Ann-Margret foi a estrela invitada nun episodio da serie de animación The Flintstones, nunha personaxe que se chamaba "Ann-Margrock".
En marzo de 1966, Ann-Margret, xunto cos artistas Chuck Day e Mickey Jones, fixo unha viaxe para apoiar as tropas estadounidenses que se atopaban en Vietnam e outros países do sueste Asiático.
En 1971, protagonizou a cinta de Mike Nichols Carnal Knowledge, filme que deu un xiro á súa carreira interpretativa. Por este filme foi candidata ao Oscar como mellor actriz secundaria. Durante a década de 1970, Ann-Margret compaxinou as súas actuacións en directo cunha serie de filmes como Ladróns de trens ou Tommy (1975). Polo seu traballo en Tommy foi candidata ao Oscar á mellor actriz. Ademais destas dúas candidaturas ao Oscar, foi candidata a dez Globos de Ouro, gañando cinco.
Ann-Margret foi unha escolla inicial de Allan Carr para interpretar o papel de Sandy Dumbrowski no filme de 1978 Grease. Porén, con 37 anos, decidiuse que era demasiado vella para resultar convincente no papel dunha estudante de instituto. Olivia Newton-John conseguiu o papel, e a personaxe foi renomeada como "Sandy Olsson" (apelido de Ann-Margret) na súa honra.[5]
Ademais de traballar no cinema, Ann-Margret protagonizou algúns especiais de televisión de moito éxito, comezando con The Ann-Margret Show para NBC en 1968.
En 1994, publicou a súa autobiografía titulada Ann Margret: My Story en que deu a coñecer publicamente a súa batalla contra o alcoholismo e a súa recuperación. En 1995, foi elixida pola Empire como a décima entre as 100 estrelas máis atractivas da historia do cinema.
En 2001, colaborando con Art Greenhaw, gravou o álbum God Is Love: The Gospel Sessions, que foi candidato ao Grammy na categoría de gospel. O álbum Ann-Margret's Christmas Carol Collection, tamén producido e arranxado por Greenhaw, foi gravado en 2004.[7]
Ann-Margret ten unha estrela no Paseo da Fama de Hollywood situada no 6501 de Hollywood Blvd.
Vida privada
Ann-Margret non tivo fillos, mais foi a madrasta dos fillos do seu marido Roger Smith, actor logo convertido no seu manager. Os dous estiveron casados dende o 8 de maio de 1967 ata a morte del o 4 de xuño de 2017. Previamente fora parella do cantante Eddie Fisher[8] e de Elvis Presley durante a rodaxe de Viva Las Vegas.
Na cultura popular
A miniserie de CBS Elvis inclúe a súa relación con Elvis Presley. Ann-Margret foi interpretada por Rose McGowan.
É unha das personaxes da novela de A magnitude da traxedia, de Quim Monzó.[9]
Notas
- ↑ "Ann-Margret Biography". FilmReference.com. Consultado o 4 de agosto de 2010.
- ↑ Ann-Margret biografi Arquivado 1 de xaneiro de 2015 en Wayback Machine., Svensk Filmdatabas (sueco) consultado o 1 de maio de 2014
- ↑ "I Just Don't Understand, Ann-Margret". Billboard.com. Billboard Top 100. 2 de outubro de 1961. Arquivado dende o orixinal o 07 de marzo de 2009. Consultado o 07 de decembro de 2018.
- ↑ Nash, Alanna (8 de xullo de 2003). The Colonel: The Extraordinary Story of Colonel Tom Parker and Elvis Presley. Simon & Schuster. pp. 312–. ISBN 978-1-4391-3695-9. Consultado o 4 de xullo de 2013.
- ↑ Windeler, Robert (31 de xullo de 1978). "Ohh Sandy! – Olivia Newton-John". People. Consultado o 10 de novembro de 2008.
- ↑ official records, National Academy of Recording Arts & Sciences; official records, Gospel Music Association; Mesquite (Texas) News, 2001 Volumes; holiday record release data, Select-O-Hits Distribution, 2004-2010
- ↑ Kaufman, Joanne (8 de outubro de 1999). "Eddie Fisher Tells All". Wall Street Journal.
- ↑ Corpus Literari Ciutat de Barcelona
Véxase tamén
Bibliografía
Ligazóns externas
