نجف دریابندری در دوران زندان با آشپزی آشنا شد و پس از آزادی با توجه به ذائقه ماجراجوی (ذائقه ماجراجو عبارتی است که دریابندری و راستکار به کار می‌برند) وی و همسرش، آشپزی به یکی از سرگرمی‌های ایشان تبدیل شد. داستان ایده نگارش کتاب آشپزی نیز به سال‌ها پیش برمی گردد؛ به شبی که زهرایی در غیاب فهیمه راستکار مهمان دریابندری بود و در هنگام صرف شام که خوراکی مکزیکی و دست‌پخت دریابندری بود، ایده اولیه نگارش کتاب شکل می‌گیرد.[۱][۲] فهیمه راستکار در آغاز با این کار مخالفت می‌کند اما در نهایت به مدت هشت سال در کنار دریابندری به نگارش کتاب مشغول می‌شود.
بخش اول: مکتب‌های آشپزی- فصل اول: مکتب‌های مادر: ایرانی، چینی، رومی - فصل دوم: آشپزی ایرانی- فصل سوم: آشپزی هندی - فصل چهارم آشپزی ترکی و عربی- فصل پنجم: آشپزی اسپانیایی - فصل ششم: آشپزی چینی - فصل هفتم: آشپزی ژاپنی - فصل هشتم: آشپزی ایتالیایی- فصل نهم: آشپزی فرانسوی - فصل دهم: آشپزی روسی
بخش دوم: آشپزخانه - فصل یازدهم: آشپزخانه: طرح و لوازم، فصل دوازدهم: بهداشت محیط‌زیست
بخش سوم: مواد خوراکی - فصل سیزدهم: اجزا، فصل چهاردهم: ادویه، فصل پانزدهم: ترکیب ادویه، فصل شانزدهم: گوشت، فصل هفدهم: مرغ، فصل هجدهم: تخم‌مرغ، فصل نوزدهم: ماهی، فصل بیستم: شیر و فراورده‌های شیری، فصل بیست‌ویکم: تره‌بار، فصل بیست‌ودوم: برنج، فصل بیست‌وسوم: آبِ یخنی
در تاریخ ۱۰ مرداد ۱۳۹۶ کمیته ملی ثبت میراث ناملموس در سالن کانون فرهنگی فجر تشکیل جلسه داد و در این جلسه نجف دریابندری به‌عنوان گنجینه زنده بشری در میراث خوراک در فهرست حاملان میراث ناملموس (نادره‌کاران) به‌ثبت رسید.[۱]
.jpg)
