Ως Οικουμενικός Πατριάρχης έχει εργαστεί για την επίλυση προβλημάτων λειτουργίας του Πατριαρχείου και την επαναλειτουργία παραδοσιακών τόπων χριστιανικής λατρείας στην Τουρκία, την διεξαγωγή της Πανορθόδοξης Συνόδου της Κρήτης το 2016, την προώθηση της ενότητας των Ορθόδοξων εκκλησιών και την επίλυση του σχίσματος μεταξύ Μόσχας - Κωνσταντινουπόλεως που προκλήθηκε το 2019, τη συνέχιση του θεολογικού διαλόγου με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και για την προστασία του περιβάλλοντος, δράση για την οποία έχει χαρακτηριστεί «πράσινος Πατριάρχης»[2][3].
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου1940 στο χωριό Άγιοι Θεόδωροι της Ίμβρου. Τριτότοκο παιδί του Χρήστου (1909-1994) και της Μερόπης Αρχοντώνη (1902-1995)[4], ο κατά κόσμον Δημήτριος φοίτησε στα σχολεία της Ίμβρου και στο Ζωγράφειο Λύκειο της Κωνσταντινούπολης. Κατόπιν εγγράφηκε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, από την οποία αποφοίτησε αριστούχος το 1961, αφού υπέβαλε την επί πτυχίω διατριβή με τίτλο: «Ανασύστασις λυθέντος γάμου»[5].
Τον Αύγουστο του ίδιου έτους χειροτονήθηκε διάκονος στο μητροπολιτικό ναό της Ίμβρου από τον πνευματικό του πατέρα, τότε Μητροπολίτη Ίμβρου και μετέπειτα Χαλκηδόνος, Μελίτωνα Χατζή. Κατά τη χειροτονία τού δόθηκε το όνομα Βαρθολομαίος, προς τιμή και σε ανάμνηση του Βαρθολομαίου του Κουτλουμουσιανού, εκδότη μηνιαίων και άλλων λειτουργικών βιβλίων, ο οποίος καταγόταν από την Ίμβρο και θεωρείται φωτιστής της[5].
Ως υπήκοος της Τουρκικής Δημοκρατίας, από το 1961 μέχρι το 1963 εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις του ως έφεδρος αξιωματικός στον τουρκικό στρατό. Από το 1963 έως το 1968 παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές με υποτροφία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών Ρώμης, στο Οικουμενικό Ινστιτούτο Bossey της Ελβετίας και στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Έλαβε το διδακτορικό του στο κανονικό δίκαιο από το Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο Ρώμης υποβάλλοντας διατριβή με θέμα «Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ τῶν κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ».
Όταν επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη το 1968, διορίστηκε βοηθός κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και τον Οκτώβριο του 1969 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος από τον πνευματικό του πατέρα. Έξι μήνες αργότερα, ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας τον χειροθέτησε Αρχιμανδρίτη στο πατριαρχικό παρεκκλήσιο του Αγίου Ανδρέα.
Όταν ο Ίμβρου Δημήτριος εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης το 1972, συνέστησε το πατριαρχικό γραφείο και ονόμασε το νεαρό Αρχιμανδρίτη Βαρθολομαίο διευθυντή του. Στις 18 Δεκεμβρίου 1973 εξελέγη Μητροπολίτης Φιλαδελφείας και χειροτονήθηκε σε επίσκοπο την ημέρα των Χριστουγέννων. Παρέμεινε προϊστάμενος του πατριαρχικού γραφείου μέχρι την εκδημία του πνευματικού του πατέρα, τότε Μητροπολίτη Χαλκηδόνος Μελίτωνα Χατζή, οπότε εξελέγη παμψηφεί διάδοχός του, Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος, τον Ιανουάριο του 1990.
Μετά τον θάνατο του Πατριάρχη Δημητρίου, στις 22 Οκτωβρίου του 1991 εξελέγη από την Πατριαρχική Σύνοδο 270ός Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης. Ενθρονίστηκε στις 2 Νοεμβρίου1991 στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.
Χειροτονίες και αξιώματα
13 Αυγούστου 1961: χειροτονία σε διάκονο, λαμβάνει το όνομα Βαρθολομαίος
25 Δεκεμβρίου, Χριστούγεννα 1973: χειροτονία σε επίσκοπο Φιλαδελφείας
14 Ιανουαρίου 1990: ενθρόνιση ως Μητροπολίτης Χαλκηδόνος
22 Οκτωβρίου 1991: εκλογή σε 270ό Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικό Πατριάρχη
2 Νοεμβρίου 1991: ενθρόνιση στον Οικουμενικό Θρόνο
Πατριαρχία
Προβλήματα του Πατριαρχείου
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος πολλές φορές μίλησε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ομογένεια των Ρωμιών της Πόλης γενικά, αλλά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο ειδικότερα. Την επίλυση των προβλημάτων αυτών επιζητεί με κατά καιρούς δηλώσεις του στον Τύπο, συναντήσεις με την Τουρκική πολιτειακή ηγεσία, αλλά και μέσω της διπλωματικής οδού. Σημαντικότερο αυτών θεωρείται το θέμα της άδειας επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, η οποία παραμένει κλειστή με απόφαση των Τουρκικών Αρχών από το 1971. Θεωρώντας ότι η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας διευκολύνει την ανοχή προς τις μειονότητες, και ως εκ τούτου και την επίλυση των προβλημάτων της ομογένειας, είναι ένθερμος υποστηρικτής της υποψηφιότητας ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και της (μετά τους σεισμούς του 1999) ελληνοτουρκικής προσέγγισης.
Σε συνεργασία με τοπικούς παράγοντες της Τουρκίας, επιδιώκει να επισκέπτεται συχνά διάφορες περιοχές της χώρας, πατρογονικές εστίες ελληνισμού (Καππαδοκία, Μύρα της Λυκίας, Κύζικος, Πέργαμος κ.ά.), όπου και τελεί τη Θεία Λειτουργία στα ερείπια ναών, σε ένδειξη συναδέλφωσης, κατευνασμού και αλληλοκατανόησης. Κατά τη διάρκεια της Πατριαρχίας του τελέστηκε για πρώτη φορά μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή λειτουργία στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά τον Δεκαπενταύγουστο του 2010[6]. Ομοίως για πρώτη φορά μετά το 1922 τελέστηκε αγιασμός των υδάτων την ημέρα των Θεοφανίων του 2019 στην Τρίγλια της Προύσας[7].
Για το θέμα της μη αναγνώρισης του τίτλου «Οικουμενικός» από τις τουρκικές αρχές, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει δηλώσει πολλές φορές ότι πρόκειται για μη πολιτικό τίτλο, τον οποίο φέρουν οι Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως από τον 6ο αιώνα και πως δεν πρόκειται ποτέ να παραιτηθεί από αυτόν[8][9].
Σχετικά με τις συνεχείς απειλές του προέδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν περί μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και σε αναμονή της σχετικής απόφασης του τουρκικού Συμβουλίου της Επικρατείας στις 2 Ιουλίου 2020, ο κ. Βαρθολομαίος δήλωσε στην αμερικανική εφημερίδα The Washington Post: «Τι μπορώ να πω ως χριστιανός κληρικός και Έλληνας πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη; Αντί να ενώσουμε, μια κληρονομιά 1.500 ετών μας χωρίζει. Είμαι λυπημένος και συγκλονισμένος[10][11]».
Ορθόδοξη ενότητα
Από την εκλογή του, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θέλησε να συσφίξει τις σχέσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Για το λόγο αυτό κάλεσε όλους τους Προκαθημένους στο Φανάρι (13-15 Μαρτίου 1992)[α], από όπου έστειλαν μήνυμα ενότητας στον κόσμο. Οι Συνάξεις αυτές επαναλήφθηκαν το 1995 στην Πάτμο, το 1998 στη Σόφια, τον Ιανουάριο του 2000 στα Ιεροσόλυμα, τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους στην Κωνσταντινούπολη και στη Νίκαια της Βιθυνίας και το 2005, το 2008 και το 2011 στο Φανάρι. Αποκορύφωμα των διορθόδοξων διεργασιών ήταν η ιστορική «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας», η οποία προετοιμαζόταν για σχεδόν έναν αιώνα και τελικά συνεκλήθη το 2016 στην Κρήτη[13].
Στις 24 Ιουνίου 1992, η Ιερά Σύνοδος υπό την προεδρία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου επανίδρυσε την Εκκλησία της Αλβανίας, μετά την πτώση του εκεί άθεου καθεστώτος, εκλέγοντας ως Αρχιεπίσκοπο Τιράνων και πάσης Αλβανίας τον ως τότε Πατριαρχικό Έξαρχο στη χώρα, Μητροπολίτη Ανδρούσης Αναστάσιο. Παράλληλα, εκλέχθηκαν τρεις ακόμα Μητροπολίτες, Κορυτσάς, Αργυροκάστρου και Βερατίου, Αυλώνος και Κανίνης, ώστε να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει η Ιερά Σύνοδος της Αλβανικής Εκκλησίας[14]. Το 1998 ανυψώθηκε σε Αυτοκέφαλη η ως τότε Αυτόνομη Εκκλησία της Τσεχίας και Σλοβακίας και την ίδια χρονιά συνεκλήθη στη Σόφια Μείζων Πανορθόδοξη Σύνοδος, η οποία με τις αποφάσεις της θεράπευσε το σχίσμα που είχε δημιουργηθεί στην Εκκλησία της Βουλγαρίας μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος[15].
Παρόμοιο πρόβλημα προέκυψε και με την Εκκλησία στην Ουκρανία, της οποίας την ανεξαρτητοποίηση ζήτησαν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Ουκρανοί πολιτικοί, ενώ αντέδρασε το Πατριαρχείο Μόσχας, το οποίο θεωρούσε την Ουκρανία επαρχία του[17][18]. Τελικά το Οικουμενικό Πατριαρχείο χορήγησε Αυτοκεφαλία στην Εκκλησία της Ουκρανίας την ημέρα των Θεοφανίων του 2019[19] με αποτέλεσμα το Πατριαρχείο της Μόσχας να διακόψει την επικοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, προκαλώντας έτσι ενδο-ορθόδοξο σχίσμα[20].
Ως Οικουμενικός Πατριάρχης συνεχίζει την παράδοση των προκατόχων του, επιδιώκοντας τη συνέχιση του διαλόγου με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τα άλλα δόγματα, παρακάμπτοντας τα εμπόδια που κατά καιρούς προκύπτουν. Στα πλαίσια αυτά, επισκέφτηκε το Βατικανό τον Ιούνιο του 1995 στα πλαίσια των εορτασμών της Θρονικής του Εορτής και συναντήθηκε με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄[21]. Ο διάδοχός του, Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, επισκέφτηκε το Φανάρι τον Νοέμβριο του 2006 για τη Θρονική Εορτή του Πατριαρχείου[22] και συνυπέγραψε Κοινή Διακήρυξη. Ανταποδίδοντας, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος παραβρέθηκε ξανά στη Θρονική Εορτή της Ρώμης (27-30 Ιουνίου 2008)[23]. Παραβρέθηκε επίσης στην ενθρόνιση του Πάπα Φραγκίσκου στις 19 Μαρτίου2013 στη Ρώμη. Ήταν ο πρώτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως που παραβρέθηκε σε ενθρόνιση Πάπα μετά το Μεγάλο Σχίσμα του 1054[24][25].
Το 2014, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Πάπας Φραγκίσκος επισκέφτηκαν μαζί τον Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα, όπου προσευχήθηκαν στον Πανάγιο Τάφο και υπέγραψαν Κοινή Διακήρυξη. Σε αυτήν αναφέρεται ότι αμφότεροι προσβλέπουν στην ημέρα που θα υπάρξει πλήρης κοινωνία μεταξύ Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και επισημαίνεται η σημασία της συνέχισης του θεολογικού διαλόγου, του σεβασμού, της δημιουργίας του Θεού δια της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος[26].
Επί των ημερών της Πατριαρχίας του, η Μικτή Διεθνής Επιτροπή Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθοδόξου και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας δημοσίευσε τέσσερα κείμενα-σταθμούς: του Μπαλαμάντ (1993), της Ραβέννας (2007), του Κιέτι (2016) και της Αλεξάνδρειας (2023)[27].
Επίσης, έχει ξεκινήσει Διαθρησκειακό Διάλογο (με κύρια θέματα την ειρήνη και το περιβάλλον) με τις άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες, το Ισλάμ και τον Ιουδαϊσμό[28][29].
Έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τον διάλογο για κοινά προβλήματα που απασχολούν όλη την ανθρωπότητα[β].
Περιβάλλον
Έχοντας επίγνωση του ότι η καταστροφή του περιβάλλοντος αποτελεί το κατεξοχήν σύγχρονο πρόβλημα, που απειλεί τη Δημιουργία του Θεού, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ανέδειξε την προστασία του περιβάλλοντος αρκετά υψηλά στην «ατζέντα» της Πατριαρχείας του, σε σημείο μάλιστα ώστε να έχει χαρακτηριστεί ως ο «πράσινος Πατριάρχης». Ο τίτλος του «Πράσινου Πατριάρχη»[31][32] αρχικά του αποδόθηκε από τα ΜΜΕ το 1996 και επισημοποιήθηκε με τελετουργικό τρόπο στον Λευκό Οίκο, το 1997, από τον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Αλ Γκορ[33]. Έτσι, καθιέρωσε την πρώτη Σεπτεμβρίου (αρχή του εκκλησιαστικού έτους) ως Ημέρα Προστασίας του Περιβάλλοντος. Επίσης, διοργανώνει τακτικά συμπόσια με αυτό το θέμα σε όλο τον κόσμο.
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει εξηγήσει το ενδιαφέρον του για τα θέματα του περιβάλλοντος ως εξής:
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ασχολείται με τα θέματα της οικολογίας και του περιβάλλοντος εδώ και τριάντα χρόνια. Ξεκίνησε ο αείμνηστος προκάτοχός μου, ο Πατριάρχης Δημήτριος, αυτό το εγχείρημα, το συνεχίζω εγώ πολύ πιο εντατικά. Διότι είμαι πεπεισμένος ότι το οικολογικό πρόβλημα είναι ένα οξύ πρόβλημα το οποίο απασχολεί όλη την ανθρωπότητα. Δεν αφορά μόνο την προστασία του πλανήτου, του φυσικού περιβάλλοντος, δεν αφορά μόνο τη δική μας γενιά, αλλά και τις γενιές που θα μας ακολουθήσουν, απέναντι στις οποίες έχουμε χρέος να αφήσουμε έναν πλανήτη υγιή, όπου θα μπορούν οι μέλλουσες γενιές, τα παιδιά, τα εγγόνια, και τα δισέγγονά μας, να αναπνέουν καθαρό αέρα, να ζουν σε ένα καθαρό και βιώσιμο περιβάλλον. Γι' αυτό το Πατριαρχείο ξεκίνησε μια ζωντανή δυναμική δραστηριότητα, κάνοντας διάφορα σεμινάρια, για να εμπνεύσει τους νέους ότι πρέπει να αγαπήσουν και να προστατεύσουν το φυσικό περιβάλλον, κάνοντας διεθνή και διαθρησκειακά οικολογικά συμπόσια. (...) Το Πατριαρχείο μας προσπαθεί να υπενθυμίσει στους ανθρώπους ότι το οικολογικό πρόβλημα έχει και μία θεολογική και ηθική και πνευματική διάσταση, η οποία δεσμεύει όλους τους ανθρώπους και όλους τους λαούς. Για τον εαυτό τους και για τους διαδόχους, τις μέλλουσες γενιές[30].
Επικρίσεις-αντιδράσεις
Από συντηρητικούς κύκλους διαφόρων Εκκλησιών, από Παλαιοημερολογίτες[34] και από κάποιους Αθωνίτες όπως η σχισματική αδελφότητα της Μονής Εσφιγμένου[35], ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος επικρίνεται, όπως και οι προκάτοχοί του, για κινήσεις του που θεωρούνται οικουμενιστικές[36]. Για παρόμοιους λόγους επικρίθηκε για τον τρόπο σύγκλησης και οργάνωσης και για τις αποφάσεις της Πανορθόδοξης Συνόδου της Κρήτης (2016)[37].
Σχετικά με τον ρυθμιστικό ρόλο του ως «πρώτου μεταξύ ίσων» και τις παρεμβάσεις του σε θέματα όπως η Ορθόδοξη Διασπορά, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Εσθονίας και της Ουκρανίας, επικρίθηκε για «εισπήδηση», δηλαδή για αντικανονική παρέμβαση στα εσωτερικά άλλων εκκλησιών[38]. Ρωσικοί κύκλοι, ιδιαιτέρως λόγω του χειρισμού του στο θέμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, έφτασαν να τον κατηγορούν ότι προωθεί σχέδιο «ανατολικού παπισμού»[39][40][41][42][43][44][45]. Αυτού του είδους οι κατηγορίες αναπαράγονται και από τουρκικούς κύκλους, οι οποίοι συστηματικά δεν αναγνωρίζουν την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως[γ][δ]. Το 2008, άρθρο στην τουρκική εφημερίδα Cumhuriyet ανέφερε ότι «η ανάμειξη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στα εσωτερικά άλλων κρατών, από την Κύπρο ως την Εσθονία, από τα Ιεροσόλυμα ως την Ουκρανία, δημιουργεί προβλήματα εξωτερικής πολιτικής στην Τουρκική Δημοκρατία[47]».
Το 2013, η Γενική Εισαγγελία της Άγκυρας ανακοίνωσε ότι ένας πολίτης συνελήφθη και δύο αναζητούνται κατόπιν καταγγελίας ότι σχεδίαζαν να δολοφονήσουν τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο την 560ή επέτειο της Άλωσης της Πόλης[48].
Τον Ιανουάριο του 2018, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος απέστειλε στον Πρόεδρο Ερντογάν μια επιστολή, η οποία έκλεινε ως ακολούθως: «Προσευχόμαστε εσείς και οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις να επιτύχουν τους στόχους τους και η 'Επιχείρηση Κλάδος Ελαίας' να φέρει ειρήνη στην περιοχή, όπως το όνομά της υπόσχεται». Θεωρήθηκε ότι η διατύπωση αυτή ήταν υποστηρικτική των πολεμικών επιχειρήσεων της Τουρκίας στη Συρία και επικρίθηκε γι'αυτό[49].
Στην ετήσια μεγάλη συνέντευξη τύπου στις 20 Δεκεμβρίου 2018, ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν επέκρινε τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο για τους χειρισμούς του στο θέμα της Ουκρανίας, είπε ότι «διψάει για κέρδος» και χαρακτήρισε τη νεοϊδρυθείσα Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας ως «ενωμένη εκκλησία των σχισματικών ενοριών της Κωνσταντινούπολης»[50][51].
Συμμετοχές - διακρίσεις
Συμμετοχές
Από το Μάρτιο του 1974 έως την εκλογή του ως Πατριάρχη διετέλεσε μέλος της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου, αλλά και πολλών Συνοδικών Επιτροπών. Από το 1975 συμμετείχε στις εργασίες του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Αντιπροσώπευσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε πολλά διορθόδοξα και διαχριστιανικά συνέδρια, σε επίσημες αποστολές προς την Τουρκική Κυβέρνηση, προς Εκκλησίες Ορθόδοξες και μη, προς επαρχίες του Πατριαρχείου και προς το Άγιο Όρος. Το 1990 ήταν Πρόεδρος της Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικής Επιτροπής της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, στη Γενεύη, η οποία ασχολήθηκε με το θέμα της Ορθόδοξης Διασποράς.
Είναι ιδρυτικό μέλος της «Εταιρίας του Δικαίου των Ανατολικών Εκκλησιών», της οποίας διετέλεσε και αντιπρόεδρος για αρκετά χρόνια[5]. Είναι επί δεκαπέντε χρόνια μέλος και επί οκτώ χρόνια αντιπρόεδρος της Επιτροπής «Πίστη και Τάξη» του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Είναι εταίρος της Ορθόδοξης Ακαδημίας Κρήτης, επίτιμο μέλος του Ιδρύματος Pro Oriente της Βιέννης και της Ακαδημίας Αθηνών.
Επίτιμος διδάκτωρ και καθηγητής
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι Επίτιμος Διδάκτωρ πολλών πανεπιστημίων και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε όλο τον κόσμο, μεταξύ αυτών:
της Νομικής Σχολής, του Τμήματος Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος της Σχολής Γεωπονίας, Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος και του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και Χριστιανικού Πολιτισμού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,
του Τμήματος Ιατρικής και του Τμήματος Φαρμακευτικής της Σχολής Επιστημών Υγείας, του Τμήματος Βιολογίας και του Τμήματος Φυσικής της Σχολής Θετικών Επιστημών, του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών και του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών της Πολυτεχνικής Σχολής και του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πατρών,
Επίτιμος Καθηγητής των Τμημάτων Φιλολογίας και Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων[79].
Τιμητικές διακρίσεις
Το 2002 ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος τιμήθηκε με το περιβαλλοντικό βραβείο Σοφί[80].
To 2005 του απονεμήθηκε το Βραβείο του ΟΗΕChampions of the Earth, το 2008 το Βραβείο Klaus Hemmerle και το 2012 το «Βραβείο των Τεσσάρων Ελευθεριών» (Four Freedoms Award). Πέραν αυτών, έχει λάβει τις παρακάτω κρατικές τιμητικές διακρίσεις:
Πλήρης τίτλος:
Η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος Α'
Διεθνώς:
His Most Divine All Holiness, Bartholomew I, Archbishop of Constantinople, New Rome, and Ecumenical Patriarch
Τίτλος αναγνωρισμένος από την Τουρκία:
İstanbul Fener Rum Patriği Birinci Bartholomeos
(Μετάφραση: Βαρθολομαίος Α΄, Πατριάρχης του Ρωμαίικου Πατριαρχείου Φαναρίου Κωνσταντινούπολης)
Υποσημειώσεις και παραπομπές
Υποσημειώσεις
↑Έλαβαν μέρος οι Πατριάρχες Αλεξανδρείας Παρθένιος, Αντιοχείας Ιγνάτιος, Ιεροσολύμων Διόδωρος, Μόσχας Αλέξιος, Βελιγραδίου Παύλος, Βουκουρεστίου Θεόκτιστος, Σόφιας Μάξιμος καθώς και οι Αρχιεπίσκοποι των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών Σεραφείμ Αθηνών, Βασίλειος Βαρσοβίας, Δωρόθεος Τσεχοσλοβακίας και Ιωάννης Φινλανδίας[12]
↑Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Τα Νέα» (11 Νοεμβρίου 2019) δήλωσε: «Είμαστε δημιουργήματα από τον ίδιο ουράνιο πατέρα και για αυτό είμαστε αδελφοί μεταξύ μας. Μπορεί να ανήκει κανείς σε διάφορους πολιτισμούς, διάφορα θρησκεύματα, αλλά δεν παύουμε να είμεθα αδελφοί μεταξύ μας. Αυτό είναι το μήνυμα που εκπέμπει διαχρονικά το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, γι' αυτό και είμαι υπέρ των διαλόγων. Να ξέρετε ότι με πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριαρχείου διεξάγονται διάλογοι με τους άλλους χριστιανούς, καθολικούς, λουθηρανούς, αγγλικανούς και τα λοιπά, αλλά και με το ισλάμ και τον ιουδαϊσμό. Μερικοί φοβούνται τον διάλογο, νομίζουν ότι θα επηρεαστούμε από τους άλλους και θα προδώσουμε την ορθόδοξη πίστη μας. Αυτό είναι αδιανόητο. Σαν πολιτισμένοι άνθρωποι στον εικοστό πρώτο αιώνα μπορούμε άριστα να καθόμαστε γύρω από το ίδιο τραπέζι και να συζητούμε τα κοινά προβλήματα τα οποία απασχολούν όλη την ανθρωπότητα. Είναι χαρακτηριστικό από αυτής της απόψεως ότι με τους εβραίους και με τους μουσουλμάνους δεν συζητούμε θεολογικά θέματα, όπως συζητούμε τέτοια θέματα με τους άλλους χριστιανούς, αλλά συζητούμε κοινωνικά θέματα, αυτά τα οποία αφορούν και επηρεάζουν όλη την ανθρωπότητα και μεταξύ αυτών είναι και το οικολογικό πρόβλημα, είναι οι αρρώστιες, η παιδεία, είναι ο πόλεμος, η ειρήνη και τα λοιπά. Γι' αυτό το Πατριαρχείο μας εκπέμπει αυτό το μήνυμα της ανοιχτοσύνης και της ελευθερίας της σκέψεως, να μη φοβούμαστε, να αγαπούμε όλους και να συζητούμε με όλους, διότι τα προβλήματα σήμερα είναι κοινά, μας απασχολούν από κοινού. Εχουμε χρέος να βρούμε από κοινού τη λύση τους[30]».
↑Στο βιβλίο του Cengiz Aktar, "Tarihi Siyasi Dini ve Hukuki Açıdan Ekümenik Patrikhane", σελ. 10-11, αναφέρεται: « (…) πλέον η Τουρκία ορίζει το Πατριαρχείο ως μια τοπική Εκκλησία και θρησκευτική ηγεσία των Ρωμιών Ορθοδόξων της Πόλης. Και την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου, που καθορίζει τις σχέσεις του με τις άλλες ορθόδοξες ή ετερόδοξες Εκκλησίες του κόσμου, την αρνείται επειδή τη θεωρεί πολιτικό αξίωμα[46]».
↑Στο βιβλίο του Νiyazi Berkes, "Patrikhane ve Ekümeniklik", σελ. 30-32, αναφέρεται: «(…) Πού βασίζεται η Πατριαρχία και ισχυρίζεται ότι με τον τίτλο “Οικουμενικός” έχει την πρωτόθρονη θέση του ορθόδοξου κόσμου; Βλέπουμε ότι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνον ένας ιστορικός μύθος. Μονάχα ο ελληνικός εθνικισμός θα μπορούσε να στηρίξει μια τέτοια πίστη που δεν έχει θεμέλια (…) αφ’ ενός οι αποδείξεις της ιστορίας, αφ’ετέρου η Συνθήκη της Λωζάνης και η σημερινή ορθόδοξη παράδοση μας δείχνουν ότι η Πατριαρχία δεν είναι τίποτε άλλο παρά προεδρία της ορθόδοξης εκκλησιαστικής κοινότητας της Πόλης. Η Οικουμενικότητα αυτού μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όπως και το χαλιφάτο του χαλίφη[46]».
Παραπομπές
↑John Meyendorff, John Chapin, Nicolas Lossky(1981), The Orthodox Church: its past and its role in the world today, Crestwood, N.Y. : St Vladimir's Seminary Press, σελ.132 (ISBN0-913836-81-8)