Δεν είναι γνωστή η ακριβής ημερομηνία που γεννήθηκε, πιθανότατα την τριετία 828-830.[7][8][9] Το όνομα του συνδέεται πιθανότατα με τις προσπάθειες του πατέρα του να κατακτήσει την Αλαμμανία την εποχή που συγκάλεσε Σύνοδο στη Βορμς (829). Το πρώτο μέλος της Δυναστείας των Καρολιδών που κυβέρνησε την Αλαμμανία ήταν ο Καρλομάνος (υιός Καρόλου Μαρτέλου) την περίοδο 741 - 748, υποτάχθηκε στους Φράγκους.[8] Ο Καρλομάνος ήταν αρκετά μικρός την περίοδο 840-843, δεν συμμετείχε στους εμφύλιους ανάμεσα στον πατέρα του και τους θείους του Λοθάριο Α΄ και Κάρολο τον Φαλακρό.[10] Η πρώτη καταγραφή φαίνεται όταν συμμετείχε στην ηγεσία των ενισχύσεων που μετέφερε ο πατέρας του από τη Βορμς προς την Αλαμμανία και τη Βαυαρία (842). Στη συνέχεια ήταν αρχηγός των στρατευμάτων με τα οποία ο πατέρας του και ο Κάρολος ο Φαλακρός πολέμησαν εναντίον του άλλου θείου του Λοθάριου Α΄. Ο Νότκερ τον καταγράφει σαν "σκληρό μαχητή" και ο Έρικ Γκόλντμπεργκ σαν "κλώσημα γαϊδάρου".[11] Τον Οκτώβριο του 848 βρέθηκε στο Συμβούλιο που συγκάλεσε ο πατέρας του στο Ρέγκενσμπουργκ, ο Σλάβος αρχηγός Πριμπίνα πήρε δώρα για τις υπηρεσίες που παρείχε στα Βαυαρικά σύνορα. Το όνομα του Καρλομάνου παρουσιάζεται για πρώτη φορά σαν πρώτο μεταξύ των μεγαλύτερων μεγιστάνων.[12] Ο Καρλομάνος είχε τη δεκαετία του 840 μια παράνομη σχέση με τη Λιούτσβιντ, κόρη ενός Βαυαρού κόμη, από τη σχέση αυτή γεννήθηκε ο μετέπειτα αυτοκράτορας Αρνούλφος της Καρινθίας.[13] Το ίδιο όνομα είχε ο γενάρχης της δυναστείας των Καρολιδών ο επίσκοπος Αρνούλφος του Μετς, δεν το χρησιμοποίησε κανένας βασιλιάς της δυναστείας μέχρι τότε. Ο Καρλομάνος χρησιμοποίησε το όνομα αυτό με στόχο να νομιμοποιήσει τον νόθο γιο του.[14] Ο Αρνούλφος και ο ξάδελφος του Ούγος της Σαξονίας, νόθος γιος του αδελφού του Καρλομάνου Λουδοβίκου μεταφέρθηκαν στην αυλή του παππού τους στο Κόμπλεντς (860), εκεί δέχτηκαν στρατιωτική εκπαίδευση διατηρώντας την καλή συμπεριφορά των πατεράδων τους.[13]
Φύλακας των νότιων συνόρων
Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός έδωσε εξουσίες στον Καρλομάνο με τον διορισμό του στη θέση του νομάρχη των Συνόρων της Παννονίας, μια περιοχή της Παννονίας που συνορεύει με τη Μεγάλη Μοραβία και την Κάτω Παννονία.[10] Δεν έδωσε στον Καρλομάγνο την παραδοσιακή θέση του νομάρχη με έδρα το Τουλν της Παννονίας, του έδωσε αντίθετα τον τίτλο του "νομάρχη των Καραντανίων" κυβερνώντας μια περιοχή που αντιστοιχούσε στη Ρωμαϊκή Καραντανία. Ο Καρλομάνος προσπάθησε από τη θέση αυτή να επεκταθεί νοτιότερα για να σταθεροποιήσει την εξουσία του και να ανεξαρτητοποιηθεί από τον πατέρα του, μετά το 857 εμφανίζεται περιστασιακά με τον αδελφό του σε μερικά διατάγματα.[11][15] Ο Καρλομάνος επαναστάτησε (862) με στόχο να επεκτείνει την εξουσία του σε γειτονικές περιοχές αλλά ηττήθηκε.[15] Η Ανατολική Φραγκία μοιράστηκε σε "τρεις εθνικές ενότητες" με εντολή του Λουδοβίκου του Γερμανικού σε Σύνοδο στη Φραγκφούρτη, τη μοίρασε στους τρεις γιους του.[16] Οι τρεις γιοι του παντρεύτηκαν γυναίκες της τοπικής ψηλής αριστοκρατίας, ο Καρλομάνος παντρεύτηκε την κόρη κάποιου Ερνέστου που σύμφωνα με τα χρονικά ήταν η κόρη του "μεγαλύτερου όλων των ανδρών του βασιλιά".[15][17] Ο γάμος πιθανότατα έγινε πριν την έκπτωση του Ερνέστου από τη βασιλική εύνοια (861), ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός απαγόρευσε αντίστοιχα και στον δεύτερο γιο του να παντρευτεί γυναίκα από ντροπιασμένη οικογένεια (858-859).[18] Ο Καρλομάνος δεν πήρε τον τίτλο του βασιλιά την εποχή που ζούσε ο πατέρας του, ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός διατηρούσε όλες τις κομητείες, τις επισκοπές και τις ψηλές δικαστικές θέσεις.[15] Τα γράμματα του Καρλομάνου στον πατέρα του από το 869 περιγράφουν τις καταστάσεις που επικρατούσαν στα σύνορα.[19] Ο αρχιεπίσκοπος της Ρενς γράφει στα Χρονικά ότι τη δεκαετία του 870 η μητέρα του Καρλομάνου Έμμα προσπαθούσε να πείσει τον σύζυγο της να ευνοήσει τον Καρλομάνο σε βάρος των αδελφών του. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που η Έμμα ασχολήθηκε δημόσια με την πολιτική, αυτό σχετίζεται πιθανότατα με την ασθένεια του Λουδοβίκου του Γερμανικού τη δεκαετία 869 - 870. Ο ιστορικός Έρνστ Ντάιμλερ γράφει ταυτόχρονα ειρωνικά ότι ο Καρλομάνος ήταν "παιδί της μαμάς του".[20]
Βασιλιάς της Ιταλίας
Η Αυτοκρατορία των Καρολιδών (876), η Βαυαρία με μπλε
Όταν πέθανε ο Λουδοβίκος Β΄ της Ιταλίας (12 Αυγούστου 875) το βασίλειο του διεκδικήθηκε από τον Λουδοβίκο τον Γερμανικό, τους γιους του Καρλομάνο και Κάρολο τον Παχύ και τον θείο του Κάρολο τον Φαλακρό. Ο Πάπας Ιωάννης Η΄ που γνώριζε σχετικά με τις επιδρομές των Σαρακηνών στη Σικελία υποστήριξε τον Κάρολο τον Φαλακρό.[21] Ο Καρλομάνος οδήγησε έναν στρατό στην Ιταλία, ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός του παραχώρησε ένα έγγραφο που τον όριζε διάδοχο.[21]
Τα "Χρονικά των Ανατολικών Φράγκων" γράφουν ότι ο Κάρολος ο Φαλακρός του πρόσφερε ένα "τεράστιο ποσό από χρυσό, ασήμι και πολύτιμους λίθους" για να τον αναγκάσει να φύγει από την Ιταλία.[22] Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός πέθανε (28 Αυγούστου 876) και το βασίλειο μοιράστηκε στους γιους του, ο Κάρολος ο Φαλακρός πέθανε επίσης σε έναν χρόνο (6 Οκτωβρίου 877) και οι ευγενείς στην Παβία εξέλεξαν νέο βασιλιά της Ιταλίας τον Καρλομάνο. Η Ιταλία ήταν μεγάλη πρόκληση επειδή "κάθε νέος βασιλιάς μπορούσε να τη λεηλατήσει εύκολα", με τα λάφυρα πλήρωσε τον στρατό του και τους οπαδούς του για τις ταλαιπωρίες που είχαν υποστεί όταν διέσχισαν τις Άλπεις.[22][23] Ο Καρλομάνος και ο αδελφός και διάδοχος του Κάρολος ήταν οι μόνοι βασιλείς της Ιταλίας που όταν ανέβηκαν στον θρόνο δεν εξέδωσαν διάταγμα για να επιβεβαιώσουν τη νομιμότητα τους.[24] Στην Ιταλία ο Καρλομάνος συνέχισε τη θρησκευτική πολιτική των προκατόχων του, οι επίσκοποι έγιναν μόνιμα βασιλικοί αντιπρόσωποι στις επισκοπές τους. Εξέδωσε διατάγματα παραχωρώντας νέες εξουσίες στους επισκόπους με στόχο να κερδίσει την υποστήριξη τους, ο επίσκοπος της Πάρμα ήταν ο πρώτος που με διάταγμα απέκτησε εξουσίες έξω από τα τείχη της πόλης του.[25][26] Την εποχή που πέθανε ο Καρλομάνος ήταν Ιταλική παράδοση να γίνεται σε κάθε νέο επίσκοπο η ανανέωση των προνομίων των προκατόχων τους.[25] Ο Κάρολος ο Φαλακρός είχε παραχωρήσει στον πάπα Ιωάννη Η΄ εξουσίες στα δουκάτα του Σπολέτο και του Καμερίνο (876). Ο Καρλομάνος υποστήριξε τους δούκες Λάμπερτ Α΄ του Σπολέτο και Γουίδων Γ΄ του Σπολέτο που ήταν ήδη βασιλικοί αντιπρόσωποι από την εποχή που ο θείος του έκανε την προσφορά στον πάπα.[27]
Βασιλιάς της Βαυαρίας
Ο Καρλομάνος έκανε δωρεά στο μοναστήρι της Σάντα Κριστίνα από τα βασιλικά ανάκτορα της Οζόνα (879), το μοναστήρι είχε οικοδομηθεί τον 8ο αιώνα αλλά η πρώτη δωρεά καταγράφεται από τον Καρλομάνο (879).[28] Ο πάπας απέτυχε να πείσει τον βασιλιά των Δυτικών Φράγκων Λουδοβίκο τον Τραυλό γιο και διάδοχο του Καρόλου του Φαλακρού να έρθει στην Ιταλία (7 Ιουνίου 879), κάλεσε τον Καρλομάνο που είχε απορρίψει.[21] Η πρόσκληση έγινε αργά αφού ο Καρλομάνος είχε αχρηστευτεί, λίγο πριν την παραίτηση του έδωσε τις εκτάσεις γύρω από την Ολόνα στην εκκλησία Σάντα Σίστο που είχε ιδρύσει η βασίλισσα Ενγκελμπέργκα στην Πιατσέντσα.[28] Ο Καρλομάνος έκοψε νομίσματα στο Μιλάνο και την Παβία, στην μια όψη είχαν έναν ναό και στην άλλη την επιγραφή "Καρλομάνος βασιλεύς", δεν έκοψε νομίσματα στη Βαυαρία.[23]
Στη Βαυαρία ο Καρλομάνος ίδρυσε ξανά τα ανάκτορα και το μοναστήρι στην Οτίνγκ.[29] Τα αφιέρωσε στην Παρθένο και σε "αμέτρητες άλλες άγιες που μπόρεσε να φέρει τα οστά τους με τη βοήθεια του θεού".[20] Ο φίλος του πατέρα του Μπάλντο ορίστηκε Καγκελάριος.[30] Αργότερα έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του (878), ο βασιλιάς "περικυκλώθηκε από τον κόμη Ένμενπερτ και τους στρατιώτες του", ο κόμης δραπέτευσε στη Δυτική Φραγκία και έγινε δεκτός από τον Λουδοβίκο τον Τραυλό.[31] Ο Καρλομάνος προσπάθησε να ορίσει διάδοχο του στη Βαυαρία τον νόθο γιο του Αρνούλφο, σε ένα διάταγμα του στο Ρέγκενσμπουργκ καταγράφεται σαν "νόμιμος γιος του βασιλιά". Η πολιτική του είχε πολλούς οπαδούς όπως ο Ρετζίμο του Προυμ, οι αντίπαλοι του ωστόσο κάλεσαν τον αδελφό του Λουδοβίκο.[32]
Ασθένεια
Στις αρχές του 879 ο Καρλομάνος αχρηστεύτηκε από σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, ο Λουδοβίκος έφτασε στη Βαυαρία με στόχο να τον αναγνωρίσει η αριστοκρατία σαν μελλοντικό βασιλιά.[33] Το Πάσχα έφυγε από τη Βαυαρία και ο Αρνούλφος ανέλαβε τη διακυβέρνηση, απέλυσε τους κόμητες που κάλεσαν τον Λουδοβίκο να αναλάβει. Ο Καρλομάνος προσπάθησε να νομιμοποιήσει τον Αρνούλφο με κάθε μέσο, έγραφε το όνομα του σε όλα τα διατάγματα δίπλα από το δικό του. Ο Λουδοβίκος ήρθε στη Βαυαρία για να διεκδικήσει τη διαδοχή με τη βία και επανέφερε τους κόμητες που είχαν εκπέσει, ο Καρλομάνος παραιτήθηκε από τη Βαυαρία υπέρ του Λουδοβίκου, άφησε τον Αρνούλφο υπό την προστασία του.[32] Ο μικρότερος αδελφός του Κάρολος ο Παχύς όπως φαίνεται την ίδια εποχή, τον Νοέμβριο του 879 ανέλαβε τη διακυβέρνηση στην Ιταλία αφού παραιτήθηκε και εκεί ο Καρλομάνος.[34]
Η κατάσταση της υγείας του Καρλομάνου χειροτέρευε συνέχεια, τα Χρονικά γράφουν ότι έχασε τη φωνή του (879), ήταν ικανός να επικοινωνήσει μόνο με τη γραφή.[35] Ο Ρετζίνο του Προυμ γράφει στα Χρονικά του (880) ότι έγραφε άριστα Λατινικούς χαρακτήρες.[35] Ο Ρετζίνο του Προυμ συνεχίζει :
"Ο πιο εξαιρετικός βασιλιάς, έγραφε άριστα, ήταν αφοσιωμένος στη χριστιανική θρησκεία, ήταν δίκαιος και ειρηνικός. Η ομορφιά του σώματος του ήταν απίστευτη, είχε άριστες σωματικές διαστάσεις και ένα πολύ φωτεινό πνεύμα. Προχώρησε σε πολλούς πολέμους εναντίον των Σλάβων, άλλες φορές στο πλευρό του πατέρα του, άλλες φορές μόνος του, γυρνούσε πάντα νικητής επεκτείνοντας σημαντικά την αυτοκρατορία του. Ο Καρλομάνος ήταν πολύ γλυκός και ήπιος για τους φίλους του αλλά ο τρόμος για τους εχθρούς του. Μιλούσε με γοητεία, ήταν ταπεινός με μεγάλη ευφυΐα, αποτελούσε γενικά την ενσάρκωση του βασιλικού μεγαλείου.[11]
Πολλές πηγές τοποθετούν τον θάνατο του τον Μάρτιο του 880 αλλά τα Χρονικά τον καταγράφουν στις 21 Σεπτεμβρίου, τάφηκε στο παρεκκλήσι των ανακτόρων του στο Ότινγκ.[36]
Ο Καρλομάνος άφησε έναν νόθο γιο τον Αρνούλφο που συνέχισε να είναι μαργράβος της Καρινθίας ενώ τα αδέλφια του συνέχισαν να κυβερνούν τα βασίλεια του, έγινε ωστόσο βασιλιάς των Ανατολικών Φράγκων (887) και στη συνέχεια αυτοκράτορας (896).
Οικογένεια
Είχε τέκνο:
Αρνούλφος π.850-899, δούκας της Καρινθίας, βασιλιάς των Ανατολικών Φράγκων.
Bowlus, Charles R. (1995). Franks, Moravians, and Magyars: The Struggle for the Middle Danube, 788–907. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.
Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Carloman (King of Bavaria and Italy)". Encyclopædia Britannica. Vol. 5 (11th ed.). Cambridge University Press.
Engreen, Fred E. (1945). "Pope John the Eighth and the Arabs". Speculum. 20 (3): 318–30.
Goldberg, Eric Joseph (2006). Struggle for Empire: Kingship and Conflict Under Louis the German, 817–876. Ithaca, New York: Cornell University Press.
Grierson, Philip; Blackburn, Mark (1986). Medieval European Coinage, With a Catalogue of the Coins in the Fitzwilliam Museum, Volume 1: The Early Middle Ages (5th–10th Centuries). Cambridge: Cambridge University Press.
MacLean, Simon (2003). Kingship and Politics in the Late Ninth Century : Charles the Fat and the End of the Carolingian Empire. Cambridge: Cambridge University Press.
MacLean, Simon (2010). "Legislation and Politics in Late Carolingian Italy: The Ravenna Constitutions" (PDF). Early Medieval Europe. 18 (4): 394–416.
Reuter, Timothy (1991). Germany in the Early Middle Ages, c. 800–1050. London: Longman.
Riezler, Sigmund von (1882). "Karlmann, König von Baiern und von Italien". Allgemeine Deutsche Biographie. vol. 15. Leipzig: Duncker und Humblot.
Schieffer, Theodor (1977). "Karlmann". Neue Deutsche Biographie. vol. 11. Berlin: Duncker und Humblot.
