Απόστολος Κακλαμάνης

Απόστολος Κακλαμάνης
Ο Απόστολος Κακλαμάνης στην αίθουσα της Ολομέλειας το 2008
Υπουργός Εργασίας
Περίοδος 23 Νοεμβρίου 1989 – 13 Φεβρουαρίου 1990
Πρωθυπουργός	Ξενοφών Ζολώτας
Προκάτοχος	Ιωάννης Κουκιάδης
Διάδοχος	Ιωάννης Κουκιάδης
Περίοδος 21 Οκτωβρίου 1981 – 5 Ιουλίου 1982
Πρωθυπουργός	Ανδρέας Παπανδρέου
Διάδοχος	Ευάγγελος Γιαννόπουλος
Υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων
Περίοδος 18 Νοεμβρίου 1988 – 2 Ιουλίου 1989
Πρωθυπουργός	Ανδρέας Παπανδρέου
Προκάτοχος	Γιάννης Φλώρος
Διάδοχος	Μιλτιάδης Έβερτ
Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων
Περίοδος 9 Μαΐου 1988 – 22 Ιουνίου 1988
Πρωθυπουργός	Ανδρέας Παπανδρέου
Προκάτοχος	Αντώνης Τρίτσης
Διάδοχος	Γιώργος Α. Παπανδρέου
Περίοδος 5 Ιουλίου 1982 – 25 Απριλίου 1986
Πρωθυπουργός	Ανδρέας Παπανδρέου
Προκάτοχος	Ελευθέριος Βερυβάκης
Διάδοχος	Αντώνης Τρίτσης
Υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως
Περίοδος 5 Φεβρουαρίου 1987 – 18 Νοεμβρίου 1988
Πρωθυπουργός	Ανδρέας Παπανδρέου
Προκάτοχος	Άκης Τσοχατζόπουλος
Διάδοχος	Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας
Υπουργός Δικαιοσύνης
Περίοδος 25 Απριλίου 1986 – 5 Φεβρουαρίου 1987
Πρωθυπουργός	Ανδρέας Παπανδρέου
Προκάτοχος	Γεώργιος - Αλέξανδρος Μαγκάκης
Διάδοχος	Ελευθέριος Βερυβάκης
Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων
Περίοδος 22 Οκτωβρίου 1993 – 19 Μαρτίου 2004
Αντιπρόεδρος	Παναγιώτης Κρητικός Κώστας Γείτονας
Προκάτοχος	Αθανάσιος Τσαλδάρης
Διάδοχος	Άννα Μπενάκη - Ψαρούδα
Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου
Περίοδος 17 Νοεμβρίου 1974 – 31 Δεκεμβρίου 2014
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση	7 Σεπτεμβρίου 1936 (1936-09-07) (88 ετών), Καρυά, Λευκάδα
Πολιτικό κόμμα	ΠΑΣΟΚ
Σύζυγος	Αθηνά-Άννα Γκαβέρα
Παιδιά	2
Σπουδές	Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Βραβεύσεις	Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Ισαβέλλας της Καθολικής (1998)[1]
Σχετικά πολυμέσα

Ο Απόστολος Χρ. Κακλαμάνης (Καρυά Λευκάδας, 7 Σεπτεμβρίου 1936) είναι Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, βουλευτής Β΄ Αθηνών με το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα από το 1974 μέχρι το 2015. Ήταν υπουργός σε όλες τις κυβερνήσεις της περιόδου 1981-1989, ενώ από το 1993 έως το 2004 ήταν Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, ο μακροβιότερος στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Καρυά Λευκάδας τον Σεπτέμβριο του 1936 και αποφοίτησε από το Ζ΄ Εσπερινό Λύκειο. Σπούδασε Νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε ως δικηγόρος. Πήρε ενεργό μέρος στην πολιτική ζωή της χώρας. Ως φοιτητής είχε εκλεγεί πρόεδρος της ΔΕΣΠΑ και του συλλόγου των εργαζομένων φοιτητών. Το 1963, νεότατος, διορίστηκε γενικός γραμματέας του υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας στην Κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου (1963-1965). Διώχθηκε επανειλημμένα στον πρώτο και δεύτερο «Ανένδοτο Αγώνα», αλλά αθωώθηκε από τα τακτικά δικαστήρια. Το 1967 διώχθηκε και φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση^[2] με τον Νόμο 509, ως μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Δημοκρατικού Εθνικού Κινήματος Αντίστασης (ΔΕΚΑ), αλλά το 1968 αποφυλακίστηκε με την «αμνηστία» του Φεβρουαρίου και υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης στις περισσότερες δίκες μέχρι την πτώση της δικτατορίας. Μεταξύ άλλων, υπερασπίστηκε τους Ξ. Πελοποννήσιο και Θ. Κόκκινο (κατηγορούμενους από έκτακτο στρατοδικείο για συμμετοχή στο ΠΑΚ). Συνέχισε, όμως, τη δράση του μέσα από τις γραμμές του ΠΑΚ, γι' αυτό και η δικτατορία του αφαίρεσε το διαβατήριο, απαγορεύοντάς του την έξοδο από τη χώρα. Επίσης, ήταν ο πρώτος^[3] πρόεδρος της ΕΔΗΝ, της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου και στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου.

Μετά τη μεταπολίτευση υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη^[4] του ΠΑΣΟΚ. Στις εκλογές του 1974 εξελέγη βουλευτής του Κινήματος στη Β΄ Αθηνών, καθώς και το 1977 πρώτος βουλευτής (σε ψήφους) όλης της χώρας.

Από τον Οκτώβριο του 1981 έως τον Ιούλιο του 1982 διετέλεσε υπουργός Εργασίας, και ήταν υπεύθυνος για το Νόμο 1264/82, που ήταν από τους πιο προοδευτικούς στην τότε Ευρώπη (συνδικαλιστικές ελευθερίες, άδεια 4 εβδομάδων και 40 ωρών, μέτρα για άτομα με αναπηρία, έγκυες γυναίκες και εργαζόμενους νέους κ.ά.).^[5]

Από τον Ιούλιο του 1982 έως τον Απρίλιο του 1986 ήταν υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Ίδρυσε τα ΤΕΙ, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.^[5]

Από τον Απρίλιο του 1986 έως τον Φεβρουάριο του 1987 διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης. Ιστορική σημασίας ήταν η απόφασή του για διαχωρισμό των εμπόρων από τους χρήστες ναρκωτικών, που μέχρι τότε δεν υπήρχε.^[5]

Στη συνέχεια, διετέλεσε υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως (1987-1988) και υπουργός Υγείας (1988-1989), όπου ήταν υπεύθυνος για την ολοκλήρωση των πανεπιστημιακών νοσοκομείων Πάτρας, Ιωαννίνων και Ηρακλείου Κρήτης.^[5]

Το 1989 είχε μια σύντομη θητεία στο υπουργείο Εργασίας, στην οικουμενική κυβέρνηση Ξενοφώντα Ζολώτα και πέρασε το Νόμο ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, καθώς επίσης και μέτρα για την απασχόληση των Ποντίων προσφύγων.

Το 1993 εξελέγη^[6] πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, ύστερα από πρόταση του ΠΑΣΟΚ και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 2004.

Είναι νυμφευμένος με την Αθηνά-Άννα Γκαβέρα (απεβίωσε το 2020) και έχουν δύο παιδιά, ένα γιο και μια κόρη. Ομιλεί αγγλικά και γερμανικά και είναι μόνιμος κάτοικος Αθηνών (κέντρο).

Αναφορές

1. BOE-A-1998-12053.
2. «Επίσημος διαδικτυακός τόπος του Απόστολου Κακλαμάνη». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2007. 
3. εφημερίδα Ελευθεροτυπία
4. «Σύντομο βιογραφικό του Απόστολου Κακλαμάνη». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2004. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουλίου 2004. 
5. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2013. 
6. «Επίσημη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2002. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2002. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Απόσπασμα συνέντευξης στον Θάνο Σιαφάκα^{[νεκρός σύνδεσμος]}, ΕΡΤ, 27/11/2008, ανάκτηση 17/12/2008
• Ραδιοφωνική συνέντευξη, Αθήνα 9,84, 26/11/2008, ανάκτηση 17/12/2008
• Απόστολος Κακλαμάνης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)