Όρη Αλ Χατζάρ

Όρη Αλ Χατζάρ
Χάρτης
Ύψος3.075 μέτρα
ΧώρεςΟμάν
wikidata (π • σ • ε )

Τα Όρη Αλ Χατζάρ (αραβικά: جِبَال ٱلْحَجَر, Jibāl al-Ḥajar, δηλ. Τα Βραχώδη Όρη[1][2] ή τα Πέτρινα Όρη) στο βορειοανατολικό Ομάν και επίσης στα ανατολικά Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, είναι η υψηλότερη οροσειρά στην ανατολική αραβική χερσόνησο. Επίσης γνωστά ως «Όρη του Ομάν»,[3][4] διαχωρίζουν την χαμηλή παράκτια πεδιάδα του Ομάν από το υψηλό οροπέδιο της ερήμου και βρίσκονται 50-100 χιλιόμετρα εσωτερικά από τον Κόλπο του Ομάν.

Al (اَلْ) σημαίνει «το» και Ḥajar (حَجَر) σημαίνει «πέτρα» ή «βράχος». Έτσι, al-Ḥajar (اَلْحَجَر) ονομάζεται ως «η πέτρα» ή «ο βράχος».

Γεωλογία

Τοπογραφικός χάρτης των Ορέων Αλ Χατζάρ με τεκτονικές και γεωλογικές τοποθεσίες

Ορογραφία και τεκτονική ρύθμιση

Τα Όρη Αλ Χατζάρ εκτείνονται για 700 χιλιόμετρα μέσω των ΗΑΕ και του Ομάν.[5] Βρίσκονται στη βορειοανατολική γωνία της αραβικής πλάκας, φτάνοντας από τη χερσόνησο Μουσαντάμ μέχρι την ανατολική ακτή του Ομάν. Το εύρος είναι περίπου 100 χιλιόμετρα σε πλάτος, με το Τζεμπέλ Σαμς να είναι η υψηλότερη κορυφή στα 3.009 μέτρα στην κεντρική περιοχή των βουνών.[6][7]

Επί του παρόντος, η αραβική πλάκα κινείται βόρεια σε σχέση με την ευρασιατική πλάκα στα 2-3 χιλιοστόμετρα ανά έτος.[8][9] Η ηπειρωτική σύγκρουση συμβαίνει στη ζώνη υποχώρησης και ώθησης Ζαγκρός δυτικά της χερσονήσου Μουσαντάμ.[10][11] Αυτό το όριο παράπλευρης πλάκας μεταβαίνει σε ζώνη υποβύθισης προς τα ανατολικά. Εδώ, ο ωκεάνιος φλοιός της αραβικής πλάκας υποβυθίζεται βόρεια κάτω από την Ευρασία, που ονομάζεται ζώνη υποβύθισης Μάκραν.[12]

Λιθολογία

Η γεωλογία των Ορέων Αλ Χατζάρ μπορεί να ομαδοποιηθεί σε τέσσερις κύριες τεκτονοστρωματογραφικές ομάδες. Η πρώτη ομάδα είναι οι προ-πέρμιοι υπόγειοι βράχοι, μια ιζηματογενής ακολουθία κλαστικών, ανθρακικών και εβαποριτών. Η ομάδα δύο είναι μια μεσαία πέρμια έως ύστερη κρητιδική αλληλουχία ανθρακικών υφαλοκρηπίδων, οι οποίες εναποτέθηκαν ασυμβίβαστα πάνω από τη βάση. Η ομάδα τρία είναι μια σειρά από καλύμματα (αλλόχθονες βράχοι) που μετακινήθηκαν οριζόντια από τα βορειοανατολικά προς τα νοτιοδυτικά για περισσότερα από 300 χιλιόμετρα. Αυτό ήταν ένα σημαντικό τεκτονικό γεγονός κατά την ύστερη Κρητιδική. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται επώθηση, όπου τα ιζηματογενή πετρώματα της Πέρμιας περιόδου έως τη μέση Κρητιδική ηπειρωτική πλαγιά (ρηχή έως βαθιά θαλάσσια) και ο όψιμος κρητιδικός ωκεάνιος φλοιός (Οφιόλιθος Σεμαΐλ) ωθήθηκαν (παρακωλύθηκαν) πάνω από τους βράχους από τις ομάδες 1 και 2. Τέλος, η ομάδα τέσσερα είναι ύστερα Κρητιδικά προς ρηχά θαλάσσια και χερσαία ιζηματογενή πετρώματα Μειόκαινου που είχαν μετακινηθεί πάνω από τις τρεις προηγούμενες ομάδες.[13][14][15][16][17][18][19]

Δομές

Η υψηλή τοπογραφία είναι περίπου δύο μεγάλα μεσουρανήματα: Τζαμπάλ Αχντάρ και Σάιχ Χατάτ, που είναι μεγάλης κλίμακας αντίκλινα.[20] Το μεσουράνημα Σάιχ Χατάτ περιέχει εκλογίτη στα βορειοανατολικά του Ας Σιφά.[21] Αυτοί οι βράχοι υποβυθίζονται σε περίπου 80 χιλιόμετρα βάθος μέσα στο μανδύα και στη συνέχεια εκφύονται πίσω στην επιφάνεια.[18] Αυτή η διαδικασία εκταφής δημιούργησε ίσως τη μεγαλύτερη μεγαπτυχή στη Γη, η μεγαπτυχή Ουάντι Μαΐ.[22] Η κοινή άποψη είναι ότι αυτοί οι εκλογίτες ήταν αρχικά βασικά ηφαιστειογενή πετρώματα στο εμπρόσθιο άκρο του ηπειρωτικού φλοιού της αραβικής πλάκας. Αυτό το εμπρόσθιο άκρο στη συνέχεια υποβυθίστηκε από μία βορειοανατολική ζώνη υποβύθισης.[23] [24] Ωστόσο, ορισμένοι γεωλόγοι έχουν ερμηνεύσει ότι αυτοί οι εκλογίτες υποβυθίστηκαν μέσω μιας νοτιοδυτικής ζώνης υποβύθισης.[25]

Οι δύο κορυφές χωρίζονται από το χάσμα Σεμαΐλ. Αυτή είναι μια εξέχουσα γραμμική δομή, με τάση ΒΒΔ - ΝΝΔ. Ωστόσο, εξακολουθεί να συζητείται για το ποια είναι αυτή η δομή. Διαφορετικοί γεωλόγοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για ρήγμα αριστερού-πλευρικού (σφάλμα),[26] φυσιολογικό σφάλμα,[20] πλευρική κλίση,[27] μονοκλινή λόγω τυφλής ώσης[14] ή σφάλμα με πολλαπλές φάσεις παραμόρφωσης.[28]

Σύγχρονη τοπογραφία

Το γεγονός της ύστερης κρητιδικής επώθησης δημιούργησε τα πρωτο-Όρη Χατζάρ Ωστόσο, αυτή η τοπογραφία υποβυθίστηκε και τα ρηχά θαλάσσια λόγω καθίζησης κάλυψαν την περιοχή, ξεκινώντας από την Παλαιόκαινο.[17] [29] Τα ιζηματογενή πετρώματα από την Παλαιόκαινο έως την Ηώκαινο βρίσκονται στα 2.200 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, μέσα στο Χατζάρ[27] και είναι πτυχωμένα. Αυτό δείχνει ότι η σημερινή τοπογραφία σχηματίστηκε μετά την ύστερη Ηώκαινο. Το ακριβές χρονοδιάγραμμα συζητείται και διάφορες ερμηνείες δείχνουν την τοπογραφία που σχηματίζεται οπουδήποτε μεταξύ της ύστερης Ηώκαινου έως τη Μειόκαινο.[20][30][31]

Γεωγραφία

Η ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη!

Χλωρίδα και πανίδα

Χουρμαδιές και άλλα δέντρα ανάμεσα στο ανατολικό Χατζάρ, κοντά στην ανατολική ακτή του Ομάν.

Τα βουνά είναι πλούσια σε φυτική ζωή σε σύγκριση με το μεγαλύτερο μέρος της Αραβίας, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων ενδημικών ειδών. Η βλάστηση αλλάζει με το υψόμετρο, τα βουνά καλύπτονται με θαμνώδεις εκτάσεις σε χαμηλότερα υψόμετρα, μεγαλώνουν και στη συνέχεια γίνονται δασικές εκτάσεις, συμπεριλαμβανομένων άγριων ελιών και συκιών μεταξύ 1.106 και 2.515 μέτρων, και μετά, ακόμα υψηλότερα, υπάρχουν άρκευθοι. Οπωροφόρα δέντρα, όπως η ροδιά και η βερικοκιά, καλλιεργούνται στις πιο δροσερές κοιλάδες και σε κάποια μέρη υπάρχουν βραχώδεις προεξοχές με μικρή βλάστηση. Η χλωρίδα παρουσιάζει ομοιότητες με ορεινές περιοχές του κοντινού Ιράν, καθώς και με περιοχές κατά μήκος της Ερυθράς Θάλασσας στο Κέρας της Αφρικής. Για παράδειγμα, το δέντρο Ceratonia oreothauma βρίσκεται εδώ, καθώς επίσης και στη Σομαλία. 

Διάφορα πτηνά βρίσκονται στα βουνά, συμπεριλαμβανομένων του ασπροπάρου και του νουβικού γύπα (Torgos tracheliotus). Στα θηλαστικά περιλαμβάνονται η βουνίσια γαζέλα (Gazella gazella) και ο αραβικός τράγος (Arabitragus jayakari).[32] [33] Άλλα ενδημικά είδη περιλαμβάνουν έναν αριθμό γκέκο και σαυρών: Asaccus montanus, Asaccus platyrhynchus και ένα υποείδος του γκέκο των βράχων Ουάντι Καράρ (Pristurus gasperetti gallagheri) βρίσκονται μόνο σε Ομάν, ενώ Asaccus caudivolvulus, Asaccus gallagheri, Pristurus celirrimus, Lacerta jayakari και σαύρα του Ομάν (Lacerta cyanura) βρίσκονται μόνο στο Χατζάρ. Η απειλούμενη αραβική λεοπάρδαλη (Panthera pardus nimr) είχε καταγραφεί εδώ,[34] ιδιαίτερα στην περιοχή Χασάμπ στο βόρειο τμήμα του Μουσαντάμ.[35][36]

Όπως το Ρους αλ-Τζιμπάλ,[37] η περιοχή του Τζαμπάλ Χαφίτ είναι γνωστή για τη φιλοξενία σπάνιας χλωρίδας και πανίδας.[38][39] Για παράδειγμα, τον Φεβρουάριο του 2019, ένα αραβικό καρακάλ εμφανίστηκε εδώ[40][41][42] και τον Μάρτιο, μια αφγανική αλεπού,[43][44] που έχει επίσης αναφερθεί στα βουνά του Ρας αλ-Χαϊμά.[45]

Απειλές και διατήρηση

Στα Όρη Αλ Χατζάρ βόσκουν εκτενώς κατσίκες, καμήλες και γαϊδούρια και το τοπίο έχει καθαριστεί σε τμήματα για αστικές περιοχές και για εξόρυξη, η οποία έχει καταστρέψει τόσο τη βλάστηση όσο και την παροχή νερού και ξεριζώσει τις παραδοσιακές συμπεριφορές αγροτικής διαχείρισης γης. Το κυνήγι της άγριας ζωής είναι ένα άλλο θέμα. Η κυβέρνηση του Ομάν δημιούργησε το Καταφύγιο Ουάντι Σαρίν και μια περιοχή Τζαμπάλ Καχουάν-Τζαμπάλ Σεμπτά στο ανατολικό Χατζάρ, για την προστασία του αραβικού τράγου και της οροσειράς. Για τους επισκέπτες, υπάρχει ένας δρόμος στα βουνά από το χωριό Μπιρκάτ Αλ-Μάουζ (στο δρόμο προς τη Νιζουά από το Μουσκάτ) και μια διαδρομή με τα πόδια μέσω του Ουάντι αλ-Μουαϊντίν προς το οροπέδιο Σαΐκ. 

Πεζοπορία

Υπάρχουν 11 σηματοδοτημένες διαδρομές ποικίλης έντασης (μεταξύ βαθμού 1 έως 3) και διάρκειας (μεταξύ 1,5 ωρών και 18 ωρών) που δημοσιεύονται από το Υπουργείο Τουρισμού του Ομάν κατά μήκος της οροσειράς Χατζάρ.[46] Ορισμένες περιοχές δεν είναι προσβάσιμες και απαιτείται ειδικός εξοπλισμός, όπως φαίνεται σε ένα ντοκιμαντέρ του Στιβ Μπάκσολ.[47]

Δείτε επίσης

Παραπομπές

  1. ↑ Al-Yahyai, Sultan· Charabi, Yassine (9 Μαΐου 2017). «3: Scenarios Based Climate Projection for Oman's Water Resources». Στο: Abdalla, Omar, επιμ. Water Resources in Arid Areas: The Way Forward. Springer. σελ. 49. ISBN 978-3-3195-1856-5. 
  2. ↑ Megdiche-Kharrat, Fairouz· Ragala, Rachid (25 Νοεμβρίου 2016). «12: The Aqueducts of the Sultanate of Oman: Sustainable Water-Supplying Irrigating Oases Cities». Στο: Angelakis, Andreas N., επιμ. Underground Aqueducts Handbook. CRC Press. σελ. 206. ISBN 978-1-4987-4831-5. 
  3. ↑ Allen, Calvin H., Jr. (5 Φεβρουαρίου 2016). «1: Land and People». Oman: the Modernization of the Sultanate. Abingdon, New York: Routledge. σελίδες 1–8. ISBN 978-1-3172-9164-0. 
  4. ↑ Geukens, F. (1966). Bowers, S. D., επιμ. United States Geological Survey Professional Paper. Washington, D.C.: U.S. Government Printing Office. 
  5. ↑ Searle, M. P.; Cooper, D. J. W. (1986). «Structure of the Hawasina Window culmination, central Oman Mountains». Earth and Environmental Science Transactions of the Royal Society of Edinburgh 77 (2): 143–156. doi:10.1017/S0263593300010798. ISSN 1473-7116. 
  6. ↑ Breton, Jean-Paul; Béchennec, François; Métour, Joël Le; Moen-Maurel, Laure; Razin, Philippe (2004-04-01). «Eoalpine (Cretaceous) evolution of the Oman Tethyan continental margin: insights from a structural field study in Jabal Akhdar (Oman Mountains)». GeoArabia 9 (2): 41–58. ISSN 1025-6059. https://pubs.geoscienceworld.org/geoarabia/article/9/2/41/566880/eoalpine-cretaceous-evolution-of-the-oman-tethyan. 
  7. ↑ Kusky, Timothy; Robinson, Cordula; El-Baz, Farouk (September 2005). «Tertiary–Quaternary faulting and uplift in the northern Oman Hajar Mountains». Journal of the Geological Society 162 (5): 871–888. doi:10.1144/0016-764904-122. ISSN 0016-7649. Bibcode: 2005JGSoc.162..871K. 
  8. ↑ ArRajehi, Abdullah; McClusky, Simon; Reilinger, Robert; Daoud, Mohamed; Alchalbi, Abdulmutaleb; Ergintav, Semih; Gomez, Francisco; Sholan, Jamal και άλλοι. (2010). «Geodetic constraints on present-day motion of the Arabian Plate: Implications for Red Sea and Gulf of Aden rifting». Tectonics 29 (3): TC3011. doi:10.1029/2009TC002482. ISSN 1944-9194. Bibcode: 2010Tecto..29.3011A. 
  9. ↑ DeMets, Charles; Gordon, Richard G.; Argus, Donald F. (2010-04-01). «Geologically current plate motions». Geophysical Journal International 181 (1): 1–80. doi:10.1111/j.1365-246X.2009.04491.x. ISSN 0956-540X. Bibcode: 2010GeoJI.181....1D. 
  10. ↑ McQuarrie, Nadine; Hinsbergen, Douwe J. J. van (2013-03-01). «Retrodeforming the Arabia-Eurasia collision zone: Age of collision versus magnitude of continental subduction». Geology 41 (3): 315–318. doi:10.1130/G33591.1. ISSN 0091-7613. Bibcode: 2013Geo....41..315M. 
  11. ↑ Agard, P.; Omrani, J.; Jolivet, L.; Whitechurch, H.; Vrielynck, B.; Spakman, W.; Monié, P.; Meyer, B. και άλλοι. (November 2011). «Zagros orogeny: a subduction-dominated process». Geological Magazine 148 (5–6): 692–725. doi:10.1017/S001675681100046X. ISSN 1469-5081. Bibcode: 2011GeoM..148..692A. 
  12. ↑ White, Robert S. (1982). «Deformation of the Makran accretionary sediment prism in the Gulf of Oman (north-west Indian Ocean)». Geological Society, London, Special Publications 10 (1): 357–372. doi:10.1144/gsl.sp.1982.010.01.24. ISSN 0305-8719. Bibcode: 1982GSLSP..10..357W. 
  13. ↑ Searle, Mike; Cox, Jon (1999-01-01). «Tectonic setting, origin, and obduction of the Oman ophiolite». GSA Bulletin 111 (1): 104–122. doi:10.1130/0016-7606(1999)111<0104:TSOAOO>2.3.CO;2. ISSN 0016-7606. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Mount, Van S.; Crawford, Roderick I. S.; Bergman, Steven C. (1998-10-01). «Regional Structural Style of the Central and Southern Oman Mountains: Jebel Akhdar, Saih Hatat, and the Northern Ghaba Basin». GeoArabia 3 (4): 475–490. ISSN 1025-6059. https://pubs.geoscienceworld.org/geoarabia/article/3/4/475/566608/regional-structural-style-of-the-central-and. 
  15. ↑ K. W. Glennie; M. G. A. Boeuf (1973). «Late Cretaceous Nappes in Oman Mountains and Their Geologic Evolution». AAPG Bulletin 57 (1). doi:10.1306/819a4240-16c5-11d7-8645000102c1865d. ISSN 0149-1423. 
  16. ↑ Robertson, A. H. F.; Searle, M. P. (1990). «The northern Oman Tethyan continental margin: stratigraphy, structure, concepts and controversies». Geological Society, London, Special Publications 49 (1): 3–25. doi:10.1144/GSL.SP.1992.049.01.02. ISSN 0305-8719. Bibcode: 1990GSLSP..49....3R. 
  17. ↑ 17,0 17,1 Mann, A.; Hanna, S. S.; Nolan, S. C.; Mann, A.; Hanna, S. S. (1990). «The post-Campanian tectonic evolution of the Central Oman Mountains: Tertiary extension of the Eastern Arabian Margin». Geological Society, London, Special Publications 49 (1): 549–563. doi:10.1144/GSL.SP.1992.049.01.33. ISSN 0305-8719. Bibcode: 1990GSLSP..49..549M. 
  18. ↑ 18,0 18,1 Warren, Clare J.; Parrish, Randall R.; Waters, David J.; Searle, Michael P. (November 2005). «Dating the geologic history of Oman's Semail ophiolite: insights from U-Pb geochronology». Contributions to Mineralogy and Petrology 150 (4): 403–422. doi:10.1007/s00410-005-0028-5. ISSN 0010-7999. Bibcode: 2005CoMP..150..403W. 
  19. ↑ Rioux, Matthew; Bowring, Samuel; Kelemen, Peter; Gordon, Stacia; Miller, Robert; Dudás, Frank (May 2013). «Tectonic development of the Samail ophiolite: High-precision U-Pb zircon geochronology and Sm-Nd isotopic constraints on crustal growth and emplacement: TECTONIC HISTORY OF THE SAMAIL OPHIOLITE». Journal of Geophysical Research: Solid Earth 118 (5): 2085–2101. doi:10.1002/jgrb.50139. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Searle, Michael P. (2007-04-01). «Structural geometry, style and timing of deformation in the Hawasina Window, Al Jabal al Akhdar and Saih Hatat culminations, Oman Mountains». GeoArabia 12 (2): 99–130. ISSN 1025-6059. https://pubs.geoscienceworld.org/geoarabia/article/12/2/99/567102/structural-geometry-style-and-timing-of. 
  21. ↑ Warren, C.J.; Miller, J.McL. (March 2007). «Structural and stratigraphic controls on the origin and tectonic history of a subducted continental margin, Oman». Journal of Structural Geology 29 (3): 541–558. doi:10.1016/j.jsg.2006.10.006. Bibcode: 2007JSG....29..541W. 
  22. ↑ Cornish, Sam; Searle, Mike (2017-08-01). «3D geometry and kinematic evolution of the Wadi Mayh sheath fold, Oman, using detailed mapping from high-resolution photography». Journal of Structural Geology 101: 26–42. doi:10.1016/j.jsg.2017.06.009. ISSN 0191-8141. Bibcode: 2017JSG...101...26C. https://ora.ox.ac.uk/objects/uuid:556fd08f-bf1f-4ea8-b6a4-e4c50da67a36. 
  23. ↑ Searle, M. P; Warren, C. J; Waters, D. J; Parrish, R. R (2004-03-01). «Structural evolution, metamorphism and restoration of the Arabian continental margin, Saih Hatat region, Oman Mountains». Journal of Structural Geology 26 (3): 451–473. doi:10.1016/j.jsg.2003.08.005. ISSN 0191-8141. Bibcode: 2004JSG....26..451S. 
  24. ↑ Searle, Michael P.; Cox, Jon (May 2002). «Subduction zone metamorphism during formation and emplacement of the Semail ophiolite in the Oman Mountains». Geological Magazine 139 (3): 241–255. doi:10.1017/S0016756802006532. ISSN 1469-5081. Bibcode: 2002GeoM..139..241S. https://archive.org/details/sim_geological-magazine_2002-05_139_3/page/241. 
  25. ↑ Gray, D. R.; Gregory, R. T. (2003). «Ophiolite obduction and the Samail Ophiolite: the behaviour of the underlying margin». Geological Society, London, Special Publications 218 (1): 449–465. doi:10.1144/gsl.sp.2003.218.01.23. ISSN 0305-8719. Bibcode: 2003GSLSP.218..449G. 
  26. ↑ Le Métour, J.; Rabu, D.; Tegyey, M.; Béchennec, F.; Beurrier, M.; Villey, M. (1990). «Subduction and obduction: two stages in the Eo-Alpine tectonometamorphic evolution of the Oman Mountains». Geological Society, London, Special Publications 49 (1): 327–339. doi:10.1144/gsl.sp.1992.049.01.20. ISSN 0305-8719. Bibcode: 1990GSLSP..49..327L. 
  27. ↑ 27,0 27,1 Hansman, Reuben J.; Ring, Uwe; Thomson, Stuart N.; Brok, Bas den; Stübner, Konstanze (2017). «Late Eocene Uplift of the Al Hajar Mountains, Oman, Supported by Stratigraphy and Low-Temperature Thermochronology». Tectonics 36 (12): 3081–3109. doi:10.1002/2017TC004672. ISSN 1944-9194. Bibcode: 2017Tecto..36.3081H. 
  28. ↑ Scharf, A.; Mattern, F.; Moraetis, D.; Callegari, I.; Weidle, C. (2019). «Postobductional Kinematic Evolution and Geomorphology of a Major Regional Structure—The Semail Gap Fault Zone (Oman Mountains)». Tectonics 0 (8): 2756–2778. doi:10.1029/2019TC005588. ISSN 1944-9194. Bibcode: 2019Tecto..38.2756S. 
  29. ↑ Searle, Michael P.; Ali, Mohammed Y. (2009-01-01). «Structural and tectonic evolution of the Jabal Sumeini – Al Ain – Buraimi region, northern Oman and eastern United Arab Emirates». GeoArabia 14 (1): 115–142. ISSN 1025-6059. https://pubs.geoscienceworld.org/geoarabia/article/14/1/115/566929/structural-and-tectonic-evolution-of-the-jabal. 
  30. ↑ Hansman, Reuben J.; Albert, Richard; Gerdes, Axel; Ring, Uwe (2018-03-01). «Absolute ages of multiple generations of brittle structures by U-Pb dating of calcite». Geology 46 (3): 207–210. doi:10.1130/G39822.1. ISSN 0091-7613. Bibcode: 2018Geo....46..207H. 
  31. ↑ Poupeau, Gérard; Saddiqi, Omar; Michard, André; Goffé, Bruno; Oberhänsli, Roland (1998-12-01). «Late thermal evolution of the Oman Mountains subophiolitic windows: Apatite fission-track thermochronology». Geology 26 (12): 1139–1142. doi:10.1130/0091-7613(1998)026<1139:LTEOTO>2.3.CO;2. ISSN 0091-7613. Bibcode: 1998Geo....26.1139P. https://archive.org/details/sim_geology_1998-12_26_12/page/1139. 
  32. ↑ Hanif, N. (2015-02-04). «Arabian Oryx thriving at Abu Dhabi sanctuary». The National. https://www.thenational.ae/uae/environment/arabian-oryx-thriving-at-abu-dhabi-sanctuary-1.69958. Ανακτήθηκε στις 2018-04-03. 
  33. ↑ «Endangered Arabian tahr born on Sir Bani Yas Island». Gulf News. 2018-01-13. http://gulfnews.com/news/uae/environment/endangered-arabian-tahr-born-on-sir-bani-yas-island-1.2156104. Ανακτήθηκε στις 2018-04-02. 
  34. ↑ Spalton, J. A.; Al-Hikmani, H. M. (2006). «The Leopard in the Arabian Peninsula – Distribution and Subspecies Status». Cat News Special Issue 1: 4–8. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-12-16. https://web.archive.org/web/20201216011835/http://www.yemenileopard.org/files/cms/reports/Cat_News_Special_Issue_1_-_Arabian_leopard.pdf. Ανακτήθηκε στις 2020-11-15. 
  35. ↑ Nader, I. A. (1989). «Rare and endangered mammals of Saudi Arabia». Στο: Abu-Zinada, A. H., επιμ. Wildlife conservation and development in Saudi Arabia. Riyadh. σελίδες 226–228. 
  36. ↑ Harrison, D. L.· Bates, P. J. J. (1991). The mammals of Arabia (PDF). 354. Sevenoaks, UK: Harrison Zoological Museum. σελίδες 167–170. 
  37. ↑ Simó-Riudalbas, M.; Metallinou, M.; De Pous, P.; Els, J.; Jayasinghe, S.; Péntek-Zakar, E.; Wilms, Thomas; Al-Saadi, Saleh και άλλοι. (2017-08-02), «Cryptic diversity in Ptyodactylus (Reptilia: Gekkonidae) from the northern Hajar Mountains of Oman and the United Arab Emirates uncovered by an integrative taxonomic approach», PLOS One 12 (8): e0180397, doi:10.1371/journal.pone.0180397, e0180397, PMID 28767644 
  38. ↑ WAM (2017-09-13). «EAD raises awareness on Abu Dhabi's natural heritage at ADIHEX 2017». The Gulf Today. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-03-30. https://web.archive.org/web/20180330211425/http://gulftoday.ae/portal/4afcd0d9-b997-46e3-b3bc-615332d606c3.aspx. Ανακτήθηκε στις 2018-03-30. 
  39. ↑ Al-Wasmi, N. (2017-02-15). «Jebel Hafeet boost for local biodiversity». The National. https://www.thenational.ae/uae/environment/jebel-hafeet-boost-for-local-biodiversity-1.634613. Ανακτήθηκε στις 2018-04-03. 
  40. ↑ «Arabian Caracal sighted in Abu Dhabi for first time in 35 years». Emirates 24/7. 2019-02-23. https://www.emirates247.com/news/emirates/arabian-caracal-sighted-in-abu-dhabi-for-first-time-in-35-years-2019-02-23-1.680118. Ανακτήθηκε στις 2019-02-23. 
  41. ↑ «Arabian Caracal spotted in Abu Dhabi for first time in 35 years». WAM (Abu Dhabi: Khaleej Times). 2019-02-23. https://www.khaleejtimes.com/news/general/rare-creature-sighted-in-uae-for-first-time-in-35-years. Ανακτήθηκε στις 2019-02-23. 
  42. ↑ «Arabian caracal spotted for first time in Abu Dhabi in 35 years». The National. 2019-02-23. https://www.thenational.ae/uae/environment/arabian-caracal-spotted-for-first-time-in-abu-dhabi-in-35-years-1.829133. Ανακτήθηκε στις 2019-02-23. 
  43. ↑ Duncan, Gillian (2019-03-27). «Rare fox spotted in Al Ain for first time in almost 20 years». The National. https://www.thenational.ae/uae/rare-fox-spotted-in-al-ain-for-first-time-in-almost-20-years-1.841777. Ανακτήθηκε στις 2019-03-31. 
  44. ↑ «Rare creature caught on camera in UAE after 17 years». Khaleej Times. 2019-03-30. https://www.khaleejtimes.com/news/general/video-rare-creature-caught-on-camera-in-uae-in-17-years. Ανακτήθηκε στις 2019-03-31. 
  45. ↑ Llewellyn-Smith, R.E. (2000), A short note on Blanford's fox Vulpes cana in the mountains of Ras Al Khaimah, Tribulus  10.1:23–24
  46. ↑ «Trekking». website. Ministry of Tourism, Sultanate of Oman. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2020. 
  47. ↑ «Explorer drops into Oman for cave diving adventure». Times of Oman (στα Αγγλικά). 2 Σεπτεμβρίου 2018. 

Βιβλιογραφία

  • Gardner (1994), «A new species of Asaccus (Gekkonidae) from the mountains of northern Oman», Journal of Herpetology 28 (2): 141–145, doi:10.2307/1564612 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!