Πρωτεύουσα και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη των ΗΑΕ είναι το Άμπου Ντάμπι, έδρα του ομώνυμου εμιράτου, το οποίο αποτελεί και το πολιτικό, βιομηχανικό και πολιτιστικό κέντρο της χώρας. Πολυπληθέστερη πόλη είναι το Ντουμπάι, που αποτελεί και το μεγαλύτερο εμπορικό, οικονομικό και τουριστικό κέντρο της χώρας.
Πριν από το 1971, οπότε και ιδρύθηκε η ομοσπονδία των ΗΑΕ, τα εμιράτα ήταν γνωστά ως πολιτείες της ανακωχής (Trucial States), ως αναφορά σε μία συμφωνία ανακωχής του 19ου αιώνα μεταξύ της Βρετανίας και Αράβων σεΐχηδων της ευρύτερης περιοχής. Επίσης, η περιοχή των ΗΑΕ ήταν γνωστή και ως Ακτή των Πειρατών κατά τον 18ο αιώνα.
Το πολιτικό σύστημα των ΗΑΕ βασίζεται στο πρώτο σύνταγμα της ομοσπονδίας του 1971 και αποτελείται από ένα πλήθος κυβερνητικών δομών, τόσο σε ομοσπονδιακό επίπεδο όσο και ανά εμιράτο. Η επίσημη θρησκεία των ΗΑΕ είναι ο ισλαμισμός και τα Αραβικά η επίσημη γλώσσα.
Τα ΗΑΕ κατέχουν τα έκτα σε παγκόσμιο επίπεδο γνωστά αποθέματα πετρελαίου, εξασφαλίζοντας στους Εμιρατινούς υψηλό επίπεδο διαβίωσης και καθιστώντας τη χώρα τους ως μία από τις πιο αναπτυγμένες οικονομικά στη Μέση Ανατολή. Σε παγκόσμιο επίπεδο βρίσκονται στην 36η θέση ως προς τα αγοραστικά μεγέθη της οικονομίας τους, ενώ το ανά κεφαλή ΑΕΠ καθορίζεται στα 46.584 δολάρια ΗΠΑ, ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο. Επίσης, τα ΗΑΕ είναι ιδρυτικό μέλος του Συμβουλίου Συνεργασίας των Αραβικών Κρατών του Κόλπου, ενώ είναι μέλος της Αραβικής Συνόδου, των Ηνωμένων Εθνών, του Ισλαμικού Συμβουλίου, του ΟΠΕΚ και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου.
Ιστορία
Προέλευση
Η πιο πρώιμη γνωστή μαρτυρία ανθρώπινης παρουσίας στα σημερινά Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα χρονολογείται από τη Νεολιθική περίοδο, γύρω στα 5500 χρόνια π.Χ. Εκείνη την εποχή υπάρχουν επίσης ίχνη για επαφές με εξωτερικούς πολιτισμούς, κύρια με την Περσία στον βορρά. Οι επαφές αυτές συνεχίστηκαν και διευρύνθηκαν, μάλλον με την προώθηση ενός πρωτόγονου εμπορίου χαλκού από τα όρη Χαζάρ, το οποίο χρονολογείται περίπου στα 3000 χρόνια π.Χ. Το εξωτερικό εμπόριο αποτελεί μία επαναλαμβανόμενη μορφή επικοινωνίας στις περιοχές αυτές, καθώς άκμασε και σε μετέπειτα εποχές, ιδιαίτερα με την εξημέρωση της καμήλας ως οικόσιτο ζώο τη δεύτερη χιλιετία π.Χ.
Αμυντικός πύργος παρατήρησης του 18ου αιώνα στη Χάτα των ΗΑΕ.
Με το τέλος του πρώτου αιώνα π.Χ., ξεκίνησε η χερσαία κυκλοφορία από καραβάνια μεταξύ της Συρίας και οικισμών στο σημερινό νότιο Ιράκ. Επίσης, το θαλάσσιο εμπόριο άνθησε στο σημαντικό λιμάνι το Ομάνα, το οποίο μάλλον ταυτίζεται με τη σημερινή πόλη Ουμ Αλ Καουάιν, με προορισμό την Ινδία. Αυτές οι διαδρομές παρουσιάστηκαν ως εναλλακτικές στη διαδρομή της Ερυθράς θάλασσας που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι. Επίσης, στην περιοχή αναπτύχθηκε η αλιεία των μαργαριταριών, η οποία είχε αρκετά παλαιότερες ρίζες, αλλά εντάθηκε την περίοδο αυτή με την άνθηση του εμπορίου. Η ναυτιλία και τα μεγάλα εμπορικά παζάρια στην πόλη Ντίμπα, έφερναν εμπόρους ακόμα και από την Κίνα.
Ισλάμ
Η άφιξη των αγγελιοφόρων του προφήτη Μωάμεθ του Ισλάμ το 630 μ.Χ. προώθησε τη μεταστροφή των κατοίκων της περιοχής στον ισλαμισμό. Μετά τον θάνατο του Μωάμεθ, μία από τις πιο σημαντικές μάχες των πόλεμων του Ρίντα έγινε στην Ντίμπα, με τη νίκη των μωαμεθανών και την επισφράγιση της κυριαρχίας του Ισλάμ στην Αραβική χερσόνησο.
Το 637, το Ζουλφάρ (σήμερα: Ρας Αλ-Κάιμα) χρησιμοποιήθηκε ως ένας ενδιάμεσος σταθμός για την κατάκτηση του Ιράν. Για πολλούς αιώνες, το Ζουλφάρ παρέμεινε ένα πλούσιο λιμάνι και κέντρο αλιείας μαργαριταριών, με εμπορικά πλοία να ταξιδεύουν σε όλο τον Ινδικό ωκεανό.
Πορτογαλικός έλεγχος
Η επέκταση της Πορτογαλίας στον Ινδικό ωκεανό στις αρχές του 16ου αιώνα, ως συνέχεια της εξερεύνησης του Βάσκο ντα Γκάμα, κατέληξε στη σύγκρουση με την Περσία των Σαφαβίδων στις ακτές του Περσικού κόλπου. Οι Πορτογάλοι έλεγξαν την περιοχή για σχεδόν 150 χρόνια, κατακτώντας τους οικισμούς της Αραβικής χερσονήσου. Ο Βάσκο ντα Γκάμα άλλωστε, είχε την υποστήριξη του Αχμέτ Ιμπν Μαζίντ, πλοηγού και χαρτογράφου από το Ζουλφάρ, κατά την εξερεύνηση της διαδρομής των μπαχαρικών από την Ασία.
Βρετανικός έλεγχος και Οθωμανική κυριαρχία
Κατά τον 16ο αιώνα, τμήματα της περιοχής ήταν κάτω από την άμεση κυριαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στη συνέχεια, η περιοχή παράμεινε γνωστή στους Βρετανούς ως η Ακτή των Πειρατών, καθώς εκεί διατήρησαν τη βάση τους πειρατικές ομάδες που λυμαίνονταν τα νερά του Περσικού κόλπου, παρά τις Βρετανικές και Αραβικές περιπολίες μέχρι και τον 19ο αιώνα. Βρετανικές εκστρατείες για την προστασία του εμπορίου με την Ινδία, οδήγησαν το 1819 σε μάχες για την κυριαρχία των λιμανιών των ακτών. Τον επόμενο χρόνο υπογράφτηκε μία συνθήκη ειρήνης με όλους τους σεΐχηδες των ακτών και τους Βρετανούς, αν και οι επιδρομές των πειρατών συνεχίστηκαν μέχρι και το 1835, όταν οι σεΐχηδες συμφώνησαν στην αποχή από τις εχθροπραξίες στη θάλασσα. Το 1853 υπέγραψαν επίσης μία συνθήκη με τη Βρετανία, σύμφωνα με την οποία συμφώνησαν σε μία μόνιμη θαλάσσια ανακωχή, ενώ διαμάχες μεταξύ των εμιράτων της περιοχής θα επιλύονταν με τη διαιτησία των Βρετανών.
Κυρίως ως αντίδραση στις βλέψεις των άλλων Ευρωπαϊκών κρατών στην περιοχή, η Βρετανία και τα εμιράτα καθιέρωσαν πιο στενούς δεσμούς με τη συνθήκη του 1892, παρόμοια με αντίστοιχες συμφωνίες των Βρετανών με βασίλεια της περιοχής. Οι σεΐχηδες συμφώνησαν να μην παραχωρήσουν εκτάσεις σε ξένους, παρά μόνο στους Βρετανούς, ή να διατηρήσουν σχέσεις με άλλα κράτη, χωρίς την εποπτεία τους. Σε αντάλλαγμα, η Βρετανία εγγυήθηκε την προστασία των εμιράτων από κάθε θαλάσσια παρέμβαση και την υποστήριξη σε περίπτωση χερσαίας εισβολής.
Η εποχή των μαργαριταριών
Τον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα άνθησε η βιομηχανία αλιείας των μαργαριταριών, παρέχοντας τόσο εργασία όσο και εισόδημα στους κατοίκους του Περσικού κόλπου. Με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η βιομηχανία αυτή δέχθηκε το πρώτο πλήγμα, αλλά η οικονομική κρίση που ακολούθησε στα τέλη της δεκαετίας του '20 και στις αρχές του '30 έφερε τη σταδιακή παρακμή. Παράλληλα, η δυναμική είσοδος της Ιαπωνίας στην αγορά των μαργαριταριών περιόρισε τα έσοδα, ενώ με την απόφαση του νεοσύστατου τότε κράτους της Ινδίας να επιβάλει μεγάλη φορολογία στα εισαγόμενα μαργαριτάρια από τις Αραβικές χώρες, η βιομηχανία καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η εποχή που ακολούθησε ήταν ιδιαίτερα δύσκολη με ελάχιστες ευκαιρίες για ανάπτυξη λόγω των πενιχρών εσόδων.
Η εποχή του πετρελαίου
Στις αρχές της δεκαετίας του '60 ξεκίνησαν οι πρώτες έρευνες για πετρέλαιο στην περιοχή, ενώ το 1962 έγινε η πρώτη εξαγωγή πετρελαίου από το Άμπου Ντάμπι. Με την αύξηση των εσόδων από τον μαύρο χρυσό, ο εμίρης του Άμπου Ντάμπι, σεΐχης Ζαΐντ μπιν Σουλτάν Αλ Ναγιάν, ξεκίνησε την υλοποίηση ενός τεράστιου αναπτυξιακού προγράμματος, με την κατασκευή σχολείων, οικιστικών συγκροτημάτων, νοσοκομείων και οδικών δικτύων. Το 1969, με την έναρξη των εξαγωγών πετρελαίου και από το Ντουμπάι, ο σεΐχης Ρασίντ μπιν Σαεέντ Αλ Μακτούμ, εμίρης του Ντουμπάι, χρησιμοποίησε τα έσοδα για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων.
Το 1955 η Βρετανία υποστήριξε το Άμπου Ντάμπι στη διαμάχη του με το Σουλτανάτο του Ομάν για την κυριότητα της όασης Μπουραϊμί, μίας περιοχής στα νότια των εμιράτων. Επίσης, η συμφωνία του 1974 ανάμεσα στο Άμπου Ντάμπι και τη Σαουδική Αραβία επέλυε τις συνοριακές διαφορές μεταξύ τους, αν και στην πορεία τα όρια αναγνωρίστηκαν μόνο από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Τα σύνορα με το Ομάν επίσης παρέμειναν μη καθορισμένα μέχρι το 1999.
Η ένωση των εμιράτων
Στις αρχές της δεκαετίας του '60 με την ανακάλυψη πετρελαίου στο Άμπου Ντάμπι εντάθηκαν οι προθέσεις συνεργασίας μεταξύ των εμιράτων της περιοχής. Ο σεΐχης Ζαΐντ μπιν Σουλτάν Αλ Ναγιάν ανέλαβε εμίρης του Άμπου Ντάμπι το 1966, ενώ παράλληλα οι Βρετανοί έχαναν τα συμβόλαιά τους για εξαγωγή πετρελαίου από αμερικανικές εταιρίες. Αν και οι Βρετανοί είχαν νωρίτερα ιδρύσει μία υπηρεσία για την τοπική ανάπτυξη, τα εμιράτα αποφάσισαν να συντονίσουν μόνα τους τις αποφάσεις και ανέλαβαν τη διοίκηση της υπηρεσίας. Έτσι, ίδρυσαν το Συμβούλιο των Εμιράτων, και ανέθεσαν στον Αντί Μπιτάρ, νομικό σύμβουλο του σεΐχη του Ντουμπάι, τη γενική γραμματεία και τη νομική διοίκηση του συμβουλίου. Το συμβούλιο παρέμεινε ενεργό μέχρι την ίδρυση των ΗΑΕ.
Το 1968 η Βρετανία ανακοίνωσε την πρόθεσή της να τερματίσει τη συνθήκη προστασίας των επτά εμιράτων, καθώς και του Μπαχρέιν και του Κατάρ, κάτι που επιβεβαίωσε και με απόφαση το 1971. Και οι εννιά οντότητες προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια ένωση Αραβικών εμιράτων, αλλά μέχρι και το 1971 δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν στους όρους της ένωσης, παρά την προθεσμία λήξης της βρετανικής προστασίας.
Το Μπαχρέιν κηρύχθηκε ανεξάρτητο τον Αύγουστο του 1971 και το Κατάρ τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Με τον τερματισμό της βρετανικής προστασίας τον Δεκέμβριο του 1971, τα επτά εμιράτα έγιναν ανεξάρτητα. Οι εμίρηδες του Άμπου Ντάμπι και του Ντουμπάι αποφάσισαν να σχηματίσουν μια ένωση μεταξύ των εμιράτων τους διατυπώνοντας ένα κοινό σύνταγμα και κάλεσαν τους εμίρηδες των υπόλοιπων να συμμετέχουν. Στις 2 Δεκεμβρίου του 1971 άλλα τέσσερα εμιράτα υπέγραψαν το σύνταγμα και τη συνθήκη ένωσης, ενώ το εμιράτο του Ρας Αλ-Κάιμα προσχώρησε στις αρχές του 1972.
Γεωγραφία
Τα ΗΑΕ βρίσκονται στη νοτιοδυτική Ασία στην Αραβική χερσόνησο και βρέχονται από τον Περσικό κόλπο και τον κόλπο του Ομάν, ανάμεσα στη Σαουδική Αραβία και το Σουλτανάτο του Ομάν. Συγκεκριμένα, τα ΗΑΕ εκτείνονται μεταξύ 22°50′ και 26° βόρειο γεωγραφικό πλάτος και 51° και 56°25′ ανατολικό γεωγραφικό μήκος. Τα σύνορά τους με τη Σαουδική Αραβία έχουν μήκος 530 χλμ. και εκτείνονται δυτικά, νότια και νοτιοανατολικά, ενώ τα σύνορα με το Ομάν, μήκους 430 χλμ., εκτείνονται νοτιοανατολικά και βορειοανατολικά. Η συνοριακή γραμμή με το Κατάρ στην περιοχή Κάουρ αλ Ουνταίντ έχει μήκος περίπου 19 χλμ. βορειοδυτικά, αλλά παραμένει ακαθόριστη. Η συνολική έκταση των ΗΑΕ είναι περίπου 77,700 τετρ.χλμ. χωρίς ο προσδιορισμός να είναι ακριβής, καθώς υπάρχουν διενέξεις για την ακριβή χωροθέτηση των συνόρων με όλους τους παραπάνω γείτονες, αλλά και με το Ιράν αναφορικά με την κυριότητα ορισμένων νησίδων στον Περσικό κόλπο.
Το μεγαλύτερο εμιράτο των ΗΑΕ, το Άμπου Ντάμπι, καταλαμβάνει το 87% της συνολικής έκτασης, δηλαδή περίπου 67.340 τετρ. χλμ., ενώ το μικρότερο εμιράτο, Ατζμάν, έχει έκταση μόνο 259 τετρ. χλμ.
Η ακτογραμμή των ΗΑΕ εκτείνεται για περισσότερα από 650 χλμ. κατά μήκος των βορείων ακτών της Αραβικής χερσονήσου στον Περσικό κόλπο. Το μεγαλύτερο μέρος των ακτών καλύπτεται από αλαταποθέσεις που εισέρχονται βαθιά στην ξηρά, σχηματίζοντας παράλληλα φυσικούς όρμους με μεγαλύτερο αυτόν του Ντουμπάι, αλλά και άλλους, όπως στο Άμπου Ντάμπι και τη Σάρτζα. Αρκετά νησιά και νησίδες βρίσκονται στην κυριαρχία των ΗΑΕ στις ακτές αλλά και ανοιχτά στον Περσικό κόλπο, ορισμένες από αυτές αποτελούν σημείο διένεξης τόσο με το Ιράν όσο και με το Κατάρ. Αρκετές νησίδες, καθώς και κοραλλιογενείς ύφαλοι και σκόπελοι, αποτελούν κίνδυνο για τη ναυσιπλοΐα στην περιοχή, παράλληλα με τις ισχυρές παλίρροιες και τις έντονες ανεμοθύελλες. Η ακτογραμμή των ΗΑΕ συνεχίζεται μετά τα στενά του Ορμούζ και στον κόλπο του Ομάν στη χερσόνησο Μουσαντάμ, αν και το άκρο της ανήκει σε θύλακα του Ομάν μέσα στο έδαφος των ΗΑΕ.
Νότια και δυτικά του Άμπου Ντάμπι, οι ερημικές εκτάσεις και οι αμμώδεις θίνες εκτείνονται στην περιοχή Ρουμπ αλ-Καλί μέχρι και τη Σαουδική Αραβία, ενώ μέσα στην επικράτεια αυτού του εμιράτου βρίσκονται δύο μεγάλες οάσεις με φυσικούς πόρους για τη διατήρηση μονίμων οικισμών. Η εκτεταμένη όαση Λίβα στα νότια βρίσκεται κοντά στα ακαθόριστα σύνορα με τη Σαουδική Αραβία, ενώ η όαση Αλ-Μπουραϊμί διαμοιράζεται μεταξύ των ΗΑΕ και του Ομάν.
Πριν από την απόσυρση των Βρετανών από την περιοχή το 1971, η Βρετανία χάραξε τα εσωτερικά όρια ανάμεσα στα επτά εμιράτα που αποτελούν τα ΗΑΕ, με στόχο να αποφύγει τις εδαφικές διενέξεις που πιθανόν να διακινδύνευαν την ενότητα της ομοσπονδίας. Σε γενικές γραμμές οι ηγεμόνες των εμιράτων αποδέχθηκαν τη συγκεκριμένη Βρετανική επέμβαση, αν και οι διαφορές μεταξύ του Άμπου Ντάμπι και του Ντουμπάι, και μεταξύ του Ντουμπάι και της Σάρτζα, δεν επιλύθηκαν παρά μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας των ΗΑΕ. Τα πλέον περίπλοκα σύνορα βρίσκονται στα όρη Αλ Χαζάρ αλ Γκαρμπί, όπου πέντε από τα εμιράτα κατέχουν περισσότερες από 12 γειτονικούς θύλακες.
Δημογραφία
Ο πληθυσμός των ΗΑΕ το 2022 ανέρχεται σε 10.288.946[1] κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση, από τους οποίους μόνο το 20% είναι Εμιρατινοί, έχουν δηλαδή την υπηκοότητα των εμιράτων, καθώς η πλειονότητα του πληθυσμού αποτελείται από μετανάστες. Η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα μεταναστών είναι Ινδοί (περίπου 1,75 εκατ.), ενώ ακολουθούν οι Πακιστανοί (περίπου 1,25 εκατ.) και οι προερχόμενοι από το Μπανγκλαντές (περίπου 500.000). Οι μετανάστες με καταγωγή από άλλα μέρη της Ασίας (Φιλιππίνες, Ιράν, Κίνα) ανέρχονται σε 1 εκατομμύριο, ενώ οι προερχόμενοι από δυτικές χώρες (Ευρώπη, Αμερική) υπολογίζονται σε περίπου 500.000. Οι υπόλοιποι προέρχονται από άλλα Αραβικά κράτη. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 76,1 χρόνια (75,1 χρόνια οι άνδρες και 78,4 οι γυναίκες).[4]
Το υψηλό επίπεδο διαβίωσης και οι οικονομικές ευκαιρίες αποτελούν πόλους έλξης για εργάτες από την Ινδία, τις Φιλιππίνες, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, την Υεμένη, το Πακιστάν, τη Σρι Λάνκα και το Μπανγκλαντές. Επίσης, μεγάλη είναι και η παροικία Παλαιστίνιων, ενώ σημαντικές ομάδες αποτελούν οι Σομαλοί και οι Σουδανοί.
Στο σύνολο του πληθυσμού οι άντρες υπερτερούν στις γυναίκες σχεδόν κατά 100%. Η πολυπληθέστερη πόλη είναι το Ντουμπάι, ενώ άλλες κύριες πόλεις είναι το Άμπου Ντάμπι, η Αλ Αΐν, η Σάρτζα και η Φουτζάιρα. Το 88% του πληθυσμού είναι αστικός, ενώ οι υπόλοιποι κάτοικοι διαβιούν σε μικρούς οικισμούς σε όλη τη χώρα ή σε εγκαταστάσεις άντλησης πετρελαίου στην έρημο.
Επίσημη και πλέον διαδεδομένη θρησκεία στα ΗΑΕ είναι ο μουσουλμανισμός, αν και η κυβέρνηση εφαρμόζει μία πολιτική ανοχής απέναντι σε άλλα θρησκεύματα και δεν αναμιγνύεται σε μη ισλαμικά ζητήματα θρησκείας. Ο προσηλυτισμός όμως είναι παράνομος για κάθε θρησκεία εκτός του Ισλάμ. Σε όλη τη χώρα καταγράφονται 31 εκκλησίες και ένας ινδουιστικός ναός στο Ντουμπάι. Με βάση στοιχεία της απογραφής του 2005, το 76% του συνολικού πληθυσμού ανήκει στο Ισλάμ, το 9% είναι χριστιανοί, ενώ το 15% εντάσσεται στον ινδουισμό, το βουδισμό και άλλες δοξασίες. Στο Ισλάμ επικρατούν οι Σουνίτες (85%) έναντι των Σιιτών (15%).
Διοικητική διαίρεση: Τα επτά εμιράτα
Τα ΗΑΕ προέκυψαν από την ομοσπονδία επτά εμιράτων, τα διακριτά όρια των οποίων διατηρούνται στο καθεστώς του ενιαίου κράτους. Το εμιράτο του Άμπου Ντάμπι είναι το μεγαλύτερο σε έκταση, ενώ διαιρείται για διοικητικούς λόγους σε τρεις περιφέρειες. Το εμιράτο του Ντουμπάι εκτείνεται στις ακτές του Περσικού κόλπου ανατολικά του Άμπου Ντάμπι, ενώ ακολουθείται από το εμιράτο της Σάρτζα. Τα βορειότερα εμιράτα περιλαμβάνουν τη Φουτζάιρα, το Ατζμάν, το Ρας αλ-Κάιμα και το Ουμ αλ Καουάιν, ενώ δύο περιοχές βρίσκονται κάτω από κοινό έλεγχο αφενός μεταξύ του Ατζμάν και του Ομάν και αφετέρου μεταξύ της Φουτζάιρα και της Σάρτζα.
Ένας θύλακας που ανήκει στο Ομάν περικλείεται από το έδαφος των ΗΑΕ και αφορά την περιοχή Γουάντι Μαντχά, που βρίσκεται στο εμιράτο της Σάρτζα, μεταξύ της χερσονήσου Μουσαντάμ και των υπολοίπων εδαφών του Ομάν. Τα σύνορα της περιοχής αυτής με έκταση περίπου 75 τετρ. χλμ. έχουν καθοριστεί το 1589 και έχουν παραμείνει αναλλοίωτα από τότε. Μέσα σε αυτό τον θύλακα βρίσκεται επίσης ένας θύλακας που ανήκει στα ΗΑΕ και συγκεκριμένα στο εμιράτο της Σάρτζα, και αφορά μία γραμμική περιοχή μήκους περίπου 8 χλμ. στην οποία κατοικούν περίπου 100 άτομα.
Αρχηγός Κράτους είναι ο Χαλίφα μπιν Ζαγέντ αλ Ναχαγιάν και Αρχηγός Κυβερνήσεως ο Σεΐχης Μοχάμετ μπιν Ρασίντ αλ Μάκτουμ. Στη χώρα δεν επιτρέπεται η λειτουργία πολιτικών κομμάτων. Λειτουργεί Ομοσπονδιακό Εθνικό Συμβούλιο (Majlis al-Ittihad al-Watani, με 40 έδρες- τα 20 από τα μέλη του διορίζονται από τους ηγεμόνες των εμιράτων και άλλα 20 εκλέγονται για διετή θητεία).
Οι πρώτες εκλογές διεξήχθησαν στις 18-20 Δεκεμβρίου 2006. Δικαίωμα ψήφου αλλά και του να θέσουν υποψηφιότητα είχαν μόνο το εκλεκτορικό σώμα- ένα σώμα από 6.689 άτομα, ανάμεσα στα οποία και 1.189 γυναίκες, διορισμένα από τους ηγεμόνες των 7 εμιράτων. Συνολικά 456 υποψήφιοι (μεταξύ των οποίων και 65 γυναίκες) διεκδίκησαν τις 20 έδρες (το 1/3) της Βουλής. Εξελέγη μία γυναίκα από το Άμπου Ντάμπι και άλλες 8 διορίστηκαν μεταξύ των 20 διορισμένων μελών.
Κλίμα
Οι χειμερινοί μήνες είναι ευχάριστοι με τη θερμοκρασία να κυμαίνεται από 13-14 μέχρι 22 βαθμούς Κελσίου και σχετικά χαμηλή υγρασία. Αντίθετα κατά τους θερινούς μήνες επικρατούν ακραίες θερμοκρασίες (άνω των 40 βαθμών Κελσίου) σε καθημερινή βάση, που σε συνδυασμό με τα υψηλά επίπεδα υγρασίας δημιουργούν εξαιρετικά δυσάρεστη ατμόσφαιρα.
Οικονομία
Η χώρα είναι πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου και οι κάτοικοί της απολαμβάνουν εισόδημα συγκρίσιμο με αυτό των ανεπτυγμένων χωρών της δύσης. Το ΑΕΠ της χώρας είναι 185.579 δισ. $ (36η στον κόσμο) (εκτίμηση 2009). Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι 43.857$.[2] Νόμισμα της χώρας είναι το ντιράμ.
Κοινωνία
Η ιδιαιτερότητα της χώρας συνίσταται στο ότι ο πληθυσμός της απαρτίζεται κατά 80% περίπου από μετανάστες (expatriates) ενώ μόνο 20% είναι γηγενείς. Αυτό δημιουργεί μια μοναδική σύνθεση: πάνω από 100 διαφορετικές εθνικότητες έχουν καταγραφεί σαν μόνιμοι κάτοικοι των ΗΑΕ συνεισφέροντας με τον τρόπο τους στη διαμόρφωση της πιο πολυπολιτισμικής κοινωνίας στη Μέση Ανατολή ή και στον κόσμο ολόκληρο. Επόμενο είναι να έχουν διαμορφωθεί ανοχές προς τον διαφορετικό (μη αραβικό) τρόπο ζωής και πολλοί δυτικοί αισθάνονται πολύ άνετα στη χώρα.
Ωστόσο τα ΗΑΕ παραμένουν μια καθαρά αραβική μουσουλμανική χώρα που προσπαθεί να κρατήσει τις θρησκευτικές και πολιτιστικές παραδόσεις της, την ώρα που ο τρόπος ζωής δυτικοποιείται καθημερινά, με έμφαση στα μεγάλα αστικά κέντρα, Ντουμπάι και Άμπου Ντάμπι.
Μεταφορές
Το 2008 λειτουργούσαν 39 αεροδρόμια και 5 ελικοδρόμια. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Ο εμπορικός στόλος του κράτους περιλαμβάνει συνολικά 58 πλοία.
Διεθνείς σχέσεις
Στις 26 Μαΐου του 2009, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί εγκαινίασε στρατιωτική βάση στο Άμπου Ντάμπι, κομίζοντας ένα μήνυμα στο Ιράν ότι σε περίπτωση σύρραξης, το Παρίσι θα στηρίξει τα Εμιράτα.[6]
Στρατός
Τον Ιανουάριο του 2014 ανακοινώθηκε η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για τους άρρενες ηλικίας 18-30 ετών.
↑ 5,05,1«Census 2005». Ministry of Economy and Planning, Government of the United Arab Emirates. 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Νοεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2009.
1 Τμήμα της χώρας ανήκει στην Αφρική. 2 Συνήθως γεωγραφικά θεωρείται Ασιατική χώρα, αλλά ωστόσο για πολιτισμικούς και ιστορικούς λόγους εντάσσεται συχνά στην Ευρώπη. 3 Τμήμα της χώρας ανήκει στην Ευρώπη.
.svg)
_updated.svg)
