Распісаная Уільямам кружка ў калекцыі Музея і мастацкай галерэі Дэрбі
Уільям Білінгслі (англ.: William Billingsley) — мастак па фарфоры.
Білінгслі нарадзіўся ў Дэрбі ў 1758 годзе. Ён быў вучнем на фарфоравай фабрыцы Royal Crown Derby Уіляма Дьюсбэры, дзе ён навучыўся да выдатнага мастацкага ўзроўню. Білінгслі распрацаваў адмысловы стыль малюнка кветак, які стаў гэтакі папулярны у кліентаў фірмы, што, калі ён думаў аб звальненні ў 1796 годзе, агент напісаў уладальнікам, каб пераканаць іх у важнасці захавання сваіх паслуг або прадухілення яго працы у канкурэнтаў. Уладальнікі не змаглі ўгаварыць яго застацца, і ён пачаў серыю перасоўванняў, якая доўжылася да канца яго жыцця. Спачатку ён адправіўся ў Пінкстан, невялікую вёску ў графстве Дэрбішыр, дзе ён стварыў Пінсктанскую парцалянавую фабрыку з Джонам Коўкам, у якой ён заставаўся да 1801. Сам завод працягваў працаваць да 1812 года, але з беднай прадукцыяй. Далей Білінгслі адправіўся Мэнсфілд, а затым у Торксі, Лінкольншыр, дзе ён, як думаюць, упершыню даткнуўся з ганчаром Сэмюэлем Уокерам, які пазней ажаніўся з дачкой Білінгслі Сары ў 1812 годзе, пасля пераезду аддзела ў Вустэр. Да таго, як асесці ў Вустэрэ, Білінгслі шукаў працу ў шэрагу Ганчары, уключаючы Кембрыйскія ганчаран ў Суёнсі, Гламаргана, ў 1807 годзе.
Білінгслі стаў працаваць у Royal Worcester у 1808 годзе, дзе ён адыграў важную ролю ў удакладненняў фірмовага рэцэпту фарфору. Пакуль кампанія кіравалася Flight, Barr & Barr, Білінгслі падпісаў кантракт, які забараняў яму раскрываць рэцэпт; аднак, кантракт не забараняў яму вырабляе парцалян самастойна. У 1813 годзе Білінгслі з рэцэптам фарфору і сваім досведам працы ў прамысловасці з дочкамі Левін і Сарай, а таксама зяцем Сэмюэлем Уокерам пераехаў у Нантгар, Гламаргана, Уэльс, дзе заснаваў Нантгарскі керамічны завод[5].
Гэты завод быў створаны ў лістападзе 1813, калі Білінгслі&Уолкер купілі Нантрар-Хаўз на ўсходнім баку канала Гламарган, у васьмі мілях на поўнач ад Кардыфу у даліне Таф, Гламарган, і прыступілі да будаўніцтва печаў і дапаможнага абсталявання, неабходных для пераўтварэння будынка ў невялікую ганчарна-парцалянавую фабрыку.
Білінгслі і Уокер прынеслі з сабой у агульнай складанасці 250 фунтаў стэрлінгаў, якія інвеставалі ў свой праект, і да студзеня 1814 прадпрымальнік-квакер Уільям Уэстон Янг ужо стаў асноўным акцыянерам у іх прадпрыемстве. Мяркуецца, Янг быў знаёмы з Білінгслі праз агульнага сябра і таварыша глінянага дэкаратара Томаса Пардо, да якога Білінгслі падыходзіў у кембрыйскай ганчарнай, шукаючы працу ў 1807 годзе. Праца Янга па Гламаргану ў якасці геадэзіста, магчыма, паставіла яго на ролю дарадцы Білінгслі, калі яшчэ вучыўся ў Royal Worcester, наконт прыдатнасці мясцовасці Нантгара.
Керамічная фабрыка была створана, але нешта ў разуменні Білінгслі і Уолкера працэсу рэцэпту або вытворчасці было няправільна, бо 90% ад фарфору руйнавалася пры абпале. Рэсурсы трох партнёраў хутка скончыліся, і група пайшла ў Камітэт гандлю і плантацый (Committee of Trade and Plantations) прасіць грант у памеры 500 фунтаў стэрлінгаў, спасылаючыся на субсідаванне французскім урадам вядомага сеўрскага фарфоравага завода. Яны не дабіліся поспеху, але адзін з членаў камітэта, фарфоравы энтузіяст сэр Джозаф Банкс, прапанаваў свайму сябру і керамісту Люісу Уэстану Дзілвіну з кембрыйскай ганчарнай вырабіць інспекцыю.
Дзілвін вырабіў агляд і ўбачыў маштабы страт фірмы, але быў настолькі ўражаны якасцю частак, якія захаваліся, што прапанаваў Білінгслі і Уолкеру выкарыстоўваць Кембрыйскую ганчарную для паляпшэння рэцэптуры і працэсу. Была пабудавана прыбудова для вытворчасці фарфору ў кембрыйскай ганчарнай, дзе Уолкер і Білінгслі заснаваная з канца 1814. Рэцэпт быў зменены і палепшаны, але патрабаваў яшчэ занадта шмат рэсурсаў, Дзілвін адмовіўся ад праекту, і ў 1817 годзе пара вярнулася ў Нантгар. Янг рэінвесціраваў у іх вытворчасць, акрамя таго, ён стаў настаўнікам малявання ў Кобрыджскай бясплатнай школе, каб дапамагчы сабраць сродкі. Білінгслі і Уолкер працягвалі абпальваць фарфор у страту, пакуль аднойчы ў красавіку 1820 года, у той час, як Янг быў у ад'ездзе ў Брысталі, абодва не збеглі ў Калпорт, пакінуўшы пасля сябе арандаваную кераміку і некалькі тысяч адзінак неапрацаванага фарфору на розных стадыях вытворчасці.
Білінгслі працаваў на Coalport Porcelain Works аж да сваёй смерці ў 1828 годзе. Уолкер і дачка Білінгслі Сара пазней эмігравалі ў Амерыку, дзе заснавалі ў штаце Нью-ЁркTemperance Hill Pottery.
Уклад Білінгслі з'яўляецца адным з асноўных кампанентаў фарфоравай калекцыі ў Музеі і мастацкай галерэі Дэрбі.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
