Пунічная мова — гэта адасоблены дыялект у рамках фінікійскай мовы, на якім размаўлялі на фінікійскім узбярэжжы і ў Паўночнай Афрыцы, у тым ліку ў Карфагене, і ва ўсім Міжземнамор’і. Вядомы па надпісах і асабістых імёнах. П’еса Плаўта «Poenulus» змяшчае некалькі сказаў на пунічнай мове, да якіх цяпер праяўляецца асаблівая зацікаўленасць і праводзяцца лінгвістычныя даследаванні, паколькі, у адрозненне ад захаваных пунічных надпісаў, яны змяшчаюць лацінскія галосныя[1][2][3].
Аўрэлій Аўгусцін (354—430 гг. н. э.), як правіла, лічыцца апошнім вялікім старажытным пісьменнікам, які меў пэўныя веды пра пунічную мову. Паводле яго слоў, на пунічнай мове ўсё яшчэ размаўлялі ў тым рэгіёне Паўночнай Афрыкі (Карфаген, на тэрыторыі сучаснага Туніса) праз амаль 5 стагоддзяў пасля падзення Карфагена з прычыны паражэння перад Рыма. Як адзначаў Аўгусцін, у той час усё яшчэ былі людзі, якія называлі сябе хананеямі (гэта значыць менавіта карфагеняне)[4].
Зноскі
↑Sznycer, Maurice (1967). Les passages puniques en transcription latine dans le Poenulus de Plaute. Paris: Librairie C. Klincksieck.
↑Studien zu Plautus’ Poenulus: herausgegeben von Thomas Baier. Gunther Narr Verlag Tubingen. 2004. S. 183-
↑Jongeling. Karel; & Kerr, Robert M. (2005). Late Punic Epigraphy. Mohr Siebeck. p. 4. ISBN3161487281.{{cite book}}: Папярэджанні CS1: розныя назвы: authors list (спасылка)
