(4) Веста
|
---|
|
Адкрыццё |
Першаадкрывальнік |
Генрых Ольберс |
Месца выяўлення |
Брэмен |
Дата выяўлення |
29 сакавіка 1807 |
Эпанім |
Веста[1][2] |
Альтэрнатыўныя абазначэнні |
A807 FA[3] |
Катэгорыя |
Галоўны пояс астэроідаў |
Арбітальныя характарыстыкі[4] |
Эпоха 30 лістапада 2008 |
Эксцэнтрысітэт (e) |
0,089 |
Вялікая паўвось (a) |
353,201 млн км (2,361 а.а.) |
Перыгелій (q) |
321,766 млн км (2,151 а.а.) |
Афелій (Q) |
384,635 млн км (2,571 а.а.) |
Перыяд абарачэння (P) |
1 325,081 сут (3,628 г) |
Сярэдняя арбітальная скорасць |
19,346 км/с |
Схіленне (i) |
7,135° |
Даўгата ўзыходнага вузла (Ω) |
103,915° |
Аргумент перыгелія (ω) |
149,855° |
Сярэдняя анамалія (M) |
144,864° |
Фізічныя характарыстыкі |
Дыяметр |
530 км[4] (578 × 560 × 458) км[5] |
Маса |
2,59×1020 кг[6] |
Шчыльнасць |
3,5 г/см³[7] |
Паскарэнне свабоднага падзення на паверхні |
0,22 м/с² |
2-я касмічная скорасць |
0,35 км/с |
Перыяд вярчэння |
5,342 г |
Спектральны клас |
V |
Бачная зорная велічыня |
от 5,1m[8] до 8,48m |
Абсалютная зорная велічыня |
3,20m |
Альбеда |
0,4228 |
Сярэдняя тэмпература паверхні |
min 85 K max 255 K |
Веста (4 Vesta) — адзін з найбуйнейшых астэроідаў у галоўным астэроідным поясе. Сярод астэроідаў займае другое месца па масе і трэцяе месца па памеры, пасля Палады і Цэрэры. Гэта таксама самы яркі астэроід з усіх і адзіны, які падчас супрацьстаяння можна без высілкаў назіраць няўзброеным вокам. Веста была адкрыта 29 сакавіка 1807 года Генрыхам Вільгельмам Ольберсам і па прапанове Карла Гаўса атрымала імя старажытнарымскай багіні дому і хатняга агменю Весты.
Арбіта
Арбіта Весты ляжыць ва ўнутранай частцы пояса астэроідаў, у межах асноўнага люка Кірквуда на 2.5 а.а. Арбіта слабаэліптычная з умераным нахілам да плоскасці экліптыкі. Вялікая паўвось роўная 2.362 а.а., перыгелій 2.152 а.а., афелій 2.571 а.а., нахіл 7.133°, эксцэнтрысітэт 0.089, перыяд звароту 3.63 года.
Фізічныя характарыстыкі
Памеры Весты складаюць 578×560×458 км і калі бы асіметрыя формы была бы ледзь паменш, то паводле новай рэдакцыі паняцця "планета", яе вынікала бы аднесці менавіта да класа карлікавых планет. З планетамі Весту збліжае і складаная геалагічная гісторыя. Неўзабаве пасля фармавання пачалася дыферэнцыяцыя яе ўнутранай структуры: утварылася жалеза-нiкелевае ядро і каменная мантыя. За кошт цеплыні, вылучаемага пры распадзе радыяактыўных ізатопаў, ядро і значная частка мантыі расплавіліся. На працягу наступных эпох адбывалася паступовае астыванне і крышталізацыя парод мантыі і кары, што ў канчатковым выніку прывяло да надзвычайнай разнастайнасці мінералаў, складнікаў Весты. Аб гэтым мы можам судзіць па метэарытах і малых астэроідах V-тыпу, родапачынальніцай якіх з’яўляецца Веста.
Самой прыкметнай дэталлю з’яўляецца велізарны кратар 460 км у папярочніку, які займае ўсё паўднёвае канцавоссе. Дно кратара ляжыць на 13 км ніжэй сярэдняга ўзроўня, бокі на 4-12 км узвышаюцца над прылеглымі раўнінамі, а цэнтральная горка мае вышыню 18 км. Памеры кратара супастаўныя з памерамі астэроіда; застаецца загадкай, як Веста змагла перажыць такі катаклізм. Відавочна, што шматлікія астэроіды V-тыпу — проста абломкі, якія разляцеліся пасля сутыкнення. Спектраметрычны аналіз паказвае, што кратар агаліў некалькі пластоў кары Весты і часткова — яе мантыю.
На Весце выяўленыя і іншыя буйныя кратары памерамі да 150 км і глыбінёй да 7 км. Паверхня Весты істотна неаднастайная, усходняе паўшар’е мае больш высокае альбеда, заходняе жа паўшар’е больш цёмнае, сустракаюцца ўчасткі з анамальна нізкім альбеда.
Яшчэ адна цікавая асаблівасць Весты ― вобласці складкавага рэльефу ўздоўж экватара.
Навуковыя даследаванні
У 90-х гадах тэлескоп "Хабл" здолеў разгледзець асноўныя рысы паверхні Весты і атрымаць уяўленне аб яе складзе.
Амерыканская міжпланетная навуковая станцыя АМС «Dawn» была запушчана ў космас 27 верасня 2007 года. У ліпені 2011 г. апарат выйшаў на арбіту вакол Весты і пачаў яе вывучэнне, якое працягнецца 9 месяцаў, пасля чаго зонд адправіцца да Цэрэры.
Цікавыя факты
Самым яркім астэроідам з’яўляецца Веста, якая была адкрыта 29 сакавіка 1807 г. Веста — гэта адзіны астэроід, які ў ясную ноч бачны няўзброеным вокам з Зямлі. Гэта адбываецца дзякуючы яркасці яго паверхні, яго памеру, які складае 576 км у папярочніку, і таму, што ён можа набліжацца да Зямлі на адлегласць усяго 177 млн. км.
Гл. таксама
Зноскі
Спасылкі