PROFILBARU.COM

Фердынанда III
Фердынанда III
	італ.: Ferdinando III d’Asburgo-Lorena
	; Фердынанда III.
	; Герб Габсбургска-Латарынгскага дому
	1790 — 1801; (пад імем Фердынанда III)
Папярэднік	П’етра Леапольда I
Пераемнік	Людовік I
	1814 — 1824
	1814 — 1824
Папярэднік	Эліза Банапарт
Пераемнік	Леапольд II
Нараджэнне	6 мая 1769[…]; Фларэнцыя, Вялікае герцагства Тасканскае, Італія;
Смерць	18 чэрвеня 1824[…] (55 гадоў); Фларэнцыя, Вялікае герцагства Тасканскае, Італія;
Месца пахавання	Базіліка Сан-Ларэнца;
Род	Габсбург-Латарынгскі дом[d]
Бацька	Леапольд II Габсбург
Маці	Марыя Луіза Іспанская[d]
Жонка	Марыя-Луіза Бурбон-Сіцылійская[d] і Марыя Фердынанда Саксонская[d]
Дзеці	Леапольд II[d], Марыя Тэрэза Тасканская[d], Archduke Franz Leopold, Hereditary Grand Duke of Tuscany[d], Archduchess Maria Luisa of Austria[d], Archduchess Carolina Ferdinanda of Austria[d] і stillborn son Habsburg-Lorraine[d]
Веравызнанне	Каталіцкая Царква
Узнагароды
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Фердынанда III (італ.: Ferdinando III d’Asburgo-Lorena; 6 мая 1769, Фларэнцыя — 18 чэрвеня 1824, Фларэнцыя) — вялікі герцаг тасканскі ў 1790—1801 і 1814—1824 гадах, курфюрст і вялікі герцаг Зальцбурга ў 1803—1806 гадах, вялікі герцаг вюрцбургскі ў 1806—1814 гадах.

Біяграфія

Фердынанд быў другім сынам імператара Свяшчэннай Рымскай імперыі Леапольда II і Марыі Луізы, інфанты Іспанскай. Ён атрымаў у спадчыну ад бацькі Вялікае Герцагства Тасканскае ў 1790 годзе. Быўшы аматарам мастацтва, ён дадаў да збору сваіх продкаў Медычы некалькі новых набыццяў, уключаючы Рафаэлеву «Мадонну дэль Грандука».

Высілкамі англічан ён выступіў супраць Францыі, за гэта яго землі ў 1796 годзе былі акупаваны арміяй Напалеона Банапарта, а ў 1799 годзе канчаткова заваяваны. Ён кіраваў Тасканай да 1801 года, калі Напалеон ператварыў яго герцагства ў каралеўства Этрурыі і аддаў сваёй сястры Элізе. У кампенсацыю Фердынанд атрымаў Зальцбургскае курфюрства.

Паводле Прэсбургскага міру 1805 года Фердынанд быў вымушаны саступіць Зальцбург, але атрымаў створанае для яго Вялікае Герцагства Вюрцбург. Ён заставаўся кіраўніком у ім да падзення Напалеона ў 1814 годзе, пасля чаго зноў вярнуўся ў Таскану.

Памёр у Фларэнцыі ў 1824 годзе, яго спадчыннікам стаў яго сын Леапольд.