Doğal kaynak yönetimi

Alaska'daki Tongass Ulusal Ormanı Birleşik Devletler Orman Servisi tarafından yönetilmektedir.

Doğal kaynak yönetimi, yönetimin hem mevcut hem de gelecek nesiller için yaşam kalitesini nasıl etkilediğine özellikle odaklanarak, arazi, su, toprak, bitkiler ve hayvanlar gibi doğal kaynakların yönetimidir.

Doğal kaynak yönetimi, insanların ve doğal peyzajın birbiri ile etkileşim şeklini yönetmekle ilgilenir. Doğal miras yönetimi, arazi kullanım planlaması, su yönetimi, biyolojik çeşitliliğin korunması ve tarım, madencilik, turizm, balıkçılık ve ormancılık gibi endüstrilerin gelecekteki sürdürülebilirliğini bir araya getirir. İnsanların ve geçim kaynaklarının peyzajlarımızın sağlığına ve üretkenliğine dayandığını ve arazinin yaşayanları olarak eylemlerinin bu sağlık ve üretkenliğin korunmasında kritik bir rol oynadığını kabul eder.[1]

Doğal kaynak yönetimi, özellikle kaynaklar ve ekoloji hakkında bilimsel ve teknik bir anlayışa ve bu kaynakların yaşamı destekleme kapasitesine odaklanır.[2] Doğal çevre yönetimi, doğal kaynak yönetimine benzer. Akademik bağlamlarda, doğal kaynaklar sosyolojisi, doğal kaynak yönetimi ile yakından ilgilidir; ancak ondan farklıdır.

Tarih

Birleşik Devletler'deki Arazi Yönetimi Bürosu, Amerika'nın toplamda yaklaşık 264 milyon dönüm (1.070.000 km2) veya ülkenin kara kütlesinin sekizde biri olan kamu arazilerini yönetir.

Sürdürülebilirliğe yapılan vurgu, 19. yüzyılın sonlarında Kuzey Amerika meralarının ekolojik doğasını anlamaya yönelik erken girişimlere ve aynı zamanlardaki kaynak koruma hareketine kadar uzanabilir.[3][4] Bu tür bir analiz, 20. yüzyılda, koruma stratejilerinin doğal kaynakların azalmasını durdurmada etkili olmadığı kabulüyle birleşti. Kaynak yönetiminin iç içe geçmiş sosyal, kültürel, ekonomik ve politik yönlerini hesaba katan daha entegre bir yaklaşım uygulandı.[5] Brundtland Komisyonu ve sürdürülebilir gelişme savunuculuğundan başlayarak daha bütünsel, ulusal ve hatta küresel bir form gelişti.

2005 yılında Avustralya Yeni Güney Galler hükûmeti, bir uyarlamalı yönetim yaklaşımına dayalı olarak uygulama tutarlılığını iyileştirmek için bir “Kaliteli Doğal Kaynak Yönetimi Standardı” oluşturdu.[6]

Amerika Birleşik Devletleri'nde, doğal kaynak yönetiminin en aktif alanları balıkçılık yönetimi, sıklıkla vahşi yaşam yönetimi ile ilişkilendirilmiş olan ekoturizm ve mera yönetimi ve orman yönetimidir.[7][8][9] Avustralya'da, Murray Darling Havza Planı ve havza yönetimi gibi su paylaşımları da önemlidir.

Mülkiyet rejimleri

Doğal kaynak yönetimi yaklaşımları, paydaşlara ait olan doğal kaynakların türü ve hakkına göre kategorize edilebilir:

  • Devlet mülkü: Mülkiyet ve kaynakların kullanımı üzerindeki kontrol devletin elindedir. Bireyler veya gruplar, kaynakları ancak devletin izniyle kullanabilir. Ulusal ormanlar, Milli parklar ve askeri bölgeler, bazı ABD örnekleridir.
  • Özel mülk: Tanımlanmış bir şahıs veya tüzel kişiliğin sahip olduğu herhangi bir mülktür. Kaynaklara yönelik hem fayda hem de görevler sahibine /sahiplerine aittir. Özel arazi en yaygın örnektir.
  • Ortak mülk: Bir grubun özel mülkiyetidir. Grubun boyutu, yapısı ve iç yapısı değişebilir, örn. köyün yerli komşuları. Bazı ortak mülkiyet örnekleri topluma ait olan ormanlardır.
  • Mülkiyet dışı (açık erişim): Bu mülklerin kesin sahibi yoktur. Her potansiyel kullanıcı, onu istediği gibi kullanma konusunda eşit haklara sahiptir. Bu alanlar en çok sömürülenlerdir. "Kimsenin malı, herkesin malı değildir" denilir. Bir örnek göl balıkçılığıdır. Ortak arazi mülkiyet olmadan var olabilir, bu gibi durumlarda, Birleşik Krallık'ta, yerel bir yönetime verilmiştir.
  • Hibrit: Doğal kaynakları yöneten birçok mülkiyet rejimi, yukarıda açıklanan rejimlerin birden fazlasının parçalarını içerecektir, bu nedenle doğal kaynak yöneticilerinin hibrit rejimlerin etkisini dikkate alması gerekir. Böyle bir hibrit örneği, NSW, Avustralya'daki yerel bitki örtüsü yönetimidir; burada mevzuat, yerel bitki örtüsünün korunmasında kamu yararını tanır; ancak çoğu yerel bitki örtüsü özel arazide bulunur.[10]

Paydaş analizi

Paydaş analizi iş yönetimi uygulamalarından kaynaklanmıştır ve giderek artan popülaritesi ile doğal kaynak yönetimine dahil edilmiştir. Doğal kaynak yönetimi bağlamında paydaş analizi, doğal kaynakların kullanımından ve korunmasından etkilenen farklı çıkar gruplarını belirler.[11]

Aşağıdaki tabloda gösterildiği gibi bir paydaşın kesin bir tanımı yoktur. Bunun nedeni, özellikle doğal kaynak yönetiminde, kimin menfaat sahibi olduğunu belirlemenin zor olmasıdır ve bu her potansiyel paydaşa göre farklılık gösterecektir.[12]

Paydaşın kim olduğuna ilişkin farklı yaklaşımlar:[12]

Kaynak Paydaş kimdir Araştırmanın çeşidi
Freeman.[13] "kuruluşun hedeflerine ulaşılmasını etkileyebilir veya bundan etkilenebilir" Şirket yönetimi
Bowie[14] "Örgüt bunun desteği olmadan varlığını yitirir" Şirket yönetimi
Clarkson[15] "... geçmişte, şu anda veya gelecekte, bir şirketin faaliyetlerinde sahiplik, hak veya menfaat sahibi olan veya talep eden kişi veya gruplar." Şirket yönetimi
Grimble and Wellard[16] "... belirli bir konu veya sistemde ortak bir çıkarı veya menfaati paylaşan, örgütlü veya örgütsüz herhangi bir grup insan ..." Doğal kaynak Yönetimi
Gass et al.[17] "... any individual, group and institution who would potentially be affected, whether positively or negatively, by a specified event, process or change." Doğal kaynak Yönetimi
Buanes et al[18] "... doğrudan veya dolaylı olarak etkileyebilecek - ya da etkilenebilecek - ... en azından potansiyel paydaş olmayı planlayan herhangi bir grup veya birey." Doğal kaynak Yönetimi
Brugha and Varvasovszky[19] "...bir organizasyonun, projenin veya politika yönlendirmenin eylem ve amaçlarını etkileme potansiyeline sahip ve bir menfaati olan paydaşlar (bireyler, gruplar ve organizasyonlar)." Sağlık Politikaları
ODA[20] "... bir proje veya programla ilgisi olan kişi, grup veya kurumlar." Geliştirme

Bu nedenle, hangi tanımın ve sonraki teorinin kullanılacağı, doğal kaynakla ilgili paydaşların koşullarına bağlıdır.

Billgrena ve Holme,[12] doğal kaynak yönetiminde paydaş analizinin amaçlarını belirledi:

  • Etkisi olabilecek paydaşları tanımlamak ve sınıflandırmak
  • Değişikliklerin neden meydana geldiğine dair bir anlayış geliştirmek
  • Kimlerin değişiklik yapabileceğini belirlemek
  • Doğal kaynaklar en iyi nasıl yönetilir

Bu, paydaşların çıkar çatışmalarını fark etmelerine ve çözümleri kolaylaştırmalarına olanak tanıyan politika oluşturmaya şeffaflık ve netlik kazandırır.[12][21] Mitchell et al. gibi çok sayıda paydaş teorisi vardır.[22] Ancak Grimble,[21] doğal kaynak yönetiminde Paydaş Analizi için bir aşamalar çerçevesi yarattı. Grimble,[21] analizin doğal kaynak yönetiminin temel yönlerine özgü olmasını sağlamak için bu çerçeveyi imzaladı.

Paydaş analizinin aşamaları:[21]

  1. Analizin hedeflerini netleştirin
  2. Sorunları bir sistem bağlamına yerleştirin
  3. Karar vericileri ve paydaşları belirleyin
  4. Paydaş çıkarlarını ve gündemlerini araştırın
  5. Etkileşim ve bağımlılık kalıplarını araştırın (örneğin, çatışmalar ve uyumluluklar, değiş tokuşlar ve sinerjiler)

Uygulama:

Grimble ve Wellard,[16] doğal kaynak yönetiminde Paydaş analizinin, aşağıdaki gibi karakterize edilebileceği durumlarda en alakalı olduğunu tespit etti;

Örnekler:

Bwindi Geçilmez Milli Parkı durumunda, kapsamlı bir paydaş analizi uygun olurdu ve Batwa halkı potansiyel olarak insanların geçim kaynaklarının kaybını ve can kayıplarını önleyen paydaşlar olarak kabul edilirdi.[16][21]

Gal Hükümeti tarafından Galler'deki Doğal Kaynak Yönetimi hakkında kısa video

Galler'de, Doğal Kaynaklar Galler adlı Gal Hükümeti sponsorluğundaki bir kuruluş, "doğal kaynakların sürdürülebilir yönetimini takip eder" ve Çevre (Galler) Yasası 2016 'da belirtildiği gibi "doğal kaynakların sürdürülebilir yönetimi ilkelerini uygular".[23] NRW, çok çeşitli faaliyetlerde 40'tan fazla farklı düzenleyici rejimden sorumludur.

Nepal, Endonezya ve Kore'nin toplum ormancılığı, paydaş analizinin doğal kaynakların yönetimine nasıl dahil edilebileceğinin başarılı örnekleridir. Bu, paydaşların ihtiyaçlarını ve ormanlara katılım düzeylerini belirlemelerine olanak sağlamıştır.

Eleştiriler:

  • Doğal kaynak yönetimi paydaş analizi, Clarkson'un önerdiği gibi, kendi içinde sorun yaratabilecek çok sayıda paydaşı içerme eğilimindedir. "Paydaş teorisi, dünyanın sefaletini kaldıracak kadar büyük bir sepet örmek için kullanılmamalıdır."[24]
  • Starik, doğanın paydaş olarak temsil edilmesi gerektiğini öne sürdü.[25] Ancak bu, uygun temsili bulmak zor olacağından birçok bilim insanı tarafından reddedilmiştir ve bu temsil, başka sorunlara neden olan diğer paydaşlar tarafından da tartışılabilir.[12]
  • Paydaş analizi, diğer paydaşları marjinalleştirmek için istismar amaçlı kullanılabilir.[11]
  • Belirli paydaş grupları önceki kararlardan dışlanmış olabileceğinden, katılımcı süreçler için ilgili paydaşların belirlenmesi karmaşıktır.[26]
  • Paydaşlar arasında süregelen çatışmalar ve güven eksikliği uzlaşmayı ve çözümleri engelleyebilir.[26]

Alternatifler/ Tamamlayıcı analiz biçimleri:

Kaynakların yönetimi

Doğal kaynak yönetimi sorunları doğası gereği karmaşık ve tartışmalıdır. Birincisi, ekolojik döngüleri, hidrolojik döngüleri, iklimi, hayvanları, bitkileri ve coğrafyayı vb. içerirler. Bütün bunlar dinamik ve birbiriyle ilişkilidir. Bunlardan birinde yapılacak bir değişiklik, geri döndürülemez bile olabilen geniş kapsamlı ve/veya uzun vadeli etkilere sahip olabilir. İkincisi, doğal sistemlerin karmaşıklığına ek olarak, yöneticiler çeşitli paydaşları ve onların çıkarlarını, politikalarını, coğrafi sınırlarını ve ekonomik sonuçlarını da dikkate almak zorundadır. Tüm yönleri aynı anda tam olarak tatmin etmek imkansızdır. Bu nedenle, bilimsel karmaşıklık ve çeşitli paydaşlar arasında kalan doğal kaynak yönetimi tipik olarak tartışmalıdır.

1992'de Rio de Janeiro'da düzenlenen Birleşmiş Milletler Çevre ve Kalkınma Konferansı'ndan (UNCED) sonra, çoğu ülke toprak, su ve ormanların entegre yönetimi için yeni ilkeleri kabul etti. Program isimleri milletten millete değişse de hepsi benzer amaçları ifade eder.

Doğal kaynak yönetimine uygulanan çeşitli yaklaşımlar şunları içerir:

Toplum temelli doğal kaynak yönetimi

Topluma dayalı doğal kaynak yönetimi (CBNRM) yaklaşımı, koruma hedeflerini kırsal topluluklar için ekonomik faydaların üretilmesiyle birleştirir. Üç temel varsayım şudur: yerel halk doğal kaynakları korumak için daha iyi bir konumdadır, insanlar bir kaynağı ancak faydalar koruma maliyetlerini aşıyorsa koruyacak ve insanlar doğrudan yaşam kaliteleriyle bağlantılı bir kaynağı koruyacaklardır.[5] Yerel halkın yaşam kalitesi yükseltildiğinde, kaynağın gelecekteki iyi durumunu sağlamaya yönelik çabaları ve taahhütleri de artar.[27] Bölgesel ve topluluk temelli doğal kaynak yönetimi de yetki ikamesi ilkesine dayanmaktadır. Birleşmiş Milletler, Biyolojik Çeşitlilik Sözleşmesinde ve Çölleşmeyle Mücadele Sözleşmesinde CBNRM'yi savunmaktadır. Açıkça tanımlanmadıkça, merkezi olmayan NRM, yerel toplulukların doğal kaynakları sömürmek için yarıştıkları belirsiz bir sosyo-yasal ortamla sonuçlanabilir ör. Orta Kalimantan'daki (Endonezya) orman toplulukları.[28]

CBNRM'nin bir sorunu, sosyoekonomik kalkınma, biyolojik çeşitliliğin korunması ve sürdürülebilir kaynak kullanımı hedeflerini uzlaştırmanın ve uyumlu hale getirmenin zorluğudur.[29] CBNRM kavramı ve çatışan çıkarları, katılımın arkasındaki nedenlerin insan merkezli (gerçekten güçlendirici olan aktif veya katılımcı sonuçlar) veya planlayıcı merkezli (nominal olan ve pasif alıcılarla sonuçlanan) olarak nasıl farklılaştığını göstermektedir.[30][31][32] Güç ilişkilerini anlamak, topluluk temelli NRM'nin başarısı için çok önemlidir. Yerel halk, vadedilen faydaları kaybetme korkusuyla hükûmetin tavsiyelerine itiraz etme konusunda isteksiz olabilir.

CBNRM sosyal adalet ve çevre yönetimi gündemlerini, gelir paylaşımı, istihdam, geçim kaynaklarının çeşitlendirilmesi ve artan gurur ve kimlik dahil olmak üzere, gözlemlenen hem doğrudan hem de dolaylı faydalarla ilişkilendiren çevresel ve sosyal savunuculuğun yeni versiyonlarını oluşturmak ve genişletmek için, özellikle, bir yanda yerel gruplar ve topluluklarla, diğer yanda ulusal ve ulusötesi örgütlerle çalışan sivil toplum örgütlerinin savunuculuğuna dayanmaktadır.[33] CBNRM projelerinin ekolojik ve toplumsal başarıları ve başarısızlıkları belgelenmiştir.[34][35] CBNRM, "topluluk", "bölge", "koruma" ve "yerli" kavramları farklı alanlarda politik olarak çeşitli plan ve programlarda işlendiğinden yeni zorluklar ortaya çıkardı. Warner ve Jones, CBNRM'de çatışmayı etkin bir şekilde yönetmek için stratejileri ele alıyor.[36]

Avustralya Yerli toplulukların doğal kaynakları koruma kapasitesi, Avustralya Hükûmeti tarafından Ülkeye Bakma (Caring for the Country) Programı ile kabul edilmiştir.[37] Caring for Our Country, Avustralya Hükûmeti Tarım, Balıkçılık ve Ormancılık Departmanı ile Çevre, Su, Tarihsel Miras ve Sanat Departmanı tarafından ortaklaşa yönetilen bir Avustralya Hükûmeti girişimidir. Bu Departmanlar, Avustralya Hükûmeti'nin çevre ve sürdürülebilir tarım programlarının sunulmasında, geleneksel olarak genel olarak “doğal kaynak yönetimi” başlığı altında anılan sorumluluğu paylaşırlar. Bu programlar 56 Devlet hükûmet organı aracılığıyla bölgesel olarak uygulanmış ve bölgesel toplulukların bölgeleri için doğal kaynak önceliklerine karar vermelerine başarılı bir şekilde izin vermiştir.[38]

Daha geniş olarak, Tanzanya ve Pasifik merkezli bir araştırma çalışması, toplulukları CBNRM'leri benimsemeye neyin motive ettiğini araştırdı ve belirli CBNRM programını benimseyen topluluğun yönlerinin ve belirli CBNRM programına ait daha geniş sosyal-ekolojik bağlamın yönlerinin birlikte CBNRM'lerin benimsenme nedenini şekillendirdiğini buldu.[39] Bununla birlikte, genel olarak, programın benimsenmesi, CBNRM programlarının yerel köylülere ve köylülerin harici teknik yardıma erişimlerine göreli avantajını yansıtıyor gibi görünüyordu.[39] Afrika'da CBNRM'nin sosyoekonomik eleştirileri olmuştur, ancak CBNRM'nin vahşi yaşam popülasyon yoğunlukları ile ölçülen ekolojik etkinliği Tanzanya'da defalarca gösterilmiştir.[40][41][42]

Yönetişim, topluluk temelli veya bölgesel doğal kaynak yönetimi sağlamak için önemli bir husus olarak görülmektedir. NSW Eyaletinde, 13 havza yönetimi otoritesi (CMA), bölgesel doğal kaynakları yönetim programlarının etkinliğini denetlemekten sorumlu olan Kaynaklar Komisyonu (NRC) tarafından denetlenmektedir.[43]

Cinsiyete Dayalı Doğal Kaynak Yönetimi

Sosyal sermaye ve cinsiyet, koruma stratejileri ve topluluk üyeleri ve personel arasındaki işbirlikleri dahil olmak üzere topluluk temelli doğal kaynak yönetimini (CBNRM) etkileyen faktörlerdir. Ben Siegelman, Meksika'nın San Evaristo kentindeki bir balıkçı kampında üç aylık katılımcı gözlemi sırasında balıkçıların şakalar ve uydurmalar yoluyla güven inşa ettiğini öğrendi. Karmaşık sosyal normların uygulanması yoluyla inşa edildiği ve biriktirildiği için sosyal sermayeyi bir süreç olarak vurgular. Siegelman, eğlenceli şakaların erkeklikle bağlantılı olduğunu ve genellikle kadınları dışladığını belirtiyor. Hem toplumsal cinsiyetin hem de sosyal sermayenin gerçekleştirildiğini vurguluyor. Ayrıca, San Evaristo'da, cinsiyetlendirilmiş balıkçı ağı aynı zamanda bir sosyal ağdır. San Evaristo'daki balıkçıların neredeyse tamamı erkektir ve çoğu aile nesiller boyu orada yaşamıştır. Erkekler, 14 saatlik işgününü birlikte geçirerek yakın ilişkiler kurarken, kadınlar ev içi bakımı yöneterek aile ile zaman geçirir. Siegelman balıkçılar arasında üç yalan kategorisi gözlemler: abartmalar, aldatmalar ve şakalar. Örneğin bir balıkçı, arkadaşlarını yanıltmak için belirli bir noktada balık tutma başarısını abartabilir, daha büyük bir kâr elde etmek için elini teraziye koyabilir veya saygı kazanmak için cinsel bir şaka yapabilir. Siegleman'ın dediği gibi, "yalanlar güven inşa eder." Bir durumda, bir balıkçı diğerlerinin o gün nerede balık tuttuğunu sorduğunda araştırmacı şakayla "denizde" yanıtını verdi. Bu belirsiz tepki ona güven kazandırdı. Şakaların çoğu “eril istismarlar” etrafında toplandığı için kadınlar bu sosyal sermaye biçiminden dışlanır. Siegelman sözlerini şöyle tamamlıyor: Kadın korumacılar, sosyal sermaye yoluyla dışlandıklarında nasıl hareket edebilirler? Erkekler bu durumda nasıl bir rol oynamalı?[44]

Uyarlanabilir yönetim

Avustralya'da bölgesel doğal kaynak yönetimi için havza yönetimi yetkilileri (CMA ler) tarafından benimsenen birincil metodolojik yaklaşım uyarlanabilir yönetim'dir.[6]

Bu yaklaşım, adaptasyonun “planla-yap-incele-harekete geç” süreci aracılığıyla gerçekleştiğinin kabul edilmesini içerir. Ayrıca, kaliteli doğal kaynak yönetimi uygulaması için dikkate alınması gereken yedi temel bileşeni de tanır:

Entegre doğal kaynak yönetimi

Entegre doğal kaynak yönetimi (INRM), genel olarak toplumun da (örneğin, yoksulluğun azaltılması, gelecek nesillerin refahı, çevrenin korunması) dahil olmak üzere, üreticilerin ve diğer doğrudan kullanıcıların (örneğin, gıda güvencesi, kârlılık, riskten kaçınma) üretim hedeflerini karşılaması gibi doğal kaynak kullanımının birçok yönünü (biyofiziksel, sosyo-politik ve ekonomik) içeren, doğal kaynakları sistematik bir şekilde idare etme sürecidir. Sürdürülebilirliğe odaklanır ve aynı zamanda, gelecekteki olası çatışmaları azaltarak, planlama düzeyindeki tüm olası paydaşları dahil etmeye çalışır. INRM'nin kavramsal temeli, sürdürülebilir arazi kullanımı, katılımcı planlama, entegre havza yönetimi ve uyarlanabilir yönetim gibi çeşitli alanlardaki araştırmaların bir araya gelmesiyle son yıllarda gelişmiştir.[45][46] INRM yaygın olarak kullanılmaktadır ve bölgesel ve topluluk temelli doğal yönetimde başarılı olmuştur.[47]

Çerçeveler ve modelleme

Doğal kaynak yönetimine yardımcı olmak için geliştirilmiş çeşitli çerçeveler ve bilgisayar modelleri vardır.

Coğrafi Bilgi Sistemi (CBS)

CBS, bağlantıları tanımlamak için veri kümelerini üst üste bindirebildiğinden güçlü bir analitik araçtır. Bir çalı rejenerasyon şeması, yağış, temizlenmiş arazi ve erozyonun üst üste binmesiyle bilgilendirilebilir.[48] Avustralya'da, NDAR gibi Meta Veri Dizinleri, bitki örtüsü, balıkçılık, toprak ve su gibi Avustralya doğal kaynakları hakkında veri sağlar.[49] Bunlar, öznel girdi ve veri işleme potansiyeli ile sınırlıdır.

Doğal Kaynak Yönetimi Denetim Çerçeveleri

Avustralya'daki NSW Hükûmeti, bölgesel doğal kaynak yönetiminin yönetişiminde bir performans denetimi rolünün oluşturulmasına yardımcı olmak için doğal kaynak yönetimi için bir denetim çerçevesi yayınladı.[50] Bu denetim çerçevesi, performans denetimi, çevre denetimi ve iç denetim dahil olmak üzere diğer yerleşik denetim metodolojilerinden oluşturulmuştur. Bu çerçeve kullanılarak gerçekleştirilen denetimler, paydaşlara güven sağladı, iyileştirme alanları belirledi ve genel halk için politika beklentilerini tanımladı.[51][52]

Avustralya Hükûmeti, sera gazı emisyonları denetimi ve enerji raporlaması için Avustralya Güvence Sözleşmeleri Standartlarını yakından takip eden bir çerçeve oluşturmuştur.

Avustralya Hükûmeti şu anda Murray Darling Havza Planının uygulanmasına odaklanarak su yönetimini denetlemek için bir denetim çerçevesi hazırlamaktadır.

Diğer unsurlar

Biyolojik çeşitliliğin korunması

Biyoçeşitliliğin korunması konusu, doğal kaynak yönetiminde önemli bir unsur olarak görülmektedir. Biyoçeşitlilik nedir? Biyoçeşitlilik, doğal çeşitliliğin kapsamının bir açıklaması olan kapsamlı bir kavramdır. Gaston ve Spicer (s. 3) biyoçeşitliliğin "yaşam çeşitliliği" olduğuna ve farklı türlerdeki "biyoçeşitlilik organizasyonu" ile ilgili olduğuna dikkat çekiyor. Gray'e göre (p. 154) biyolojik çeşitlilik tanımının ilk yaygın kullanımı, biyolojik çeşitliliğin farklı yönlerini içerecek şekilde, 1992 yılında Birleşmiş Milletler tarafından ortaya atılmıştır.

Tedbirli Biyoçeşitlilik Yönetimi

Biyoçeşitliliğe zarar veren "tehditler" arasında; habitat parçalanması, zaten gerilmiş biyolojik kaynaklara yük bindirmek; orman bozulması ve ormansızlaşma; "yabancı türlerin" istilası ve "iklim değişikliği ( s. 2).[53] Bu tehditler çevrecilerin ve halkın artan ilgisini çektiğinden, biyolojik çeşitliliğin ihtiyatlı yönetimi, doğal kaynak yönetiminin önemli bir parçası haline geliyor. Cooney'e göre, doğal kaynak yönetiminde biyolojik çeşitliliğin ihtiyatlı yönetimini gerçekleştirebilmek için, alınacak maddi önlemler vardır.

Somut "politika araçları"

Cooney, politika oluşturmanın "yüksek kanıt standardı" ile ilgili "kanıtlara", özel "faaliyetlerin" yasaklanmasına ve "bilgi ve izleme gereksinimleri"ne bağlı olduğunu iddia ediyor. Önlem politikasını yapmadan önce kategorik kanıtlara ihtiyaç vardır. Potansiyel "faaliyetler" tehdidi kritik ve "geri dönüşü olmayan" bir tehlike olarak görüldüğünde, bu "faaliyetler" yasaklanmalıdır. Örneğin, patlayıcılar ve zehirli maddelerin insan ve doğal çevreyi tehlikeye atacak ciddi sonuçları olacağından, Güney Afrika Deniz Yaşamı Kaynakları Yasası, patlayıcı ve zehirli maddeler kullanarak "balık tutmanın" tamamen yasaklanmasına ilişkin bir dizi politika yayınladı.

Yönetim ve yönergeler

Cooney'e göre doğal kaynak yönetiminde biyoçeşitlilik önlemini yönetmenin 4 yöntemi var;

  1. "Ekosistem tabanlı yönetim", "daha fazla riskten kaçınan ve ihtiyati yönetim" dahil, burada "ekosistem yapısı, işlevi ve türler arası etkileşimlerle ilgili hakim belirsizlik göz önüne alındığında, önlem, yönetime tek tür yaklaşımından ziyade bir ekosistem yaklaşımı gerektirir".[54]
  2. "Uyarlanabilir yönetim", "karmaşık sistemlerin belirsizliğini ve dinamizmini açıkça ele alan bir yönetim yaklaşımıdır".
  3. "Çevresel etki değerlendirmesi" ve maruz kalma derecelendirmeleri, eksiklikleri olsa bile önlemin "belirsizliklerini" azaltır ve
  4. "Koruyucu yaklaşımlar", doğal kaynakların yönetiminde biyoçeşitliliğin korunmasına "en sık olarak bağlanan"lardır.
Arazi Yönetimi

Sürdürülebilir bir çevreye sahip olmak için uygun yönetim stratejilerini anlamak ve kullanmak önemlidir. Anlayış açısından Young, arazi yönetiminin bazı önemli noktalarını vurgulamaktadır:[55]

  • Ekosistem, su, toprak dahil olmak üzere doğanın süreçlerini kavramak
  • Yerel durumlarda uygun ve uyarlanan yönetim sistemlerini kullanmak
  • Bilgi ve kaynağa sahip bilim insanları ile bilgi ve beceri sahibi yerel halk arasında işbirliği

Dale et al. (2000) çalışması, arazi yöneticisi ve onlara ihtiyacı olan insanlar için beş temel ve yardımcı ekolojik ilke olduğunu göstermiştir.[56] Ekolojik ilkeler zaman, yer, türler, rahatsızlık ve manzara ile ilgilidir ve birçok yönden etkileşime girerler. Arazi yöneticilerinin aşağıdaki yönergeleri izlemesi önerilir:

  • Bölgesel bağlamda yerel kararların etkilerini ve doğal kaynaklar üzerindeki etkilerini inceleyin.
  • Uzun vadeli değişim ve beklenmedik olaylar için plan yapın.
  • Nadir peyzaj öğelerini ve ilişkili türleri koruyun.
  • Doğal kaynakları tüketen arazi kullanımlarından kaçının.
  • Kritik habitatları içeren geniş bitişik veya bağlantılı alanları koruyun.
  • Yerli olmayan türlerin girişini ve yayılmasını en aza indirin.
  • Gelişimin ekolojik süreçler üzerindeki etkilerinden kaçının veya telafi edin.
  • Alanın doğal potansiyeline uygun arazi kullanımı ve arazi yönetimi uygulamalarını gerçekleştirin.

Kaynakça

  1. ^ "Resilient landscapes and communities managing natural resources in New South Wales" (PDF). Nrc.nsw.gov.au. 8 Şubat 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. 
  2. ^ "Bachelor of Applied Science (Natural Resource Management)". Massey University. Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. [ölü/kırık bağlantı][ölü/kırık bağlantı]
  3. ^ Berkeley University of California: Geography: Geog 175: Topics in the History of Natural Resource Management: Spring 2006: Rangelands 11 Haziran 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  4. ^ San Francisco State University: Department of Geography: GEOG 657/ENVS 657: Natural Resource Management: Biotic Resources: Natural Resource Management and Environmental History 17 Aralık 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  5. ^ a b Thakadu, O. T. (2005). "Success factors in community based natural resources management in northern Botswana: Lessons from practice". Natural Resources Forum. 29 (3): 199-212. doi:10.1111/j.1477-8947.2005.00130.x. 
  6. ^ a b c NSW Government 2005, Standard for Quality Natural Resource Management, NSW Natural Resources Commission, Sydney
  7. ^ Hubert, Wayne A.; Quist, Michael C., (Ed.) (2010). Inland Fisheries Management in North America (Third bas.). Bethesda, MD: American Fisheries Society. s. 736. ISBN 978-1-934874-16-5. 
  8. ^ {{Kitap kaynağı |editör1-soyadı=Bolen |editör1-ad=Eric G. |editör2-soyadı=Robinson |editör2-ad=William L. |başlık=Wildlife Ecology and Management |tarih=2002 |yayıncı=Pearson |yer=Upper Saddle River, NJ |isbn=013066250X |sayfa=634 |basım=5.5
  9. ^ Bettinger, Pete; Boston, Kevin; Siry, Jacek; Grebner, Donald, (Ed.) (2017). Forest Management and Planning (Second bas.). Academic Press. s. 362. ISBN 9780128094761. 
  10. ^ "Native Vegetation Act 2003". Environment.nsw.gov.au. 27 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. 
  11. ^ a b Dandy, N. et al. (2009) ‘Who's in and why? A typology of stakeholder analysis methods for natural resource management,’ Journal of Environmental Management, vol. 90, pp. 1933–1949
  12. ^ a b c d e Billgrena, C., Holme, H. (2008) ‘Approaching reality: Comparing stakeholder analysis and cultural theory in the context of natural resource management,’ Land Use Policy, vol. 25, pp. 550–562
  13. ^ Freeman, E.R. (1999) ‘The politics of stakeholder theory: some further research directions,’ Business Ethics Quartley, vol. 4, Issue. 4, pp. 409–421
  14. ^ Bowie, N. (1988) The moral obligations of multinational corporations. In: Luper-Foy (Ed.), Problems of International Justice. Boulder: Westview Press, pp. 97–113.
  15. ^ Clarkson, M.B.E. (1995) ‘A stakeholder framework for analyzing and evaluating corporate social performance,’ Academy of Management Review, vol. 20, Issue. 1, pp. 92–117
  16. ^ a b c d Grimble, R., Wellard, K. (1997) ‘Stakeholder methodologies in natural resource management: a review of principles, contexts, experiences and opportunities.’ Agricultural Systems, vol. 55, Issue. 2, pp. 173–193
  17. ^ Gass, G., Biggs, S., Kelly, A. (1997) ‘Stakeholders, science and decision making for poverty-focused rural mechanization research and development,’ World Development, vol. 25, Issue. 1, pp. 115–126
  18. ^ Buanes, A., et al. (2004) ‘In whose interest? An exploratory analysis of stakeholders in Norwegian coastal zone planning,’ Ocean & Coastal Management, vol. 47, pp. 207–223
  19. ^ Brugha, Ruairí; Varvasovszky, Zsuzsa (September 2000). "Stakeholder analysis: a review". Health Policy and Planning. 15 (3): 239-246. doi:10.1093/heapol/15.3.239 Özgürce erişilebilir. PMID 11012397. 
  20. ^ ODA (July 1995). "Guidance note on how to do stakeholder analysis of aid projects and programmes" (PDF). Overseas Development Administration, Social Development Department. 31 Ocak 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2020. 
  21. ^ a b c d e f Grimble, R (1998). Stakeholder methodologies in natural resource management, Socioeconomic Methodologies (PDF). Chatham: Natural Resources Institute. ss. 1-12. Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. [ölü/kırık bağlantı]
  22. ^ Mitchell, R. K. (1997). TOWARD A THEORY OF STAKEHOLDER IDENTIFICATION AND SALIENCE: DEFINING THE PRINCIPLE OF WHO AND WHAT REALLY COUNTS. 22. Academy of Management Review. ss. 853-886. 
  23. ^ "Environment (Wales) Act 2016. Part 1, Section 5". The National Archives. 12 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2017. 
  24. ^ Clarkson, M.B.E. (1994) A risk based model of stakeholder theory. Toronto: Working Paper, University of Toronto, pp.10
  25. ^ Starik, M. (1995) ‘Should trees have managerial standing? Toward stakeholder status for non-human nature,’ Journal of Business Ethics, vol. 14, pp. 207–217
  26. ^ a b Prell, C., et al. (2007) Stakeholder Analysis and Social Network Analysis in Natural Resource Management. Leeds: Sustainability Research Institute, University of Leeds, pp. 1-21
  27. ^ Ostrom, E, Schroeder, L and Wynne, S 1993. Institutional incentives and sustainable development: infrastructure policies in perspective. Westview Press. Oxford, UK. 266 pp.
  28. ^ Bartley, T Andersson, K, Jager P and Van Laerhoven 2008 The contribution of Institutional Theories for explaining Decentralization of Natural Resource Governance. Society and Natural Resources, 21:160-174 DOI:10.1080/08941920701617973
  29. ^ Kellert, S; Mehta, J; Ebbin, S; Litchtenfeld, L. (2000). Community natural resource management: promise, rhetoric, and reality (PDF). Society and Natural Resources, 13:705-715. Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. [ölü/kırık bağlantı]
  30. ^ Brosius, J.; Peter Tsing; Anna Lowenhaupt; Zerner, Charles (1998). "Representing communities: Histories and politics of community-based natural resource management". Society & Natural Resources. 11 (2): 157-168. doi:10.1080/08941929809381069. 
  31. ^ Twyman, C 2000. Participatory Conservation? Community-based Natural Resource Management in Botswana. The Geographical Journal, Vol 166, No.4, December 2000, pp 323-335 DOI:10.1111/j.1475-4959.2000.tb00034.x
  32. ^ Measham TG (2007) Building capacity for environmental management: local knowledge and rehabilitation on the Gippsland red gum plains, Australian Geographer, Vol 38 issue 2, pp 145–159 DOI:10.1080/00049180701392758
  33. ^ Shackleton, S; Campbell, B; Wollenberg, E; Edmunds, D. (March 2002). Devolution and community-based natural resource management: creating space for local people to participate and benefit? (PDF). ODI, Natural Resource Perspectives. 15 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. 
  34. ^ Brooks, Jeremy S.; Waylen, Kerry A.; Mulder, Monique Borgerhoff (26 Aralık 2012). "How national context, project design, and local community characteristics influence success in community-based conservation projects". Proceedings of the National Academy of Sciences (İngilizce). 109 (52): 21265-21270. Bibcode:2012PNAS..10921265B. doi:10.1073/pnas.1207141110. ISSN 0027-8424. PMC 3535631 $2. PMID 23236173. 
  35. ^ Lee, Derek E.; Bond, Monica L. (3 Nisan 2018). "Quantifying the ecological success of a community-based wildlife conservation area in Tanzania". Journal of Mammalogy (İngilizce). 99 (2): 459-464. doi:10.1093/jmammal/gyy014. PMC 5965405 $2. PMID 29867255. 
  36. ^ Warner, M; Jones, P (July 1998). Assessing the need to manage conflict in community-based natural resource projects (PDF). ODI Natural Resource Perspectives. 5 Aralık 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. 
  37. ^ "Caring for Country Department of the Environment, Water, Heritage and the Arts". Australian Government. 28 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. 
  38. ^ "PROGRESS TOWARDS HEALTHY RESILIENT LANDSCAPES IMPLEMENTING THE STANDARD, TARGETS AND CATCHMENT ACTION PLANS" (PDF). Nrc.nsw.gov.au. 17 Şubat 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. 
  39. ^ a b Mascia, Michael B.; Mills, Morena (2018). "When conservation goes viral: The diffusion of innovative biodiversity conservation policies and practices". Conservation Letters (İngilizce). 11 (3): e12442. doi:10.1111/conl.12442 Özgürce erişilebilir. ISSN 1755-263X. 
  40. ^ Bluwstein, Jevgeniy; Moyo, Francis; Kicheleri, Rose Peter (1 Temmuz 2016). "Austere Conservation: Understanding Conflicts over Resource Governance in Tanzanian Wildlife Management Areas". Conservation and Society (İngilizce). 14 (3): 218. doi:10.4103/0972-4923.191156 Özgürce erişilebilir. 23 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Aralık 2021. 
  41. ^ Lee, Derek E. (10 Ağustos 2018). "Evaluating conservation effectiveness in a Tanzanian community wildlife management area". The Journal of Wildlife Management (İngilizce). 82 (8): 1767-1774. doi:10.1002/jwmg.21549. ISSN 0022-541X. 
  42. ^ Lee, Derek E; Bond, Monica L (26 Şubat 2018). "Quantifying the ecological success of a community-based wildlife conservation area in Tanzania". Journal of Mammalogy (İngilizce). 99 (2): 459-464. doi:10.1093/jmammal/gyy014. ISSN 0022-2372. PMC 5965405 $2. PMID 29867255. 
  43. ^ "NSW Legislation". Legislation.nsw.gov.au. 4 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. 
  44. ^ Siegelman, Ben (2019). ""Lies Build Trust": Social capital, masculinity, and community-based resource management in a Mexican fishery". World Development. 123: 104601. doi:10.1016/j.worlddev.2019.05.031. 
  45. ^ Lovell, C.; Mandondo A.; Moriarty P. (2002). "The question of scale in integrated natural resource management". Conservation Ecology. 5 (2). doi:10.5751/ES-00347-050225. hdl:10535/2766 Özgürce erişilebilir. 
  46. ^ Holling C.S. and Meffe, G. K. 2002 'Command and control and the Pathology of Natural Resource Management. Conservation Biology. vol.10. issue 2. pages 328–337, April 1996
  47. ^ ICARDA 2005, Sustainable agricultural development for marginal dry areas, International Center for Agricultural Research in the Dry Areas, Aleppo, Syria
  48. ^ Harding R., 1998, Environmental Decision-Making: The Role of Scientists, Engineers and the Public, Federation Press, Leichhardt. pp366.
  49. ^ Hamilton, C and Attwater, R (1996) Usage of, and demand for Environmental Statistics in Australia, in Tracking Progress: Linking Environment and Economy Through Indicators and Accounting Systems Conference Papers, 1996 Australian Academy of Science Fenner Conference on the Environment, Institute of Environmental Studies, UNSW, Sydney, 30 September to 3 October 1996.
  50. ^ "Framework for Auditing the Implementation of Catchment Action Plans" (PDF). Nrc.nsw.gov.au. 21 Haziran 2014 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. 
  51. ^ "MURRAY CATCHMENT MANAGEMENT AUTHORITY : Audit Report" (PDF). Nrc.nsw.gov.au. 21 Haziran 2014 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. 
  52. ^ "Nature Audit" (PDF). Nrc.nsw.gov.au. 27 Şubat 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2014. 
  53. ^ Cooney, R (2004). The Precautionary Principle in Biodiversity Conservation and Natural Resource Management (PDF). IUCN Policy and Global Change Series. 9 Mayıs 2010 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 27 October 2014. 
  54. ^ Lackey, Robert (1998). "Seven pillars of ecosystem management". Landscape and Urban Planning. 40 (1–3): 21-30. doi:10.1016/S0169-2046(97)00095-9. 8 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Aralık 2021. 
  55. ^ Young, A 1998, Land resources: now and for the future, Cambridge University Press, UK
  56. ^ Dale, VH, Brown, S, Hawuber, RA, Hobbs, NT, Huntly, Nj Naiman, RJ, Riebsame, WE, Turner, MG & Valone, TJ 2000, ‘Ecological guidelines for land use and management’, in Dale, VH & Hawuber, RA (eds), Applying ecological principles to land management, Springer-Verlag, NY

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!