ศาลเจ้าโชเซ็ง

ศาลเจ้าโชเซ็ง
บันไดทางเข้าศาลเจ้าจากโปสการ์ด (ป. คริสต์ทศวรรษ 1930)
ศาสนา
ศาสนา	ชินโต
เทพ	คูนิตามะโอกามิ อามาเตราซุโอกามิ
ที่ตั้ง
พิกัดภูมิศาสตร์	37°33′13″N 126°58′58″E
ที่ตั้งในอดีตเทียบกับโซลสมัยใหม่
ชื่อเกาหลี
ฮันกึล	조선신궁
ฮันจา	朝鮮神宮
อาร์อาร์	Joseon Singung
เอ็มอาร์	Chosŏn Singung
อภิธานศัพท์ชินโต

ศาลเจ้าโชเซ็ง (ญี่ปุ่น: 朝鮮神宮; โรมาจิ: Chōsen Jingū; เกาหลี: 조선신궁; ฮันจา: 朝鮮神宮) เป็นศาลเจ้าชินโตที่สำคัญที่สุดในประเทศเกาหลีตั้งแต่ ค.ศ. 1925 ถึง 1945 ในสมัยการปกครองของญี่ปุ่น

อิโจ ชูตะ สถาปนิกและนักประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมชื่อดังที่มีส่วนในการสร้างศาลเจ้าเมจิ ก็มีส่วนในการวางแผนสร้างศาลเจ้านี้ด้วย

ที่ตั้งของอดีตศาลเจ้าปัจจุบันกลายเป็นส่วนหนึ่งของสวนนัมซาน

เบื้องหลัง

พื้นที่ศาลเจ้ามองจากท้องฟ้า ป. คริสต์ทศวรรษ 1920

หลังญี่ปุ่นผนวกเกาหลีใน ค.ศ. 1910 รัฐบาลญี่ปุ่นได้ดำเนินการตามนโยบายกระบวนการกลายเป็นญี่ปุ่น (Japanization) ซึ่งรวมไปถึงการสักการะที่ศาลเจ้าชินโต เช่นเดียวกันกับการแสดงออกทางการเมืองต่อความรักประเทศชาติเป็นข้อปฏิบัติทางศาสนา^[1][2] ตั้งแต่ ค.ศ. 1925 นักเรียนในโรงเรียนจะต้องเข้าไปในศาลเจ้าชินโต และใน ค.ศ. 1935 มีการบังคับให้นักศึกษาจากมหาวิทยาลัยและข้าราชการจะต้องเข้าร่วมพิธีศาสนาชินโต^[3][4] จนถึง ค.ศ. 1945 มีศาลเจ้าในเกาหลีที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับรัฐชินโต (State Shinto) รวม 1,140 แห่ง^[3]

โองาซาวาระ โชโซะ [ja] เป็นผู้สนับสนุนให้พยายามใช้แนวคิดโอกูนิตามะ [simple; ja] เพื่อผสานความเชื่อศาสนาญี่ปุ่นและเกาหลี บางคนระบุพระเจ้าทันกุนเข้ากับซูซาโนโอะ-โนะ-มิโกโตะ รัฐบาลไม่ต้องการแสดงจุดยืนในเรื่องการบรรจุโอกูนิตามะทั่วไปไว้ที่โชเซ็งจิงงู เพื่อให้ผู้ศรัทธาสามารถตีความในแบบของตนเอง^[5] โองาซาวาระ โชโซะ [ja] เป็นผู้สนับสนุนจุดยืนนี้อย่างหนักแน่น และการสนับสนุนของเขาเกี่ยวข้องกับการสถาปนาโอกูนิตามะทั้งที่โชเซ็นจิงงุและศาลเจ้าเคโจ [simple; ko; ja]^[5]

อย่างไรก็ตาม เจ้าหน้าที่ของรัฐที่โชเซ็งจิงงูไม่อนุญาตให้โอกูนิตามะตรงนั้นมีชื่อเรียกว่า "โชเซ็นโอกูนิตามะ" และความเชื่อท้องถิ่นพระเจ้าทันกุนถูกปราบปรามลงเพื่อหันไปบูชาอามาเตราซุในศาลเจ้าแทน^[5]

ประวัติ

โชเซ็งจิงงูถูกสร้างขึ้นใน ค.ศ. 1925 ที่ยอดเขานัมซานในเมืองเคโจ และทำพิธีบูชาในเดือนตุลาคม^[6] โดยอุทิศแด่เทพีอามาเตราซุกับจักรพรรดิเมจิ^[6] ตัวอาคารมีรูปแบบสถาปัตยกรรมชินเม-ซูกูริตามศาลเจ้าอิเซะ^[7][8]

การบูชาที่ศาลเจ้าเพิ่มมากขึ้นในคริสต์ทศวรรษ 1930 หลังรัฐบาลเริ่มบังคับให้ผู้คนเข้าชมที่นี่^[5][6] ทำให้ศาลเจ้าและที่อื่น ๆ กลายเป็นเป้าหมายความขุ่นเคือง หลังการปลดปล่อยเกาหลีใน ค.ศ. 1945 ภายในไม่กี่วัน มีศาลเจ้าหลายแห่งที่ถูกเผาทำลาย^[6]

กลุ่มชาติพันธุ์เกาหลีเสนอให้เข้ามารับช่วงการบูชาโอกูนิตามะต่อหลังสงครามและเปลี่ยนศาลเจ้าไปเป็นศาลที่บูชาพระเจ้าทันกุน แต่รัฐบาลใหม่ปฏิเสธ^[5] โองาซาวาระ [ja]ก็เสนอระบบที่ชาวญี่ปุ่นในอาณานิคมถูกมองเป็นอามัตสึกามิและชนพื้นเมืองมองเป็นคูนิตสึกามิ^[5]

หลังคำประกาศยอมจำนนของญี่ปุ่นในวันที่ 15 สิงหาคม ในช่วงบ่ายวันนั้นได้มีพิธีเคลื่อนย้ายองค์เทพที่ประดิษฐานอยู่^[6] รัฐบาลทหารของกองทัพสหรัฐในเกาหลีพิจารณาให้ศาลเจ้านี้เป็น "ทรัพย์สินศัตรู"^[6]

โชเซ็งจิงงูจึงถูกทำลายในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1945^[2][9] พื้นที่อดีตศาลเจ้าปัจจุบันกลายเป็นส่วนหนึ่งของสวนนัมซาน^[10] และใน ค.ศ. 1970 ได้มีการสร้าง "อนุสรณ์สถานรักชาติ อัน จุง-กึน" ในบริเวณที่เคยเป็นศาลเจ้า เพื่อยกย่องอัน จุง-กึน ผู้ลอบสังหารอิโต ฮิโรบูมิ ผู้ตรวจราชการชาวญี่ปุ่นคนแรก^[2][9][6] และมีการติดตั้งอนุสรณ์คิม กู นักเคลื่อนไหวเพื่ออิสรภาพอีกคนหนึ่งด้วย^[6]

รายละเอียด

ศาลเจ้านี้มีความยาวเป็นแกนตรงประมาณ 500 เมตร (1,600 ฟุต)^* ศาลเจ้าหลักอยู่ที่ปลายสุดจากทางเข้า^[6]

ภาพ

ทางขึ้นบันไดอีกมุมหนึ่ง ทางขึ้นบันไดอีกมุมหนึ่ง  ข้างหน้าศาลเจ้า (โปสการ์ดญี่ปุ่นร่วมสมัย) ข้างหน้าศาลเจ้า (โปสการ์ดญี่ปุ่นร่วมสมัย)  ภาพมุมสูง (โปสการ์ดญี่ปุ่นร่วมสมัย) ภาพมุมสูง (โปสการ์ดญี่ปุ่นร่วมสมัย)  การชุมนุมทางการเมืองของกลุ่มฝ่ายซ้ายในบริเวณที่ตั้งอดีตศาลเจ้าเมื่อวันที่ 11 พฤษภาคม ค.ศ. 1947 ประตูศาลเจ้ายังคงตั้งตระหง่านอยู่ในภาพ การชุมนุมทางการเมืองของกลุ่มฝ่ายซ้ายในบริเวณที่ตั้งอดีตศาลเจ้าเมื่อวันที่ 11 พฤษภาคม ค.ศ. 1947 ประตูศาลเจ้ายังคงตั้งตระหง่านอยู่ในภาพ

ดูเพิ่ม

• รัฐชินโต (State Shinto)
• ศาสนาชินโตในประเทศเกาหลี
• เกาหลีภายใต้การปกครองของญี่ปุ่น
• การจัดอันดับศาลเจ้าชินโตในระบบสมัยใหม่ (Modern system of ranked Shinto Shrines)

อ้างอิง

1. Sung-Gun Kim (1997). "The Shinto Shrine Issue in Korean Christianity under Japanese Colonialism". Journal of Church and State. 39 (3): 503–521. doi:10.1093/jcs/39.3.503.^{[ลิงก์เสีย]}
2. Wakabayashi, Ippei. "Ahn Jung-geun and the Cultural Public Sphere" (PDF). Bunkyo University. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 13 June 2011. สืบค้นเมื่อ 31 March 2011.
3. Grayson, James H. (1993). "Christianity and State Shinto in Colonial Korea: A Clash of Nationalisms and Religious Beliefs". Diskus. British Association for the Study of Religions. 1 (2): 13–30. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-09-05. สืบค้นเมื่อ 2011-04-27.
4. Wagner, Edward W.; และคณะ (1990). Korea Old and New: A History. Harvard University Press. p. 315. ISBN 0-9627713-0-9.
5. Kōji, Suga; 𳜳𨀉𠄈 (2010). "A Concept of "Overseas Shinto Shrines": A Pantheistic Attempt by Ogasawara Shōzō and Its Limitations". Japanese Journal of Religious Studies. 37 (1): 47–74. ISSN 0304-1042.
6. "東アジアの都市における歴史遺産の保護と破壊――古写真と旅行記が語る近代――". www.gakushuin.ac.jp. สืบค้นเมื่อ 2023-10-09.
7. "Chōsen Jingū". Genbu.net. สืบค้นเมื่อ 31 March 2011.
8. Hiura, Satoko (2006). "朝鮮神宮と学校 : 勧学祭を中心に". Japan Society for the Historical Studies of Education. National Institute of Informatics. 49: 110–112.
9. Keene, Donald (2002). Emperor of Japan: Meiji and his World, 1852-1912. Columbia UP. pp. 664ff. ISBN 9780231123402.
10. Grisafi, John G (September 2016). "Shintō in Colonial Korea: A Broadening Narrative of Imperial Era Shintō". Academia.edu. University of Pennsylvania. สืบค้นเมื่อ 13 June 2023.

แหล่งข้อมูลอื่น

(ในภาษาญี่ปุ่น) Chōsen Jingū (plan and photographs)

• 1931 photograph เก็บถาวร 4 มีนาคม 2016 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน