พญารามที่ 2 (พม่า: ဒုတိယ ဗညားရံ, ออกเสียง: [dṵtḭja̰ bəɲá jàɰ̃]; มอญ: ဗညားရာံ; ประมาณ ค.ศ. 1469–1526) กษัตริย์องค์ที่ 17 แห่ง อาณาจักรหงสาวดี ครองสิริราชสมบัติระหว่าง ค.ศ. 1492 ถึง 1526 ในช่วงแรกการปกครองพระองค์ได้รับการเคารพนับถือในด้านความอ่อนโยน แต่ภายหลังได้เกิดการสังหารหมู่เหล่าเชื้อพระวงศ์ขึ้น[3]
เกิดความสับสนวุ่นวายระหว่าง พญาราม กับ พระเจ้าเมงจีโย แห่งตองอู ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่งเป็นนายพลแห่ง อาณาจักรอังวะ ไม่ได้รับอนุญาตจาก พระเจ้ามังฆ้องที่ 2 ส่งกองทัพเข้าโจมตีอาณาจักรหงสาวดี พญารามได้ยกทัพตอบโต้เมืองตองอูด้วยพระองค์เอง[4] เพื่อเป็นการต้านทานการรุกราน
ในปี ค.ศ. 1501 พระองค์รวบรวมกองทัพนับพัน เดินทางล่องขึ้นไปตามแม่น้ำอิรวดีเพื่อไปยัง เจดีย์ชเวซีโกน เมืองพุกาม ซึ่งเป็นดินแดนของอาณาจักรอังวะ กษัตริย์ อาณาจักรแปร ซึ่งเป็นอาณาจักรเล็ก ๆ ระหว่างอาณาจักรอังวะ กับ อาณาจักรหงสาวดี ได้ตั้งด่านตรวจสอบพระองค์ พระองค์ตรัสกลับมาว่า "เราสามารถพิชิตได้ทั้งท่านและอังวะ แต่เราไม่ต้องการ เราเพียงแต่ต้องการที่จะบูชาเจดีย์ชเวซีโกน" พระองค์กลับมาอย่างสงบหลังจากได้นมัสการองค์เจดีย์
หลังจากพระองค์สวรรคต พระเจ้าสการะวุตพี พระราชโอรสของพระองค์ได้ครองราชย์สืบต่อมา
อ้างอิง
- เชิงอรรถ
- ↑ Shwe Naw 1922: 97
- ↑ Shwe Naw 1922: 104
- ↑ Harvey 1925: 120
- ↑ Fernquest 2005
- บรรณานุกรม
