Bio je mobilisan, kao sanitetski oficir, u austrougarsku vojsku i poslat na ruski front, gde je, kod Pšemisla, ubrzo zarobljen. Kao ratni zarobljenik, 1916. godine, prijavio se za dobrovoljca u Srpski dobrovoljački korpus, s koji je učestvovao u borbama na Dobrudži. Posle februarske revolucije u Rusiji, 1917. godine, napustio je korpus i stupio u rusku armiju, koju je ubrzo napustio i postao vojnik jugoslovenskog bataljona u Kijevu. Ovaj bataljon je, kasnije, prebačen u Sibir, u Tomsk, i preformisan u puk koji je nosio ime „Matija Gubec“.
Pavle se u Tomsku, 1919. godine, povezao s organizacijom Boljševičke partije. Posle agitacije, koju je sproveo u puku, uspeo je da kompletan puk prebaci na stranu Crvene armije. U toku leta 1920. godine, postao je član Ruske komunističke partije (boljševika), a iste godine, u zimu, upućen je u Moskvu, gde je pomogao formiranju škole „crvenih komandira“ za Jugoslavene učesnike građanskog rata. U toj školi je držao političku nastavu, i bio sekretar partijske ćelije.
Rad u Komunističkoj partiji
Avgusta 1921. godine, vratio se u Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca i odmah se uključio u rad, tada već ilegalne, Komunističke partije Jugoslavije. Nastavio je studije medicine, koje je završio 1924. godine u Zagrebu. Posle završetka studija, radio je kao lekar, u raznim krajevima zemlje, učestvujući istovremeno u akcijama KPJ. Radio je u Kraljevici, Trogiru, Gospiću, Zagrebu i drugim mestima. U Kraljevici se prvi put upoznao s metalskim radnikom Josipom Brozom. Drugi put se sreo s Brozom kada ga je, po zadatku partijske organizacije Zagreba, posetio u zatvoru u Lepoglavi.
Gregorićeva aktivnost nije izmakla policiji. Više puta je hapšen i proganjan, a Državni sud za zaštitu države osudio ga je, 1923. godine, na dvogodišnju robiju. Zbog učešća u jednom štrajku političkih osuđenika, kazna mu je povećana za još dve godine robije.
Posle izlaska s četverogodišnje robije, Pavle je povjerena dužnost da radi na organizovanju ilegalnih punktova za slanje dobrovoljaca u Španiju.[1] Po inicijativi CK KPJ krajem 1936. godine Pavle Gregorić je formirao u Zagrebu specijalni centar za organiziranje prebacivanja dobrovoljaca. Gregorić je u Zagrebu otvorio knjižaru preko koje su dobrovoljci za Španjolsku dobivali nelegalne dokumente, novac i veze za odlazak.[1]
Dobrovoljce koji su bili nepoznati policiji ja sam snabdjevao legalnim dokumentima i slao u Pariz, na određenu adresu, odakle su ih prebacivali u Španjolsku. Dobrovoljce iz redova radničkog pokreta, a koji su bili poznati policiji, prebacivali smo preko granice ilegalno. Za ovo smo imali nekoliko kanala u Sloveniji. Dobrovoljci su morali putovati do određenog mjesta u Austriji. Odavde su ih islali u Pariz, gdje se je u nekom hotelu nalazio centar za prebacivanje dobrovoljaca u Španiju. Iz Zagreba smo upućivali dobrovoljce u grupicama od 5—7 ljudi.[1]
Partija je koristila i druge puteve, ali Gregorićev je centar bio dugo vremena najsigurniji kanal za ilegalno prebacivanje u Španjolsku.[1] Gregorić je radio i u partijskoj tehnici i u uređivanju ilegalnog partijskog lista „Vjesnika“. Na Osnivačkom kongresu Komunističke partije Hrvatske, avgusta 1937. godine, izabran je za člana Centralnog komiteta.
fukcija po periodima: predsednik Vlade (1945.-1953.), predsjednik Izvršnog vijeća Narodnog sabora (1953.-1963.) i predsjednik Izvršnog vijeća Sabora (1963.-1990.)
.jpg)
