Krsto Popivoda (1910 — 1988), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički radnik SFRJ, junak socijalističkog rada i narodni heroj Jugoslavije.
Biografija
Rođen je 3. 6. 1910. godine u selu Bjelicama, kod Cetinja. Potiče iz mnogočlane siromašne zemljoradničke porodice. Njegovi roditelji, sestra i stariji brat, su bili u logoru tokom Prvog svetskog rata, zbog otpora dvojice braće austrijskoj okupaciji Crne Gore 1916 — 1918. godine. Osnovnu školu je završio u rodnom selu, a gimnaziju je započeo 1923. godine u Cetinju, zatim je drugi i treći razred završio u Banjaluci, četvrti na Cetinju, a peti u Peći. Maturirao je 1932. godine na Cetinju. Sve raspuste i povremene prekide u školovanju provodio je radeći kao šumarski radnik u Bosni, u okolini Olova.
U višim razredima gimnazije čitao je naprednu radničku literaturu i počeo da se interesuje za marksizam. U osmom razredu gimnazije, 1931. godine, bio je jedan od učesnika štrajka u cetinjskoj gimnaziji, a zatim i demonstracija protiv dolaska grupe ministara šestojanuarske vlade u Crnu Goru. Zajedno sa svojim školskim drugom Radojem Vujoševićem, narodnim herojem, u jesen 1932. godine odlazi u Suboticu, gde se upisuje na Pravni fakultet. Tokom prve godine studija stanovao je kod rođaka u selu Karkaturu, a avgusta 1933. godine se zaposlio u Poreskoj upravi u Subotici.
Rad u Komunističkoj partiji
Oktobra 1933. godine, zajedno sa Radojem Vujoševićem, primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije, u partijskoj ćeliji na Pravnom fakultetu. Ubrzo se uključio u rad tehnike Mesnog komiteta KPJ za Suboticu, kojom je rukuovodio Mate Vidaković. Radio je na rasturanju ilegalnog lista „Revolucionarni front radnika i seljaka“, letaka i ostalog partijskog materijala. Oktobra 1934. godine našao se među 60 uhapšenih, tokom velike policijske racije u Subotici. Pošto je bio uhapšen, neposredno posle atentata na kralja Aleksandra Karađorđevića u Marseju, bio je posebno mučen. Izveden je pred Sud za zaštitu države, zajedno sa još 13 uhapšenih, i osuđen na 18 meseci zatvora, koje je izdržao u Sremskoj Mitrovici.
Posle izlaska iz zatvora, maja 1936. godine, proteran je u Crnu Goru. Posle određenog vremena otišao je u Beograd, gde je nastavio studije prava. Za vreme studija je radio u Mesnom komitetu KPJ za Beograd i Univerzitetskom komitetu. Posle hapšenja 25. 11. 1936. godine, po odluci Partije, prelazi u ilegalnost i odlazi u Kragujevac, gde postaje član Oblasnog komiteta KPJ za užu Srbiju. U Kragujevcu razvija intenzivan partijski rad, posebno u Vojno-tehničkom zavodu, zatim u Kraljevu, Kruševcu, Paraćinu, Ćupriji i Jagodini. U proleće 1937. godine svoju partijsku aktivnost preneo je i na istočnu i južnu Srbiju. Radio je na organizovanju Oblasnog komiteta KPJ za Niš.
U masovnom hapšenju komunista, koje je počelo u Kragujevcu, juna 1937. godine, a proširilo se na mnoga mesta Srbije, Krsto je uhapšen 17. 7. u Nišu. Sproveden je u garnizonski zatvor u Kragujevcu, i podvrgnut mučenju u kojem su učestvovali policijski agenti iz Beograda i Novog Sada.
U pritvoru je proveo mesec dana i mučen je najsvirepijim metodama - ubacivanjem soli u telo i žeđu, stezanjem lobanje konopcima, razdiranjem otvorenih rana na telu tupim predmetima i dr. Krsto Popivoda i Spasenija Cana Babović, koja je tada takođe bila uhapšena i mučena, su zbog „herojskog dežanja pred klasnim neprijateljem“ jedini nosioci, malo poznatog, Partijskog priznanja „Heroj ćutanja“.
Krajem avgusta izveden je pred Sud za zaštitu države i osuđen na dve godine zatvora, koju je ponovo izdržavao u sremsko-mitrovačkom zatvoru.
Posle izlaska iz zatvora, jula 1939. godine, radio je u Agitpropu Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju, a decembra iste godine CK KPJ ga je uputio, kao svog delegata, u Crnu Goru, gde je radio na jačanju partijskih organizacija. Peko Dapčević ga u svojim sećanjima opisuje kao veoma iskrenog i predanog komunistu.[1]
Avgusta 1940. godine učestvovao je na Osmoj sednici Pokrajinskog komiteta KPJ za Crnu Goru, Boku, Sandžak i Kosovo i Metohiju, na kojoj je podneo referat „O organizacionom stanju Partije“. Prethodno je obišao mnoge partijske organizacije u Crnoj Gori i na Kosovu. Posle Pokrajinske konferencije, na poziv generalnog sekretara KPJ Josipa Broza Tita odlazi na rad u CK KPJ i organizuje i rukovodi partijskom školom u Makarskoj i partijskim kursevima u Zagrebu; Crepoljskom, kod Sarajeva i Dubravi, kod Zagreba. Bio je delagat i član Kandidacione komisije na Petoj zemaljskoj konferenciji KPJ, održanoj oktobra 1940. godine u Zagrebu.
Narodnooslobodilačka borba
Posle Vojnog puča i obaranja vlade Cvetković-Maček, 27. 3. 1941. godine, Krsto je po specijalnom zadatku Josipa Broza Tita upućen u Sarajevo da Pokrajinskom komitetu KPJ za BiH prenese instrukcije CK KPJ, a potom je upućen, s istim zadatkom, na Kosmet. Tada je obišao Mesne partijske organizaije u Sarajevu, Zenici, Peći i Kosovskoj Mitrovici i učestvovao u radu Oblasne konferencije u Tuzli. Aprila 1941. godine, posle napada Sila osovine na Kraljevinu Jugoslaviju, odlazi u Crnu Goru, gde je kao član Biroa Pokrajinskog komiteta, radio na organizovanju i pripremi Trinaestojulskog ustanka. U danima ustanka vršio je najpre dužnost sekretara OK KPJ za Nikšić, a potom sekretara OK KPJ za Cetinje.
Od septembra 1942. do 1945. godine radio je na raznim partijsko-političkim i vojnim zadacima u CK KPJ i Vrhovnom štabu NOVJ. Bio je rukovodilac i predavač u partijskim školama i kursevima. Najpre je radio u Oblasnom komitetu KPJ za Bosansku Krajinu, potom u CK KPJ, pa u selu Gvozdu kod Kalinovika, u selu Lijećevini kod Šćepan polja, između Četvrte i Pete ofanzive i u Jajcu i Drvaru, od septembra 1943. do maja 1944. godine. Bio je član AVNOJ-a, od njegovog drugog zasedanja, a maja 1944. godine, posele neuspelog nemačkog desanta na Drvar, zajedno sa CK KPJ prelazi na ostrvo Vis. Aprila 1945. godine kooptiran je u Centralni komitet KPJ.
Oslobođenje
Posle oslobođenja Jugoslavije, obavljeo je mnoge odgovorne dužnosti:
Od Petog kongresa KPJ, juna 1948, biran je za člana CK KPJ, a na Devetom kongresu SKJ, marta 1969. godine, izabran je za člana Stalnog dela Konferencije SKJ. Bio je najpre član Saveznog odbora SSRNJ, zatim član Predsedništva, a potom i sekretar Saveznog odbora SSRN Jugoslavije. Bio je i član Saveznog odbora SUBNOR-a Jugoslavije i član Saveta federacije.
Bio je oženjen Martom Ćupić, rođenom sestrom narodnog heroja Ljube Čupića (neki članovi ove porodice nosili su prezime Ćupić, a neki Čupić), sa kojom je imao sina Rajka, slikara i vajara.
Umro je 10. 2. 1988. godine u bolnici u Meljinama, kod Herceg Novog. Sahranjen je u Aleji zaslužnih grđana na Novom groblju u Beogradu.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941, i drugih visokih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima je Orden junaka socijalističkog rada. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 10. 7. 1952. godine.
Literatura
- ↑ „Slavko Ćuruvija: Ja, Vlado Dapčević”. Arhivirano iz originala na datum 2015-07-24. Pristupljeno 2014-08-09.
,_Flag_of_Serbia_(1947%E2%80%931992).svg){kind=small}
