Fernando VI (Madrid, 23. septembar 1713. - Villaviciosa de Odón (Madrid), 10. august 1759. bio je treći španjolski kralj iz Dinastije Bourbon, koji je vladao
od 1746. do 1759. Za svog mandata držao se politike neutralnosti i provodio postepene reforme.[1]
Biografija
Rođen je kao drugorođeni sin u braku Felipea V i njegova prve supruge Marije Louise Savojske. Za vladavine svog oca nije imao nikakvog udjela u političkom životu zemlje, koji se odvijao pod velikim utjecajem njegove druge supruge Isabel (Elisabette) Farnese. Kad je Fernando u maju 1746. naslijedio tron od svog oca, odlučio je izbjeći dvorske i političke intrige, pa je bio u stanju izbjeći sukobe tokom svoje vladavine. Oslanjao se na ministra svoga oca Markiza Ensenada, koji je pokrenuo administrativne i financijske reforme.[1]
Fernando je bio veliki mecena umjetnosti i nauke, 1752. osnovao je Kraljevsku Akademiju likovne umjetnosti San Fernando, kao i botanički vrt i opservatorij. Pomagao je rad brojnih Ekonomskih udruženja prijatelja zemlje (Sociedad Económica de los Amigos del País) koja su nastojala unaprijediti poljoprivredni i tehnički život zemlje.[1]
Bio je vjeran i odan suprug svojoj ženi kraljici - Mariji Bárbari od Bragançe, sa kojom je dijelio ljubav prema muzici i operi.[1]
Fernando je 1753. sklopio konkordat sa Svetom stolicom kojim je vratio prava oduzeta posljednjem kralju iz Dinastije Habsburgovca - Carlosu II, to se naročito odnosilo na pravo imenovanja biskupa i oporezivanje klera.
Nakon smrti supruge Marije Bárbare 1758. Fernando je obolio od tuge tako da nije dugo živio nakon nje.
Kako nisu imali djece kruna je pripala njegovom polubratu dotadašnjem kralju Napuljskog Kraljevstva - Carlosu III.[1]
Izvori
Vanjske veze
.jpg)
