O szerokości 1,5–4 cm, początkowo wypukły, potem płasko wypukły, na koniec płaski, czasami z niskim garbkiem. Brzeg początkowo podwinięty i osłoną połączony z trzonem, potem wyprostowany, ze zwieszającymi się resztkami osłony. Powierzchnia o barwie od rdzawobrązowej do żółtobrązowej. Początkowo pokryta jest granulkami, lub małymi, wyprostowanymi łuskami, które jednak z czasem znikają i powierzchnia staje się gładka[4].
Wysokość 2–6 cm, grubość 3–7 mm, kształt walcowaty, w środku pusty. Posiada stały, błoniasty pierścień, na górnej powierzchni blady, na dolnej taki sam, jak kapelusz i trzon. Powyżej pierścienia trzon gładki, kremowy lub jasnożółty, poniżej pierścienia taki sam, jak powierzchnia kapelusza[4].
Najwięcej stanowisk podano w Ameryce Północnej i Europie, poza tym ziarnówka górska znana jest w Maroku, Rosji i Australii[5]. W Polsce do 2003 r. podano tylko 2 jej stanowiska w Tatrach i Babiogórskim Parku Narodowym[3].
Saprotrof. Rośnie wśród mchów w górskich lasach iglastych pod świerkiem, jodłą i kosodrzewiną[3]. Pojawia się jesienią po deszczach[3].
Gatunki podobne
Podobna wielkością i ubarwieniem jest ziarnówka ochrowożółta (Cystoderma amianthinum). Łatwo ją jednak odróżnić, gdyż nie ma tak charakterystycznego, trwałego pierścienia na trzonie[4].
