Głównym celem istnienia zgromadzenia mariawitek była praca wychowawcza, kształcenie ubogich dziewcząt, opieka nad chorymi oraz sierotami. Mariawitki zajmowały się ponadto z godnie z zaleceniem fundatora misją wśród litewskich Żydów oraz opieką nad konwertytkami z judaizmu. Powodowało to, że często były w konflikcie z gminami żydowskimi. Skargi do kurii spowodowały rozwiązanie zgromadzenia. Po kasaciezakonu przez konsystorz wileński w drugiej połowie XVIII wieku, na wniosek przybyłych osobiście z apelacją do Rzymu sióstr jego regułę ponownie potwierdził w 1774 roku papież Klemens XIV.
Po powtórnym zatwierdzeniu zgromadzenie działało głównie na Białej Rusi, gdzie założyło kilkanaście domów zakonnych.
Zgromadzenie mariawitek istniało do połowy XIX wieku. W latach 1842–1850 zaczęło chylić się ku upadkowi. Brakowało powołań. Wiele domów zostało zamkniętych. W 1864 roku podczas powstania styczniowego zgromadzenie zostało, w ramach represji wobec Polaków, rozwiązane z nakazu władz carskich i zaprzestało działalności. Cały majątek wspólnoty przejął skarb państwa, a siostry mariawitki zostały zmuszone do wstąpienia do innych zakonów i zgromadzeń zakonnych.