Zdzisław Głuszczyk

Zdzisław Głuszczyk

Gen. Głuszczyk w 29 Brygadzie Zmechanizowanej
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1934 Łódź
Data i miejsce śmierci	17 lutego 2017 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1952–1995
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	41 Pułk Zmechanizowany 5 Dywizja Pancerna Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych
Stanowiska	dowódca pułku dowódca dywizji pancernej komendant wyższej szkoły oficerskiej
Odznaczenia

Zdzisław Głuszczyk (ur. 23 sierpnia 1934 w Łodzi zm. 17 lutego 2017 w Poznaniu) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Zdzisław Głuszczyk urodził się 23 sierpnia 1934 w Łodzi, w rodzinie Jana i Apolonii. W latach 1951–1952, po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego Mikołaja Kopernika, pracował w spółdzielni tekstylnej w Łodzi.

We wrześniu 1952 rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu. Ukończył szkołę w sierpniu 1955 z wynikiem bardzo dobrym i został promowany przez gen. dyw. Wsiewołoda Strażewskiego na stopień podporucznika w korpusie oficerów wojsk pancernych. Następnie pełnił służbę jako dowódca plutonu dział pancernych SU-76 w 41 Pułku Piechoty w Szczecinie. Od 1958 był dowódcą kompanii czołgów T-34 w 41 pp. Na tym stanowisku uzyskał złotą odznakę i tytuł "Wzorowego Dowódcy". Od 7 stycznia 1962 był dowódcą batalionu czołgów średnich w 9 Zaodrzańskim Pułku Zmechanizowanym 12 Dywizji Zmechanizowanej w Stargardzie Szczecińskim. W 1965 został skierowany na Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów dla dowódców batalionu czołgów w Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych w Poznaniu. Kurs ten ukończył z oceną bardzo dobrą.

Od października 1966 do sierpnia 1969 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie na kierunku ogólnowojskowym. Następnie został szefem sztabu 25 Drezdeńskiego Pułku Czołgów Średnich w Szczecinie. Po odbyciu kursu szczebla operacyjno-taktycznego - w 1971 został dowódcą 41 Pułku Zmechanizowanego im. mjr. Bronisława Lachowicza w Szczecinie. Pułk pod jego dowództwem został dwukrotnie (w 1972 i 1973 roku) wyróżniony w dyrektywach szkoleniowych MON za uzyskanie wysokich osiągnięć szkoleniowych oraz zdobycie tytułu "Mistrza Gospodarności"

Od sierpnia 1974 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie.

Po ukończeniu Akademii przez 4 miesiące był szefem sztabu 20 Warszawskiej Dywizji Pancernej im. Konstantego Rokossowskiego w Szczecinku. Od 15 listopada 1976 dowodził 5 Saską Dywizją Pancerną im. gen. bryg. Aleksandra Waszkiewicza w Gubinie. Na tym stanowisku, z dniem 9 października 1980, na mocy uchwały Rady Państwa PRL awansował na stopień generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze 11 października 1980 przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński.

Od 30 października 1980 pełnił funkcję komendanta - rektora Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu. Po zmianach organizacyjnych w szkolnictwie wojskowym został komendantem Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu. W okresie gdy był komendantem uczelnia trzykrotnie zdobyła tytuł "Przodującej uczelni WP". Od listopada 1994 był w dyspozycji ministra Obrony Narodowej. Do czasu zakończenia służby był kierownikiem zespołu badawczego prowadzącego badania właściwości taktyczno-ogniowych czołgu PT-91 Twardy. 31 stycznia 1994 został oficjalnie pożegnany przez p. o. ministra obrony narodowej Jerzego Milewskiego i szefa Sztabu Generalnego WP gen. broni Tadeusza Wileckiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej. 5 kwietnia 1995 został przeniesiony w stan spoczynku z powodu osiągnięcia ustawowej granicy wieku.

Był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze (1980) oraz w Poznaniu (1988-1990). Autor ponad 20 opracowań z zakresu taktyki i szkolenia ogniowego wojsk pancernych. W 1991 był konsultantem na planie filmu Kroll. W stanie spoczynku był prezesem Stowarzyszenia Czołgistów Polskich oraz działaczem Ligi Obrony Kraju w Poznaniu.

Pochowany został w Alei Zasłużonych na cmentarzu junikowskim (AZ-3-L-42)^[1]. W czasie pogrzebu nie było asysty wojskowej. Dowódca garnizonu Poznań płk dypl pil. Jacek Pszczoła nie wyjaśnił powodów odmowy asysty^[2].

Grób generała Zdzisława Głuszczyka na Cmentarzu Junikowskim

Awanse

• podporucznik - 1955
• porucznik - 1958
• kapitan - 1962
• major - 1966
• podpułkownik - 1971
• pułkownik - 1976
• generał brygady - 1980

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1987)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1978)
• Złoty Krzyż Zasługi (1970)
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1975)
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1979)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1982)
• Medal Za zasługi dla Pomorskiego Okręgu Wojskowego (1974)
• Medal Za zasługi dla Śląskiego Okręgu Wojskowego (1980)
• inne odznaczenia

Życie prywatne

Syn Jana, pracownika PKP i Apolonii. Mieszkał w Poznaniu. Był żonaty, żona Róża Głuszczyk, dwoje dzieci.

Przypisy

1. Informacje na stronie um.poznan.pl
2. Łukasz Cieśla, Michał Jurek, Skandal na pogrzebie gen. Zdzisława Głuszczyka, w: Głos Wielkopolski, 24.2.2017, s.10

Bibliografia

• Zdzisław Głuszczyk, Janusz Karwat, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych w Poznaniu im. Stefana Czarnieckiego. Tradycje i współczesność, Wyd. Poznań 1994.
• Polska Zbrojna, 1 marca 1995, s. 2.
• Leszek Grot, Tadeusz Konecki, Edward Nalepa, Pokojowe dzieje WP, Wyd. WIH, Warszawa 1988.
• Marek Jędrzejko, M.L. Krogulski, M. Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej, Wyd. von Boroviecky, Warszawa 2002, s. 174
• H. P. Kosk, Generalicja polska, t. I, wyd. Ajaks, Pruszków 1998.
• L. Zapała, W Rembertowskiej Alma Mater, tom II, Wyd. AON, 2004.
• J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990, t. I: A-H, Toruń 2010, s. 443-445.