Zbójek grubopunktowiec[1] (Bolitochara bella) – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny rydzenic. Zamieszkuje Europę i Azję Zachodnią.
Taksonomia
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1845 roku przez Johanna Christiana Friedricha Märkela[2][3].
Morfologia
Chrząszcz o wydłużonym ciele długości od 3 do 3,5 mm. Głowa jest brązowa, o połysku stłumionym przez bardzo gęste punktowanie (odległości między punktami są mniejsze niż ich średnice). Czułki są krótkie i grube, rdzawoczerwone. Dobrze zaznaczone, całkowicie obrzeżone skronie zwężają się w formie lekkiego łuku. Szyja jest bardzo krótka i szersza niż połowa szerokości głowy. Przedplecze jest nieco szersze od głowy, co najmniej 1,15 raza szersze niż dłuższe, rdzawoczerwono ubarwione, punktowane tak jak głowa. Pokrywy są szersze i dłuższe od przedplecza, ale nie osiągają 1,1 jego długości. Kolor pokryw jest rdzawoczerwony z zabrązowioną tylną połową. Na ich powierzchni brak jest guzków czy wcisków. Samiec ma w kątach przyszwowych kile lub podłużne ziarnistości. Odwłok jest rdzawoczerwony z przybrązowionym szczytem. Boki odwłoka są równoległe. U samca środkiem piątego tergitu biegnie podłużny kil[4].
Ekologia i występowanie
Owad rozmieszczony od nizin po niższe położenia górskie[5]. Zaliczany do reliktów nadrzewnych[1]. Bytuje głównie w rosnących na starych, murszejących pniach owocnikach grzybów nadrzewnych, ale spotykany jest też w grzybach naziemnych, butwiejącym drewnie, chruście, pod gnijącymi szczątkami roślinnymi i w przegrzybiałej ściółce[5][1].
Gatunek palearktyczny. Znany jest z Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Rumunii, Bośni i Hercegowiny, Albanii, Grecji, europejskiej części Rosji[2] i północnego zachodu anatolijskiej części Turcji[2][6]. Północno-wschodnią granicę zasięgu osiąga w lasach mieszanych Puszczy Białowieskiej. W całym zasięgu jest owadem rzadko spotykanym[1].
Przypisy
- ↑ a b c d Andrzej Szujecki: Kusakowate (Staphylinidae) lasów Polski. Aspekt różnorodności i monitoringu zooindykacyjnego. Warszawa: Lasy Państwowe, 2017. ISBN 978-83-65659-00-2. Brak numerów stron w książce
- ↑ a b c M. Schülke, A. Smetana: Staphylinidae. W: Catalogue of Palaearctic Coleoptera Volume 2. Hydrophiloidea-Staphylinoidea. I. Löbl, D. Löbl (red.). Wyd. Brill. Leiden, Boston: 2015, s. 427.
- ↑ Johann Christian Friedrich Märkel. Beiträge zur Kenntniss der unter Ameisen lebenden Insekten. Zweites Stück. „Zeitschrift für die Entomologie”. 5, s. 193–271, 1844.
- ↑ Arved Lompe: Gattung Bolitochara Mannh.. [w:] Käfer Europas [on-line]. [dostęp 2024-11-02].
- ↑ a b B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Staphylinidae, część 3: Aleocharinae. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (8), 1981. brak numeru strony
- ↑ Volker Assing. On the Bolitochara species of West Palearctic region (Coleoptera: Staphylinidae: Aleocharinae). „Stuttgarter Beiträge zur Naturkunde (A)”. 7, s. 33–63, 2014.
Identyfikatory zewnętrzne (
takson):
