19 kwietnia 1954 Szczecin
9 kwietnia 2020 Szczecin
183 cm
środkowy obrońca
Zbigniew Kozłowski (ur. 19 kwietnia 1954 w Szczecinie, zm. 9 kwietnia 2020 tamże) – polski piłkarz grający na pozycji obrońcy, przez niemal całą karierę związany z Pogonią Szczecin, trener.
Pierwsze ligowe występy w szczecińskim klubie zanotował w sierpniu 1968 w zespole trampkarzy starszych. W kolejnych latach rywalizował też w kategoriach juniorskich, a debiut w grającej w ekstraklasie pierwszej drużynie zaliczył 28 sierpnia 1973 w domowym spotkaniu ze Stalą Mielec[1] (0:2). Wkrótce został podstawowym stoperem "Portowców". W latach 1973–1977 i 1981–1983 wystąpił w 178 spotkaniach I ligi, w których zdobył cztery gole. Brał też udział w grach o Puchar Polski, w którym Pogoń dwukrotnie dochodziła do finału rozgrywek (w sezonie 1980/81 przegrała po dogrywce z Legią Warszawa 0:1, a rok później w takim samym stosunku z Lechem Poznań)[2], Pucharu Ligi oraz europejskiego Pucharu Intertoto. W latach 1979–1981 jego zespół występował na drugim szczeblu krajowym. Barwy Pogoni reprezentować miał w 268 oficjalnych grach[3]. Przez całą swoją karierę ani razu nie został upomniany żółtą kartką[4].
W październiku 1976 został powołany przez selekcjonera reprezentacji Polski Jacka Gmocha na wyjazdowy mecz eliminacji mistrzostw świata 1978 z Portugalią w Porto (2:0). Znalazł się w kadrze meczowej, jednak nie został wpisany do protokołu sędziowskiego[5].
W grudniu 1977, podczas wyjazdowego meczu z ŁKS Łódź (0:0) doznał skomplikowanego urazu nogi, który wyłączył go z gry do końca sezonu 1978/79.
W latach 1984–1987 był zawodnikiem szwedzkiego klubu Kinna IF. Po zakończeniu kariery związany był ze Stowarzyszeniem Oldbojów Pogoni Szczecin im. Floriana Krygiera[6]. Po raz ostatni w oficjalnym meczu piłkarskim wystąpił 20 maja 2007 goszcząc w składzie Pogoni Szczecin Nowej w pierwszej połowie spotkania klasy B z Derbami Ulikowo (12:0), w którym zdobył jedną z bramek skutecznie egzekwując rzut karny[7].
W latach 1991–1995 pracował jako asystent kilku kolejnych trenerów szczecińskiej Pogoni, ponadto w latach 1994–1996 prowadził zespół rezerw w tym klubie.
W rundzie jesiennej drugoligowego sezonu 1997/98 szkolił piłkarzy Chemika Police[8], który wiosną spadł do III ligi. Od sierpnia 1999 do marca 2000 pracował w Odrze Szczecin[9], która również została zdegradowana na trzeci poziom rozgrywkowy.
Trzykrotnie obejmował zespół Błękitnych Stargard Szczeciński. W okresie od lata 2001 do końca 2002 jego piłkarzom udało się awansować do III ligi i prowadzić w jej tabeli na półmetku rozgrywek 2002/03[10]. Na stanowisko wrócił w maju 2003 i skutecznie dokończył walkę o awans na zaplecze ekstraklasy. Wkrótce potem ponownie odszedł z klubu. Po raz ostatni pracował w nim w latach 2005–2006, gdy występował on w IV lidze[11].
Latem 2003 krótko prowadził treningi Pogoni Szczecin Nowej[12], która miała zastąpić na poziomie IV ligi funkcjonujący dotychczas w ramach sportowej spółki akcyjnej klub Pogoń Szczecin po jego spadku z ekstraklasy i nie otrzymaniu drugoligowej licencji[13][14]. Jesienią 2003 najpierw przez niecały miesiąc pracował w czwartoligowej Redzie-Meridzie Trzebiatów[15], a następnie w trzecioligowej Zorzy Dobrzany[16], która podczas przerwy zimowej wycofała się z rozgrywek. Od kwietnia 2004 przez kilka miesięcy prowadził trzecioligową Polonię Słubice[17].
Parokrotnie znajdował zatrudnienie w klubie Iskierka Śmierdnica (2004–2005, 2007–2008, 2009, 2013). W 2008 jego zespół po barażach uzyskał promocję z klasy okręgowej do tytularnej V ligi[18], choć po reorganizacji systemu rozgrywkowego nadal był to szósty szczebel w krajowej hierarchii, z kolei jesienią 2009 przyczynił się do spadku Iskierki do klasy okręgowej pół roku później.
Na początku 2006 objął posadę w Sokole Pyrzyce, z którym wygrał rozgrywki V ligi, mając tym samym udział w awansie na wyższy szczebel, choć odszedł z klubu jeszcze przed końcem sezonu. Na niższym poziomie rozgrywkowym prowadził ten zespół również w sezonie 2010/11[19]. W rozgrywkach czwartego (sezon 2006/07) oraz szóstego poziomu (sezon 2008/09) dowodził Arkonią Szczecin[20]. Za pierwszym razem zespół spadł klasę niżej[21].
Latem 2010 jego nazwisko znalazło się na liście szkoleniowców Błękitnych Orneta (piąty poziom rozgrywkowy)[22].
Zmarł w szpitalu przy ul. Jagiellońskiej w Szczecinie z powodu wylewu[23] w wieku 65 lat[24].