Zadnia Białczańska Baszta jest w widoku od zachodniej strony najszerszą z trzech Białczańskich Baszt. Na zachód, do Białczańskiego Upłazu, opada ścianą o wysokości około 150 m. Jest to ściana o budowie płytowej. Z lewej strony (patrząc od dołu) jej ograniczenie tworzy wąska depresja opadająca z Zadnich Białczańskich Wrótek, z prawej strony Żleb Żabich Wrótek. W ścianie tej znajduje się południowo-zachodni filar. Na wschodnią (słowacką) stronę do Doliny Żabiej Białczańskiej opada z Zadniej Białczańskiej Baszty ścianka o wysokości dochodzącej do 60 m. Jej podstawa dochodzi do Białczańskiego Chodnika i do Białczańskiego Kociołka. Z lewej strony ograniczona jest kominkiem dochodzącym do Żabich Wrótek. Poniżej Białczańskiego Chodnika znajduje się dolne piętro tej ściany. Ma wysokość około 80 m, a jego najwyższym punktem jest Białczański Chłopek, oddzielony od ściany Białczańskim Przechodem. Prawe ograniczenie ściany Białczańskiego Chłopka tworzy głęboko wcięty Komin Kurczaba[2].
Taternictwo
Zachodnie ściany Białczańskich Baszt udostępnione są do uprawiania taternictwa. Pierwszą drogę wspinaczkową poprowadzono południowo-zachodnim filarem Zadniej Białczańskiej Baszty. Obecnie w turni tej jest 8 dróg wspinaczkowych oraz przejście granią[2]:
Drogi wspinaczkowe na zachodniej ścianie:
Południowo-wschodnim filarem; IV- w skali tatrzańskiej, czas przejścia 1 godz. 30 min
Zachodnią ścianą; częściowo V, 1 godz. 30 min
Środkiem zachodniej ściany, „rysą”; V, miejsce V+, 2 godz., lita skała
Środkową częścią zachodniej ściany; VI, A1
Środkiem zachodniej ściany „2 x K, czyli K2”; VI+, miejsce A0, 4 godz., lita skała
Droga Potoczka; V+, 2 godz., lita skała
Lewą częścią zachodniej ściany; IV +, 1 godz., 30 min
Ukosem przez zachodnią ścianę; II, dwa miejsca IV, 30 min[2].
Granią od Pośredniej Białczańskiej Przełęczy do Żabich Wrótek. Pierwsze przejście: Edward W. Janczewski 25 lipca 1909 r. Obecna wycena tego przejścia to II, czas przejścia 30 min[2]. Pierwsze przejście zimowe: Alojz Krupitzer i W. Spitzkopf 30 kwietnia 1936 roku[3],
↑Witold HenrykW.H.ParyskiWitold HenrykW.H., Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Żabia Przełęcz Wyżnia – Żabia Czuba, t. 7, Warszawa: Sport i Turystyka, 1954. Brak numerów stron w książce