Wyższe Seminarium Duchowne w Kielcach – katolicka uczelnia wyższa z siedzibą w Kielcach.
Seminarium zostało erygowane dekretem biskupa krakowskiego Konstantego Felicjana Szaniawskiego z dnia 3 czerwca 1726 roku.
Seminarium od 2009 roku afiliowane jest z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim Jana Pawła II mieszczącym się w Lublinie umożliwiając kieleckim klerykom uzyskanie tytułu magistra. Do 2009 roku Wyższe Seminarium Duchowne w Kielcach było związane z Uniwersytetem Papieskim Jana Pawła II w Krakowie.
Z historii seminarium
- 1724 – 24 kwietnia położono kamień węgielny pod budowę Seminarium Duchownego oraz szkoły, ufundowanych przez biskupa krakowskiego Konstantego Felicjana Szaniawskiego; obie placówki powierzono członkom Instytutu Księży Świeckich Wspólnie Żyjących[2].
- 1726 – 3 czerwca biskup Konstanty Felicjan Szaniawski wydał akt erekcyjny seminarium kieleckiego, zatwierdzony przez papieża Benedykta XIII bullą z 2 czerwca 1728 roku.
- 1727 – Biskup Szaniawski podpisał Ordo alumnorum Seminarii Kielcensis, regulujące porządek dnia oraz zawierające prawa i obowiązki alumnów; 1 września rozpoczęto naukę w szkole, a 9 września zainaugurowano pierwszy rok nauki w Seminarium.
- 1729 – 18 marca biskup Szaniawski wydał akt uzupełniający erekcję seminarium, m.in. zwiększając uposażenie tej placówki; ustanowiono w kolegiacie nowej prelatury, tzw. archidiakonii, którą powierzano rektorowi Seminarium.
- 1809 – 28 grudnia pożar zniszczył budynek szkoły i mieszkanie wiceregensa, a także bibliotekę i zgromadzone w niej archiwum seminarium i część archiwum kapituły kieleckiej.
- 1828 – 19 września administrator diecezji krakowskiej biskup Karol Skórkowski wydał nowe konstytucje regulujące formację duchową i sprawy materialne seminarium kieleckiego.
- 1849 – Odejście księdza Macieja Majerczaka z funkcji regensa seminarium po objęciu 21 maja urzędu biskupa administratora diecezji kielecko-krakowskiej kończy okres rządów i wychowywania alumnów przez księży komunistów.
- 1884 – 17 lipca biskup Tomasz Teofil Kuliński wydał Ustawę Seminarium Duchownego w Kielcach, rozszerzającą, a zarazem dostosowującą dawne konstytucje biskupa Konstantego Felicjana Szaniawskiego do nowych czasów.
- 1893 – 22 marca władze carskie aresztowały profesorów seminarium, osadzając ich w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej; 23 marca wykonano ukaz carski zamykający seminarium kieleckie na okres 4 lat z powodu wychowywania alumnów w duchu krańcowo nieprzychylnym w stosunku do rządu.
- 1894 – W grudniu profesorowie: Piotr Sawicki, Paweł Frelek, Jan Prawda, Franciszek Gruszczyński, Stanisław Senka, Kazimierz Bochnia i Michał Sławeta zostali zesłani na Syberię.
- 1897 – 3 maja, dzięki staraniom biskupa Tomasza Kulińskiego, ponownie otwarto Seminarium Duchowne w Kielcach.
- 1912 – 16 marca rozpoczęto prace przy rozbudowie gmachu seminarium według projektów architekta Juliana Włodzimierskiego; do roku 1914 ukończono nadbudowę starego budynku i nowy alumnat, a od strony ul. Wesołej mury podciągnięto do wysokości okien kaplicy.
- 1915–1916 i 1919–1920 – W nowym skrzydle seminarium mieścił się austriacki szpital wojskowy (1914-1915), a w czasie wojny polsko-sowieckiej szpital Czerwonego Krzyża – filia Okręgowego Szpitala Wojskowego.
- 1919–1925 – Kontynuacja prac przy rozbudowie seminarium – w części budynku od ul. Wesołej usytuowano m.in. kaplicę św. Stanisława Kostki według projektu architekta Wacława Nowakowskiego z Kielc; jej wnętrze ozdobiła polichromia Zdzisława Giedliczki (1937 r.) oraz wykonane przez Zakład Żeleńskiego w Krakowie.
- 1927 – 5–7 lipca w gmachu seminarium obradował I Kielecki Synod Diecezjalny.
Rektorzy seminarium
Przypisy
Linki zewnętrzne
