1 października 1951 r. na Politechnice Warszawskiej utworzono Wydział Łączności, który został wydzielony z Wydziału Elektrycznego. Składał się z dwóch oddziałów: Telekomunikacji oraz Elektroniki Medycznej, kształcąc 800 studentów na 8 specjalnościach[6]:
akustyka i elektroakustyka,
automatyka i telemechanika,
elektronika,
radiologia i elektronika medyczna,
radiotechnika,
technologia sprzętu telekomunikacyjnego,
technika łączeniowa,
teletransmisja przewodowa.
Jednolite studia magisterskie na Wydziale Łączności trwały 5,5 roku.
W 1964 r. ukończono budowę Gmachu Łączności (obecnie Gmach Elektroniki i Technik Informacyjnych imienia prof. Janusza Groszkowskiego) mieszczącego się przy ul. Nowowiejskiej, obok Gmachu Głównego Politechniki Warszawskiej. Wydział został przeniesiony do nowego budynku[6], gdzie funkcjonuje do dziś.
1 września 1966 r. nastąpiła zmiana nazwy wydziału na Wydział Elektroniki, skrócono czas trwania studiów magisterskich do 5 lat i zmieniono programy i kierunki studiów oraz specjalności.
W roku 1967 liczba studentów wydziału przekroczyła 2500.[6]
W 1970 r. wskutek zmian organizacyjnych powstało 6 instytutów:
Instytut Podstaw Elektroniki (obecnie Instytut Systemów Elektronicznych) – utworzony z Katedry Układów Elektronicznych oraz Katedry Elektrotechniki Teoretycznej „A”;
Instytut Automatyki (obecnie Instytut Automatyki i Informatyki Stosowanej) – utworzony z Katedry Automatyki i Telemechaniki;
Instytut Maszyn Matematycznych (obecnie Instytut Informatyki) – utworzony z Katedry Budowy Maszyn Matematycznych oraz części Katedry Technologii Sprzętu Elektronicznego;
Instytut Radioelektroniki – utworzony z Katedry Urządzeń Radiotechnicznych i Telewizyjnych, Katedry Radiolokacji, Katedry Elektroakustyki, Katedry Radiologii oraz części Katedry Budowy Aparatów Elektromedycznych;
Instytut Technologii Elektronowej (obecnie Instytut Mikroelektroniki i Optoelektroniki) – utworzony z Katedry Przyrządów Elektronowych, Katedry Elektroniki Ciała Stałego oraz Katedry Wysokiej Próżni;
Instytut Teleelektroniki (obecnie Instytut Telekomunikacji)- utworzony z Katedry Teletransmisji Przewodowej, Katedry Telekomutacji, Katedry Urządzeń Teletransmisyjnych i Telegraficznych oraz Katedry Telegrafii.
W latach 70 programy studiów były modyfikowane i unowocześniane, zaczęto zwiększać samodzielności studiowania. Pojawiły się wykłady obieralne i monograficzne, a czas studiów skrócono do 4,5 roku. Utworzono 2 nowe kierunki: Telekomunikacja i Informatyka, a także uruchomiono roczne studia kwalifikacyjne o charakterze eksternistyczno-zaocznym.
W latach 1988–1995 zaszły poważne zmiany na wydziale, związane ze zmianą dotychczasowego ustroju oraz otworzeniem się Polski na zachód, a co za tym idzie pojawiła się konieczność przemodelowania sposobu nauczania studentów. Konieczne było dostosowanie systemu studiów oraz treści nauczania do światowych standardów akademickich. Utworzono system studiów dwustopniowych w ramach makrokierunku Informatyka, Automatyka i Robotyka, Elektronika i Telekomunikacja.
Z początkiem roku akademickiego 1994/95 na wydziale został wprowadzony elastyczny system studiów I stopnia, a sam wydział po raz kolejny zmienił swoją nazwę na Wydział Elektroniki i Technik Informacyjnych. W 1996 r. liczba studentów na Wydziale przekroczyła 3000[6]. W roku 1997 elastyczny system studiów wprowadzono także na II stopniu.
