PROFILBARU.COM

Okręgi wyborcze w wyborach do Parlamentu Europejskiego

Wybory do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji odbyły się w 28 państwach członkowskich Unii Europejskiej. Decyzją Rady Unii Europejskiej z 14 czerwca 2013 zostały przewidziane na okres od 22 do 25 maja 2014^[1]. Były to ósme od 1979 wybory bezpośrednie do Parlamentu Europejskiego. W ich wyniku zostało wybranych 751 eurodeputowanych, tj. o piętnastu mniej niż w VII kadencji. Nowa kadencja parlamentu rozpoczęła się formalnie 1 lipca 2014.

W wyborach najwięcej mandatów uzyskały ugrupowania związane z Europejską Partią Ludową – jej przedstawiciel stanął na czele nowej Komisji Europejskiej.

Kandydaci na przewodniczącego Komisji Europejskiej

Traktat lizboński, obowiązujący od 1 grudnia 2009, przewidział dodatkowe uprawnienia dla Parlamentu Europejskiego – w tym wybór przewodniczącego Komisji Europejskiej. Spośród parunastu partii europejskich wyłonienie swojego kandydata zapowiedziały Europejska Partia Ludowa, Partia Europejskich Socjalistów, Partia Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy, Europejska Partia Zielonych i Partia Europejskiej Lewicy.

Europejska Partia Ludowa, posiadająca najliczniejszą frakcję w Parlamencie Europejskim VII kadencji, wybór swojego kandydata przeprowadziła na kongresie 6 i 7 marca 2014 w Dublinie. Do wyborów zarejestrowało się trzech kandydatów: francuski komisarz Michel Barnier, były premier Luksemburga Jean-Claude Juncker i były premier Łotwy Valdis Dombrovskis, przy czym ostatni z nich ustąpił na rzecz Jeana-Claude'a Junckera^[2]. W głosowaniu nominację uzyskał były premier Luksemburga, pokonując większością głosów 382 do 245 francuskiego kontrkandydata^[3].

Partia Europejskich Socjalistów na kongresie w Rzymie 1 marca 2014 na swojego przedstawiciela wyznaczyła niemieckiego przewodniczącego Europarlamentu Martina Schulza, który był jedynym zarejestrowanym kandydatem w wewnętrznych prawyborach^[4].

W Partii Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy o nominację ubiegali się oficjalnie fiński komisarz Olli Rehn i były premier Belgii Guy Verhofstadt. Obaj kandydaci doszli do porozumienia, w wyniku którego przedstawicielem liberałów został drugi z nich^[5].

Swojego kandydata (jako pierwsza) zgłosiła również Partia Europejskiej Lewicy – został nim grecki polityk Aleksis Tsipras^[6]. Pretendentami Europejskiej Partii Zielonych do nominacji byli José Bové, Rebecca Harms, Ska Keller i Monica Frassoni^[7], podwójną nominację (zgodnie z parytetem) uzyskali José Bové i Ska Keller. Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy zrezygnowali z wystawiania wspólnego kandydata, aby „nie legitymizować federalnej wizji europejskiego superpaństwa”^[8].

Terminy i szczegółowe wyniki wyborów

22 maja (czwartek): Holandia, Wielka Brytania
23 maja (piątek): Irlandia
23 i 24 maja (piątek i sobota): Czechy
24 maja (sobota): Łotwa, Malta, Słowacja
25 maja (niedziela): Austria, Belgia, Bułgaria, Chorwacja, Cypr, Dania, Estonia, Finlandia, Francja^[a], Grecja, Hiszpania, Litwa, Luksemburg, Niemcy, Polska, Portugalia, Rumunia, Słowenia, Szwecja, Węgry, Włochy

Podział mandatów

Traktat lizboński łączną liczbę europosłów zwiększył z 736 do 751, w związku z czym w 2011 obsadzono dodatkowe 18 mandatów. Jednocześnie ustalono, że żaden z krajów nie może mieć więcej niż 96 deputowanych (przy czym Niemcy posiadające dotąd 99 mandatów zachowają ten stan do końca kadencji). Po akcesie Chorwacji, której przydzielono 12 miejsc, liczba posłów VII kadencji ponownie wzrosła – do 766. Spowodowało to konieczność nowej dystrybucji miejsc w PE, aby w 2014 liczbę deputowanych dostosować do obowiązujących przepisów (751). Pojawiła się przy tym koncepcja rozdzielenia 25 mandatów na poziomie europejskim pomiędzy listy wyborcze europejskich partii politycznych^[9], którą zarzucono. Koncepcje nowego podziału przedstawiał liberalny brytyjski europoseł Andrew Duff – jego propozycja była korzystniejsza dla kilku największych krajów (z wyjątkiem Niemiec)^[10].

Ostatecznie koncepcja nowego podziału mandatów została przygotowana przez Komisję Spraw Konstytucyjnych, której sprawozdanie przygotowali włoski socjalista Roberto Gualtieri i polski chadek Rafał Trzaskowski. Zgodnie z projektem liczba posłów w 12 krajach (w tym nowo wstępującej Chorwacji) została zmniejszona o 1 mandat^[11]. Propozycja ta została w całości przyjęta przez Radę Europejską 28 czerwca 2013^[12].

Państwo członkowskie	2009	2013^[b]	2014	Zmiana
Austria	17	19	18	–1
Belgia	22	22	21	–1
Bułgaria	17	18	17	–1
Chorwacja	–	12	11	–1
Cypr	6	6	6	–
Czechy	22	22	21	–1
Dania	13	13	13	–
Estonia	6	6	6	–
Finlandia	13	13	13	–
Francja	72	74	74	–
Grecja	22	22	21	–1
Hiszpania	50	54	54	–
Holandia	25	26	26	–
Irlandia	12	12	11	–1
Litwa	12	12	11	–1
Luksemburg	6	6	6	–
Łotwa	8	9	8	–1
Malta	5	6	6	–
Niemcy	99	99	96	–3
Polska	50	51	51	–
Portugalia	22	22	21	–1
Rumunia	33	33	32	–1
Słowacja	13	13	13	–
Słowenia	7	8	8	–
Szwecja	18	20	20	–
Węgry	22	22	21	–1
Wielka Brytania	72	73	73	–
Włochy	72	73	73	–
Unia Europejska	736	766	751	–15

Zobacz też

Uwagi

↑ Wybory w niektórych terytoriach zamorskich przeprowadzono 24 maja 2014 (sobota).
↑ Po obsadzeniu w 2011 dodatkowych 18 mandatów zgodnie z przepisami traktatu lizbońskiego oraz po akcesie Chorwacji do Unii Europejskiej w 2013.