Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Szanghaju[1], gdzie poznał Xu Beihonga[2]. W latach 1930–1935 przebywał w Europie, studiując malarstwo ścienne i sztalugowe na École des Beaux-Arts w Paryżu i Académie Royale de Belgique w Brukseli[1][2]. Po powrocie do Chin został wykładowcą na uniwersytecie w Nankinie[2]. Podczas wojny chińsko-japońskiej (1937–1945) przebywał w zachodnich Chinach. Podróżował wówczas go górzystych regionach Qinghai i Tybetu, zachwycając się tamtejszą przyrodą i kulturą, które później stały się głównym tematem jego prac[2].
W 1949 roku został członkiem Centralnej Akademii Sztuk Pięknych w Pekinie, zaś w latach 1958–1979 pełnił funkcję jej przewodniczącego[1][2]. W okresie rewolucji kulturalnej prześladowany, zesłany został wraz z żoną na wieś, gdzie kazano mu wypasać świnie. Powrócił do pracy zawodowej w 1977 roku[2].
Tworzył akwarele oraz utrzymane w kanonach chińskiej sztuki klasycznej monochromatyczne malarstwo tuszem. Głównym tematem malarstwa Wu Zuorena jest chiński krajobraz i żyjące w nim zwierzęta: jaki, wielbłądy, pandy[2].
↑ abcdefgWen C. Fong: Between Two Cultures: Late-nineteenth- and Twentieth-century Chinese Paintings from the Robert H. Ellsworth Collection in the Metropolitan Museum of Art. New York: Metropolitan Museum of Art, 2001, s. 219. ISBN 0-87099-984-2.
