W trakcie II wojny światowej przeżył powstanie warszawskie, po którym trafił do Dulagu w Pruszkowie[1]. Następnie na stałe związał się z Zakopanem[8], gdzie mieszkał do końca życia[7]. Od 1945 do 1950 roku był pracownikiem Urzędu Miasta w funkcji kierownika sali wystawowej Bazaru Polskiego. Od 1950 do 1964 roku był kierownikiem Centralnego Biura Wystaw Artystycznych (CBWA) Delegatura w Zakopanem, zaś od 1964 do 1968 roku Biura Wystaw Artystycznych, pozostając na stanowisku kierownika do czasu przejścia na emeryturę. Od 1947 do 1949 roku Fleck pełnił także funkcję sekretarza w Związku Polskich Artystów Plastyków (ZPAP) Oddział Zakopane[1]. W pierwszych latach po wojnie był jednym z wiodących twórców w zakopiańskim ZPAP[9] oraz z najważniejszych i najaktywniejszych twórców środowiska zakopiańskiego[10]. Jego prace prezentowane były na wystawie zakopiańskich plastyków określanych jako Grupa X w BWA w Sopocie w 1957 roku oraz kolejnych składach znanych jako Grupa XI (wystawa w Zakopanem i Poznaniu w 1958)[11]. Swoje prace prezentował również na I i II Salonie Marcowym[12]. W 1963 roku jego prace zostały zaprezentowane na wystawie indywidualnej w warszawskiej Galerii Kordegarda[3].
Wojciech Fleck zasłynął głównie jako twórca pejzaży oraz martwych natur[2]. W swojej twórczości nie stronił jednak od portretów i kompozycji figuralnych. Jako malarz ceniony był przede wszystkim jako kolorysta. W swojej działalności artystycznej zajmował się także grafiką[7]. W jego pracach pojawiały się również motywy krajobrazów tatrzańskich np. Wiatr halny (większy z 1965 i mniejszy z 1970)[8].
Prace Wojciecha Flecka prezentowane były na wystawach zbiorowych i indywidualnych, w tym głównie w Warszawie, Krakowie i Zakopanem[1]. Już po śmierci artysty poświęcono mu między innymi wystawę pt. „Galeria Wojciecha Flecka. Niespełnione marzenie Tadeusza Litawińskiego” w Muzeum Nadwiślańskim w Kazimierzu Dolnym w Oddziale Kamienica Celejowska. Wystawa ta towarzyszyła ekspozycji „Aby to piękno służyło innym” w Gmachu Głównym Muzeum Nadwiślańskiego[6][15][16]. Na wystawie prezentowane były prace ze zbiorów Muzeum Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[6] oraz prywatnej kolekcji Ewy i Pawła Boguta[17]. Kolekcja ta prezentowana była następnie w 2017 roku na wystawie poświęconej twórczości Flecka w Wolskim Centrum Kultury w Warszawie[18].
Pośmiertnie prace Wojciecha Flecka prezentowane były również na wystawach zbiorowych. W 2018 roku jego prace znalazły się na wystawie pt. „Salon Marcowy 2018” w Miejskiej Galerii Sztuki im. Władysława hr. Zamoyskiego w Zakopanem prezentującej prace wybranych artystów, którzy uczestniczyli w pierwszych edycjach Salonów w latach 1958–1969 i związani byli z tzw. „awangardą zakopiańską”[19]. W 2019 jego prace znalazły się na wystawie pt. „Kierunek sztuka” prezentowanej w Apartamentach Cesarskich Zamku Książ w Wałbrzychu (wystawa zbiorów Muzeum Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego)[20].
W 2021 roku miała miejsce wirtualna wystawa pt. „Fleck&Fleck Dialog Międzypokoleniowy” zorganizowana staraniem Fundacji Pokolenia Pokoleniom i Stowarzyszenie Policultura przy wsparciu Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej. Wystawa poświęcona była twórczości Wojciecha Flecka oraz spokrewnionego z nim malarza Bogusława Flecka[4].
↑Bernadeta Stano – Odwilż w Zakopanem: Salony Marcowe 1958-1960 (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, Kraków, 2009; ISBN 978-83-7271-525-8) str. 11.
↑Bernadeta Stano – Odwilż w Zakopanem: Salony Marcowe 1958-1960 (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, Kraków, 2009; ISBN 978-83-7271-525-8) str. 16.
↑Bernadeta Stano – Odwilż w Zakopanem: Salony Marcowe 1958-1960 (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, Kraków, 2009; ISBN 978-83-7271-525-8) str. 15.
↑Bernadeta Stano – Odwilż w Zakopanem: Salony Marcowe 1958-1960 (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, Kraków, 2009; ISBN 978-83-7271-525-8) str. 20 i 24.