Prof. Witold Budryk (ur. 24 lutego 1891 w Białymstoku, zm. 18 listopada 1958 w Krakowie) – polski inżynier górnictwa, naukowiec, profesor zwyczajny Akademii Górniczej, późniejszej Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, dziekan Wydziału Górniczego Akademii (1936–1948), rektor AGH (od 1956–1958). Współtwórca teorii opisującej wpływ eksploatacji na zachowanie powierzchni terenu. Napisał 120 prac naukowych opracowanych w 4 językach, autor patentów z zakresu przetwarzania węgla i rud metali, pierwsza osoba ze stopniem naukowym doktora górnictwa w Polsce.
Życiorys
Studiował górnictwo w Instytucie Górniczym Carycy Katarzyny II w Petersburgu. Ukończył studia inżynierskie w Szkole Politechnicznej we Lwowie i na Politechnice Warszawskiej. W 1928 roku, jako pierwszy w historii Polski, otrzymał tytuł naukowy doktora górnictwa. Od 1936 był członkiem Akademii Nauk Technicznych. 6 listopada 1939 roku został aresztowany wraz z gronem profesorskim Uniwersytetu Jagiellońskiego prze hitlerowców. Więziony był w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen, numer obozowy 5177 blok 46. Zwolnienie z obozu nastąpiło w 1940 roku,
Dziekan Wydziału Górnictwa w latach (1936-1948), dziekan Wydziału Geologiczno-Mierniczy (1947–1948). Rektor AGH w latach 1956–1958 wybrany przez studentów, podczas strajków studentów AGH w roku 1956. Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk[1] – legitymacja nr 29 (30.05.1953)
-
Witold Budryk w wieku dwóch lat, Białystok, 1893
-
W Wyższej Szkole Górniczej Katarzyny II w Petersburgu, 1908
-
Witold Budryk Instytut Górniczy Cesarzowej Katarzyny II, Petersburg, 1909
-
Witold Budryk z profesorami AGH przed wysyłką do obozu
Sachsenhausen (6 listopada 1939)
-
Prof. Witold Budryk z pracownikami przed budynkiem AGH, 1945
-
Prof. Witold Budryk Dziekan Wydziału Górniczego AGH (1946)
-
Trzydziestolecie KWK Budryk (8 marca 2024), delegacja górników przy grobie prof. Witolda Budryka i jego żony Stanisławy Orzechowskiej. Cmentarz Rakowicki w Krakowie – Aleja Zasłużonych
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1954)[2], Złotym Krzyżem Zasługi (1946)[3], Złoty Krzyż Zasługi (15.11.1946) Medal Zwycięstwa i Wolności (27.05.1949).
Zasłużony Górnik Polskiej Rzeczypospolitej – tytuł honorowy (15.11.1958 – Uchwałą Rady Państwa)
Autor 120 prac naukowych z zakresu Górnictwa, autor patentów naukowych, między innymi patent „Sposób magnetycznego wzbogacenia rud żelaza” (24.01.1947)
Pochowany został na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w Alei Zasłużonych[4].
Upamiętnienie
Największe dzieła
- Depresja cieplna – 1929
- Górnictwo – 1944
- Podziemna eksploatacja pokładów węgla – 1952
- Zjawiska występujące na powierzchni – 1955
- Pożary podziemne – 1956
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Akademia Górnicza |
|
---|
Akademia Górniczo-Hutnicza |
|
---|
Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie |
|
---|
Identyfikatory zewnętrzne: