W roku 1807 podporucznik w 2 pułku ułanów armii Księstwa Warszawskiego. W 1808 w stopniu porucznika przeniósł się do pułku szwoleżerów Gwardii Napoleona, następnie awansował na kapitana, a w 1812 nominowany na szefa szwadronu. Większość bojowej służby spędził uczestnicząc w interwencji francuskiej. W latach 1808-1809 i 1810-1812 w Hiszpanii. Przeszedł cały szlak bojowy formacji od kampanii wojny z Austrią w 1809 do bitwy pod Linzen. Walczył m.in. w bitwie pod Somosierrą 30 listopada 1808, poza tym w bitwach pod Rio-Seco, Wagram, Smoleńskiem, Możajskiem, Lützen, Budziszynem, Arcis-sur-Aube i wielu innych.
W stopniu szefa szwadronu walczył kampanii moskiewskiej 1812, saskiej 1813 i francuskiej 1814.
W czasie powstania listopadowego, powrócił do służby jako dowódca gwardii ruchomej w województwie lubelskim. Później dowodził całością sił oddziałów nowej formacji na Lubelszczyźnie. Walczył pod dowództwem gen. J. Dwernickiego w wyprawie na Wołyń, odznaczył się w bitwie pod Boremlem. Internowany przez Austriaków.
Po uwolnieniu powrócił do powstania. 17 czerwca 1831 awansowany na generała brygady, w tym samym roku był organizatorem Legii Wołyńsko-Rusko-Litewskiej. W ostatniej fazie powstania; dowódca obrony Wisły i szef militarny woj. lubelskiego. Działał w składzie Korpusu gen. Samuela Różyckiego i ponownie kapitulował razem z nim w zaborze austriackim.
Po upadku powstania osiadł we Lwowie, gdzie zmarł w 1836. Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim w jednym z pierwszych na tym cmentarzu sarkofagów żeliwnych.
Przypisy
↑Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz Polski. T. 8. Lipsk: 1841, s. 620.
↑Stanisław Kirkor, Polscy donatariusze Napoleona, Londyn 1974, s. 18, 89-90.