Wincenty Jastrzębski (ur. 1885 w Przystani n. Omulwią, zm. 9 października1977[1]) – polski tokarz, działacz polityczny, społeczny, wiceminister.
Życiorys
W młodości pracował w Warszawie w warsztatach metalowych Hausnera. Od 1904 był w PPS, a następnie związany z PPS-Frakcją Rewolucyjną. Był członkiem Organizacji Bojowej. Po wydaleniu, w 1904, z Warszawy pracował przy budowie fortów w Piątnicy k. Łomży. W 1905 brał udział w strajku szkolnym w Łomży. W 1906 został wysiedlony z Królestwa Polskiego do guberni centralnej Rosji. Od 1907 do 1915 przebywał w rosyjskich więzieniach w Pskowie i Szlisselburgu. Następnie (w latach 1917–1919) uczestniczył w rewolucji i brał udział w organizowaniu radzieckich instytucji gospodarczych.
Po powrocie (w 1919) do kraju, rozpoczął pracę w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej oraz zajął się pracą naukową w dziedzinie organizacji pracy. Od 1930 do 1934 był wiceministrem skarbu, a następnie – do 1937 – wiceministrem opieki społecznej.
We wrześniu 1939 roku asystował w złożeniu Funduszu Obrony Narodowej w polskiej ambasadzie w Bukareszcie[2]. Od 1939 do 1945 przebywał we Francji. W latach 1945–1948 był wiceministrem komunikacji, a następnie – do 1956 – był wiceministrem finansów (do 1950 skarbu) z ramienia PPS i PZPR.
↑M.P. z 1947 r. nr 74, poz. 490 „w wyróżnieniu zasług na polu dwuletniej pracy nad odrodzeniem państwowości polskiej, nad utrwaleniem jej podstaw demokratycznych i w odbudowie kraju”.
