Początkowo pracował jako asystent i adiunkt w krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej (do 1949), następnie w Politechnice Krakowskiej – jako adiunkt (1954–1959), docent (1959–1967) i profesor (1967). Kierował Instytutem Historii Architektury i Konserwacji Zabytków, w latach 1962–1967 był dziekanem Wydziału Architektury. Od 1962 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Historii Architektury i Konserwacji Zabytków.
Obok pracy naukowej zajmował się także działalnością na rzecz Krakowa oraz architektury i zabytków całego kraju. Był głównym architektem Krakowa (1958–64), kierownikiem badań Staromiejskiego Zespołu Krakowa (1960–1975), przewodniczącym Krakowskiej Komisji Konserwatorskiej (1970–1978), prezesem i wiceprezesem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa.
W latach 1977–1981 piastował funkcję generalnego konserwatora zabytków w randze wiceministra kultury i sztuki. W latach 1978–1983 był przewodniczącym Międzyresortowej Komisji ds. Rewaloryzacji Zabytkowych Zespołów Miejskich. W latach 80. XX wieku wykładowca na uniwersytecie w Zagrzebiu. Członek Rady Stowarzyszenia Architektów Rzeczypospolitej Polskiej, Towarzystwa Opieki nad Zabytkami (1975–1983 jako prezes Zarządu Głównego), członek Meksykańskiej Akademii Architektury. W latach 1986–1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego. W latach 1986–1988 członek Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa[2]. 28 stycznia 1998 Politechnika Krakowska przyznała mu tytuł doktora honoris causa[3].
Jego działania, jako Generalnego Konserwatora Zabytków odbiły się szerokim echem. Niektóre decyzje budziły kontrowersje, jak np. decyzja o natychmiastowym wywiezieniu Panoramy Racławickiej z magazynu muzealnego we Wrocławiu[4] do nieprzygotowanych pomieszczeń w Warszawie w celu niedopuszczenia jej do ekspozycji we Wrocławiu, pod pretekstem zamiaru wyeksponowania jej w przyszłości w Racławicach[5].
Na początku lat 80. XX w. podpisał porozumienie o zwrocie w terminie do końca kwietnia 1982 r., wszystkich gdańskich obiektów sztuki znajdujących się w Muzeum Narodowym w Warszawie. Ustalony harmonogram zwrotów przerwał stan wojenny i dopiero w 1985 wróciły do Gdańska pierwsze zabytki, mimo to do dziś wiele gdańskich zabytków pozostaje w Warszawie[6].
Wiktor Zin zdobył popularność prowadząc cykl programów Telewizji PolskiejPiórkiem i węglem. Był także autorem cyklów: „Klub pod Smokiem”, „Szperacze”, „Spotkanie z zabytkami”, „Dźwięk i linia”, „Być tutaj”, „Nad Niemnem, Piną i Prypecią” „Spotkanie z prof. Zinem”, „Sztuka patrzenia”, „Nasze korzenie”, „Opowieści domu rodzinnego”. Prowadził również audycje radiowe, m.in. „Półgłosem i ciszą” w Radio Bis.
Był także twórcą scenografii do spektakli i oper, autorem prac plastycznych (akwarele) oraz licznych publikacji naukowych, książkowych i prasowych.
Wiktor Zin pisał poezję. W 2007 r. przekazał na ręce krakowskiej grupy Püdelsi wiersz zatytułowany „Gdyby ryby”, do którego zespół skomponował muzykę.
Pod koniec życia zajmował stanowiska prorektora Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie, kierownika Ogólnopolskiego Studium Konserwacji Zabytków Urbanistyki i Architektury przy Politechnice Krakowskiej, kierownika Katedry Historii Sztuki i Kultury Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie, nauczyciela akademickiego AGH w Krakowie oraz kanclerza kapituły odznaczenia „Polonia Mater Nostra est”.
Był inicjatorem budowy Kopca Jana Pawla II na terenie tzw. Bialych morz w Krakowie[7].
Do końca życia był aktywny – zmarł nagle, gdy przygotowywał się do zajęć ze studentami Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie, w której kierował Katedrą Dziedzictwa Kulturowego i Humanizacji Biznesu.
Grób Stefanii i Piotra Zinów, rodziców prof. Zina, na cmentarzu w HrubieszowieTablica upamiętniająca prof. Wiktora Zina w elewacji kamienicy przy ul. Siennej 7 w Krakowie
Życie prywatne
Urodził się w rodzinie Piotra i Stefanii Zinów, miał siostrę Annę[8]. Był żonaty z Aleksandrą[9] z domu Zastawniak, ze związku narodzili się Monika[9] i Szymon.
Pogrzeb Wiktora Zina odbył się dnia 23 maja 2007 r. na cmentarzu Rakowickim (kwatera Y, płd.). Wcześniej – o godz. 11 w kościele Mariackim odbyła się msza św. pogrzebowa w intencji zmarłego. Mszy św. przewodniczył biskup Jan Szkodoń, koncelebrowało ją 24 duchownych m.in.: biskup Jan Zając, ks. Janusz Bielański, ks. Bronisław Fidelus – proboszcz Bazyliki Mariackiej. Kazanie wygłosił ks. prałat Władysław Gasidło – dziekan dekanatu Kraków Centrum. Po eucharystii, trumna z ciałem profesora, przy dźwiękach kapeli góralskiej opuściła bazylikę. O godz. 13 kondukt żałobny, któremu przewodniczył metropolita krakowski – kard. Stanisław Dziwisz oraz kard. Franciszek Macharski wyruszył spod bram cmentarza na miejsce pochówku. Nad grobem przemowy pożegnalne wygłosili m.in. koledzy zmarłego, przyjaciele, uczniowie, wiceminister kultury i dziedzictwa narodowego Jarosław Sellin oraz władze miast: prezydent Krakowa Jacek Majchrowski, przedstawiciele miasta Hrubieszowa oraz marszałek województwa małopolskiego Marek Nawara. Uroczystościom złożenia trumny do grobu towarzyszyła muzyka kapeli góralskiej oraz dwóch trębaczy, którzy zagrali m.in. Hejnał Mariacki, Ciszę, Barkę, Łzy Matki i Va pensiero z opery NabuccoGiuseppe Verdiego. Nagrobek pokryły wieńce i kwiaty – m.in. polne – takie, jakie lubił Wiktor Zin.
Ważniejsze osiągnięcia
Kościół pw. Chrystusa Króla w Żywcu-Sporyszu. Mozaika w prezbiterium za ołtarzem, przedstawiająca Chrystusa Króla.
Prace naukowe
Około 50 rozpraw naukowych i książek, m.in.:
Geneza, rozwój i typy attyki polskiej (doktorat 1952 z odznaczeniem),
Kościoły Lubelszczyzny na przykładzie badań kościoła w Uchaniach (habilitacja 1956),
Słownik krajobrazu polskiego,
Konserwacja zabytków w Polsce (redaktor),
Artykuły i rozprawy dotyczące wczesnośredniowiecznego Krakowa (1965),
monografia Nowego Targu i Willi Decjusza na Woli Justowskiej w Krakowie.
projekt chrzcielnicy w kościele NMP Królowej Polski w Podłężu,
projekt fontanny na Rynku Głównym w Krakowie zwanej potocznie „kanapą” lub „fontanną Zina”, zdemontowanej podczas remontu we wrześniu 2005 i obecnie zastąpionej fontanną „Kryształ”,
Stowarzyszenie Ochrony Narodowego Dziedzictwa Materialnego przyznaje nagrodę imienia profesora Wiktora Zina. Nagroda wręczana jest na Zamku Królewskim w Warszawie, w trakcie gali ogłoszenia wyników i wręczenia nagród w Ogólnopolskim Konkursie Otwartym „Modernizacja Roku”.
↑11.06.1980, od Generalnego Konserwatora Zabytków do Muzeum Historycznego we Wrocławiu „do tow. Anastazji Kowalik, Muzeum Historyczne we Wrocławiu. W związku z decyzją rozpoczęcia prac konserwatorskich przy Panoramie Racławickiej polecam wydanie jej wraz z dokumentacją konserwatorską Zarządowi P.P. Pracownie Konserwacji Zabytków w Warszawie” prof. Wiktor Zin, Podsekretarz Stanu Ministerstwa Kultury i Sztuki, Generalny Konserwator Zabytków do wiadomości: dyr. J.Cydzik, ZMOZ; dyr. T.Polak, P.P. PKZ Warszawa.
↑Wypowiedź Zina na sejmowej komisji kultury: „Panorama może być eksponowana za trzy lata w Racławicach, ale potrzebna jest w tej sprawie decyzja” („Życie Literackie”, 12.10.1980).
.JPG)
,_26_Rakowicka_street,_Krak%C3%B3w,_Poland.jpg)
