Czterokrotnie startował w Mistrzostwach Europy, za każdym razem osiągając większy sukces. W Rzymie 1967 odpadł w eliminacjach w wadze półśredniej (pokonał go późniejszy wicemistrz Europy i mistrz olimpijski z Meksyku 1968Manfred Wolke z NRD). Na kolejnych mistrzostwach występował w wadze lekkośredniej. W Madrycie 1971 zdobył brązowy medal, w Belgradzie 1973 srebrny, a na zakończenie kariery w Katowicach 1975 został mistrzem Europy.
Dziesięć razy zdobywał mistrzostwo Polski: w 1966 w wadze półśredniej, a od 1967 do 1975 nieprzerwanie w wadze lekkośredniej.
Walczył przez większość kariery w barwach Legii Warszawa. Wcześniej reprezentował RKS Łódź i Widzew Łódź. Ze względu na styl boksowania zwany był „mistrzem kontry”.
Po zakończeniu kariery został trenerem pięściarskim. Był trenerem kadry narodowej seniorów Polskiego Związku Bokserskiego. W 2005 został uhonorowany Nagrodą im. Aleksandra Rekszy.
Zmarł w warszawskim szpitalu po ciężkiej chorobie[1]. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 22 lutego 2016 na cmentarzu na Zarzewie przy ul. Lodowej[3][4].