Syn Aleksandra i Wacławy z d. Rucińskiej. Od 13. roku życia należał do harcerstwa. W 1917 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a później do I Korpusu Wschodniego stacjonującego w Bobrujsku. Po powrocie został aresztowany przez Niemców. Od 1918 służył w Wojsku Polskim. W 1919 ukończył szkołę podchorążych. Brał udział w Obronie Lwowa w 1919, wojnie z bolszewikami i III powstaniu śląskim. 1 czerwca 1921 był na Kursie Dokształcającym Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów, a jego oddziałem macierzystym był 37 Pułk Piechoty[1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 576. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. 12 lutego 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go z dniem 1 stycznia 1923 na porucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1921 i 35. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Nadal pełnił służbę w 37 pp w Kutnie[4][5]. W 1925 zakończył służbę jako inwalida wojenny.
W 1932 ożenił się z Lilianą Tchorzewską i rozpoczął pracę jako attaché prasowy konsulatu generalnego w Peru w Warszawie, a w 1933 został redaktorem naczelnym „Jutra Pracy” i kierownika wydziału prasowego w Instytucie Oświecenia Publicznego. Pełnił również funkcję red. nacz. „Przeglądu Przemysłu Farmaceutycznego” i „X Muzy”. Był autorem wielu artykułów w prasie codziennej i periodykach[6].
Od 1939 przebywał na emigracji, od 1941 był prawdopodobnie attaché prasowym poselstwa polskiego w Brazylii, a później przedstawicielem Ministerstwa Informacji i Dokumentacji rządu londyńskiego[7].
Inny charakter ma Kodeks orderowy Wiesława Bończy-Tomaszewskiego, który jest ponadto autorem interesującej monografii Medalu Za Długoletnią Służbę. Kodeks orderowy to do dzisiaj jedyne w świecie opracowanie systemu orderowo-odznaczeniowego, obejmujące prawa i przywileje wyróżnionych, tryb nadawania, ceremoniał wyróżniania oraz opis i historię orderów, odznaczeń i odznak nie tylko polskich, lecz całego świata.
