Wieniec sonetów – cykl sonetów, w którym utwory są ze sobą połączone powtarzaniem wersów. Wers ostatni pierwszego sonetu powtarza się jako wers pierwszy następnego utworu, albo pierwsze wersy czternastu kolejnych sonetów tworzą jeszcze jeden sonet, nazywany mistrzowskim[1][2][3]. Wieńce sonetów liczą od kilku do piętnastu utworów. Znanymi przykładami w literaturze polskiej są Harmonia Antoniego Słonimskiego[4] i Więcierze Kazimierza Andrzeja Jaworskiego[5]. Słoweński poeta romantyczny France Prešeren też napisał Wieniec sonetów. W Anglii wieniec składający się z siedmiu utworów napisał John Donne[6][7]. Z niego pochodzą te dwa utwory:
Wieniec sonetów Prešerena przełożyła na język polski Anna Kamieńska. Kolejny przekład tego cyklu opublikowała Katarina Šalamun-Biedrzycka. Brak informacji o przekładzie cyklu Johna Donna.
W języku angielskim funkcjonują określenia "crown of sonnets" i "heroic crown of sonnets", stosowane wobec cykli siedmioczęściowych i czternastoczęściowych lub piętnastoczęściowych. Ten ostatni typ jest też nazywany sonnet redoublé[8].