6 stycznia 1925 wstąpiła do bezhabitowego Zgromadzenia Sióstr od Aniołów w Wilnie[2]. Śluby wieczyste złożyła 2 sierpnia 1933 w Kalwarii[2]. Od wiosny 1933 przebywała w domu zakonnym w Pryciunach pod Wilnem[2]. Spowiednikami mistyczki byli ks. Tadeusz Makarewicz i ks. Czesław Barwicki[2].
Mistyczne doświadczenia
W 1934, w Wielki Czwartek została obdarzona stygmatami[3]. Miała niegojące się rany na rękach, stopach, głowie, prawym boku i tułowiu oraz rany po biczowaniu[3]. Rany te pojawiały się nieregularnie. Ukazywały się głównie w czwartki po południu, w piątki, a przede wszystkim w wielkim poście i w Wielkim Tygodniu[3]. Według relacji świadków, miała dar proroctwa, inedii oraz uzdrawiania[4]. Doznawała ataków sił nadprzyrodzonych[3]. Jej duchowym kierownikiem był arcybiskup Romuald Jałbrzykowski[3].
Prześladowania
W 1944 trafiła do przytułku dla nieuleczalnie chorych. Została oskarżona, wraz z księdzem Antonim Ząbkiem oraz innymi siostrami, o przynależność do nielegalnego tajnego zakonu i ukrywanie agenta Watykanu. Aresztowano ją 11 kwietnia 1950. Została osadzona w gmachu przy ulicy Ofiarnej w Wilnie. W czasie śledztwa przebywała najczęściej w szpitalu więziennym na Łukiszkach. 19 września 1950, wyrokiem sądu sowieckiego, została skazana na 10 lat więzienia[5]. Wyrok odbywała w Wierchnie Uralsku. 26 sierpnia 1956 została uwolniona i trafiła do punktu repatriacyjnego w Bykowie pod Moskwą. W 1958, po repatriacji, skierowano ją do szpitala psychiatrycznego[3]. W Polsce mieszkała w następujących domach swojego zgromadzenia: Chylice, Białystok, Lutkówka koło Warszawy, Częstochowa, Konstancin. Zmarła 2 marca 2003 w Chylicach, dzielnicy Konstancina-Jeziorny. Została pochowana na cmentarzu parafialnym w Skolimowie.
O życiu mistyczki opowiada spektakl telewizyjny Sceny FaktuStygmatyczka z 2008 w reż. Wojciecha Nowaka[6].
