Witraż projektu Taranczewskiego, katedra w Warszawie
Ze sztuką awangardową zetknął się po 1918 roku, poznając prace ekspresjonistów skupionych w grupie Bunt, formistyczne obrazy Zbigniewa Pronaszki i rzeźby Augusta Zamoyskiego. W 1921 wstąpił do Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych w Poznaniu, gdzie kształcił się pod kierunkiem J. Bocheńskiego i J. Wronieckiego. W 1922 przeniósł się do Krakowa, by rozpocząć studia w Akademii Sztuk Pięknych. Trudności finansowe zmusiły go do powrotu do Poznania i kontynuowania nauki w Szkole Sztuk Zdobniczych. 1923 powrócił jednak do Krakowa i ukończył pierwszy rok studiów. Wszedł zarazem w krąg oddziaływania futurystów, nawiązał kontakty z awangardowymi twórcami, Leonem Chwistkiem i Józefem Jaremą.
W 1925 trafił do pracowni Fryderyka Pautscha, zaś od 1927 kształcił się pod kierunkiem Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. W 1929 wraz z Kowarskim przeniósł się do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Na przełomie 1929 i 1930 z Paryża przyjechał do WarszawyTytus Czyżewski. Jego prace pobudziły warszawskie środowisko do uprawiania malarstwa kolorystycznego. W 1931 Taranczewski ukończył studia i zadebiutował podczas II Salonu Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie. W 1933 wstąpił do reprezentującej kolorystyczną orientację grupy Pryzmat. Indywidualne wystawy Taranczewskiego odbyły się w Poznaniu (1932, 1936), Krakowie (1934) i Warszawie (1938). W 1935 artysta odbył podróż do Paryża. W 1937, wraz z Piotrem Potworowskim zwiedzał Grecję i Włochy. W 1935 zajął się prowadzeniem w Poznaniu galerii Salon 35[1]. Otrzymał nagrodę Prezesa Rady Ministrów i Spraw Wewnętrznych w Salonie Malarskim 1937[2].
Malował cyklami. Najbardziej znane to: Martwa natura z zielonym dzbanem, Martwa natura z błękitnym wazonem i muszlą, Martwa natura z klatką, Pień, Krzesło i sztaluga, Mała Malarka, Martwa natura ze Świątkiem, Koncert w Atelier, Trio. Polichromię realizował głównie w architekturze sakralnej. Powstało ich wiele, najważniejsze to Kościół Najświętszej Marii Panny w Poznaniu i Kościół św. Marcina w Poznaniu, aula Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Zaprojektował i zrealizował witraże w katedrze warszawskiej, poznańskiej i w kościele parafialnym w Borku Fałęckim w Krakowie[4]. Obrazy Wacława Taranczewskiego znajdują się w zbiorach wszystkich ważniejszych muzeów polskich, także w kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą.
↑100-lecie UAP [online], 100lecie.uap.edu.pl [dostęp 2024-09-09].strona główna serwisu
↑PawełP.TaranczewskiPawełP. (red.), Wacław Taranczewski, Kraków: Wydawn. Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, 2008, ISBN 978-83-87651-72-5, OCLC422776197 [dostęp 2023-02-03]. Brak numerów stron w książce
↑Stanisław Rodziński Paweł Taranczewski, w: Beata Bigaj-Zwonek, Barbara Hryszko, Sylwia Góra (red.) Sztuka, wartość, sacrum. Księga jubileuszowa dedykowana profesorowi Pawłowi Taranczewskiemu, wyd. Akademia Ignatianum i WAM, Kraków 2016, s. 39
