W 1905 ukończył Rządową Szkołę Realną w Warszawie, a w 1911 Gimnazjum Filologiczne w Warszawie. Studiował na Wydziale Przyrodniczym na Uniwersytecie w Nancy, gdzie w 1914 otrzymał dyplom inżyniera elektryka, a w rok później dyplom inżyniera mechanika. W 1931 rozpoczął pracę w Biurze Budowy Sieci Ministerstwa Poczt i Telegrafów, po uprzedniej nostryfikacji dyplomu inżyniera mechanika na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. W latach 1932–1938 był zatrudniony na Wydziale Technicznym Instytutu Technicznego Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1936 za pracę Zasady tolerancji uzyskał stopień doktoranauk technicznych[1] z odznaczeniem na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, gdzie we wrześniu 1937 rozpoczął pracę. 19 kwietnia 1938 został mianowany profesorem zwyczajnym części maszyn na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej[2][3].
Był specjalistą w dziedzinie norm maszynowych, podstawy budowy maszyn i trybologii oraz znawcą zagadnień pasowań. Opublikował 11 monografii i podręczników akademickich i ponad 100 artykułów. Ddziałał w organizacjach naukowych i technicznych, m.in. był członkiem korespondentem PAN i współzałożycielem SIMP.
Pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 2C, rząd IV, grób 28)[4].
Wytrzymałość zmęczeniowa części maszyn, Warszawa, Państwowe Wydawnictwo Techniczne, 1953[6]
Mechanik : poradnik techniczny : dzieło zbiorowe. T. 2. Cz. 4, Elementy maszyn, Wyd. 3 całkowicie przerobione, Warszawa, Instytut Wydawniczy SIMP, 1952[7]
Pasowania w przemyśle na tle układu polskiego, Warszawa, Księgarnia Techniczna, 1929[7]
Wykład elementów maszyn. Cz. 1 Połączenia., Wyd. 3 przejrz. i uzup., Warszawa, Państwowe Wydawnictwa Techniczne, 1953[6]
↑ abMoszyński Wacław. Biblioteka Śląska w Katowicach. [dostęp 2016-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-27)].
Bibliografia
Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 178.
