W podziale ojcowizny otrzymał najpierw Nowogród Wielki (Holmgård), skąd musiał uciekać przed przyrodnim bratem Jaropełkiem, ale powrócił w 978[7] roku na czele sprzymierzonych oddziałów wikingów, odbił Nowogród, a po drodze do Kijowa (Sambat) przy pomocy sił norweskiego jarla Haakona Sigurdssona zajął Połock i Smoleńsk i porwał połocką księżniczkę Rognedę, którą zmusił do zamążpójścia. Po zajęciu Kijowa kazał zamordować Jaropełka (jego brat Oleg już wówczas nie żył; zginął w Kijowie obleganym wcześniej przez Jaropełka).
W celu zbudowania jedności plemion ruskich chciał wykorzystać kulty plemienne, tworząc w Kijowie centralny ośrodek kultowy dla całego państwa z utworzonym panteonem bóstw[8].
Do tej pory okrutny, wojowniczy i rozpustny (miał kilkanaście żon i podobno 800 konkubin), zmienił się całkowicie po przyjęciu chrztu w Chersonezie i ślubie z Anną, siostrą cesarza Bizancjum, Bazylego II w 988 r. Główne elementy fabuły legendy „Korsuńskiej” o wydarzeniach chrztu Włodzimierza, do dziś są obecne w wierzeniach związanych ze źródłem i cudownym obrazem Matki Boskiej we wsi Budziatycze na Wołyniu (miejscu narodzin księcia Włodzimierza)[9][5].
Po powrocie do Kijowa zniszczył pogańskie chramy, wrzucił własnoręcznie posąg Peruna do Dniepru i po przybyciu duchownych z Bizancjum kazał przeprowadzić masowy chrzest ludności w Dnieprze. Założył miasto Włodzimierz Wołyński. Zwycięzca Waregów i zjednoczyciel państwa stał się teraz pokojowym i miłosiernym władcą, choć ustanowił surowe kary za pozostawanie w wierze pogańskiej. W Kijowie wzniósł cerkiew Dziesięcinną oraz założył pierwszą na Rusi szkołę.
Ostatnie lata życia księcia były wypełnione stałymi konfliktami z jego dwunastoma kłótliwymi, na wpół pogańskimi synami. Zmarł 15 lipca 1015 r. w drodze do Nowogrodu, dokąd wyruszył na wojnę z synem Jarosławem (Jarisleif).
Rocznica śmierci świętego jest wielkim świętem prawosławnych i unitów (lecz nie katolików rzymskich) w Rosji i na Ukrainie. Zwłoki świętego odnaleziono w 1636 r. z inicjatywy metropolity kijowskiegoPiotra Mohyły w ruinach Cerkwi Dziesięcinnej, zniszczonej w 1240 w czasie najazdu Mongołów pod dowództwem Batu-chana. Czaszkę przeniesiono do świątyni katedralnej Zaśnięcia Bogurodzicy Ławry Peczerskiej, pozostałe relikwie do Soboru Mądrości Bożej. W latach 1828–1842 na tym samym miejscu zbudowana została Druga Cerkiew Dziesięcinna. W 1935 r. władze sowieckie nakazały ją rozebrać.
Skandynawskie sagi (których wiarygodność bywa podawana w wątpliwość) przypisują Włodzimierzowi żonę o imieniu Olava lub Allogia. Część badaczy sądzi, że imię to pojawiło się przez błąd skaldów, którzy przypisali imię babki Włodzimierza (Olga) jego żonie[12].
W 989 roku Włodzimierz poślubił Annę Porfirogenetkę, siostrę cesarza bizantyjskiego Bazylego II Bułgarobójcy. Owdowiał w 1011 roku. Po jej śmierci ożenił się jeszcze raz z, nieznaną z imienia, córką hrabiego Kuno von Eningena oraz wnuczką Ottona I Wielkiego, która jako wdowa po Włodzimierzu żyła jeszcze w sierpniu 1018 roku.
Przypuszcza się, że córką Włodzimierza mogła być też nieznana z imienia żona Bernarda II, margrabiego Marchii Północnej[11].
Włodzimierz w kulturze
Włodzimierz I Wielki jest bohaterem rosyjskiego filmu Wiking, który opowiada o jego wczesnej historii. Film miał premierę 29 grudnia 2016, a w postać Włodzimierza wcielił się Daniła Kozłowski[16][17].
Jest również tematem wielu obrazów, zwłaszcza religijnych:
Włodzimierz Wielki. Miniatura z Carskiej Księgi Tytułów z 1672 r. wykonanej przez zespół artystów kremla moskiewskiego
Jego postać przedstawiono na ukraińskich banknotach o nominale 1 hrywny pierwszej (1996), drugiej (1996) i trzeciej (2004) serii, a także monecie o nominale 2 hrywny (2004).
↑Praca zbiorowa: Oxford – Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Cesarstwo Niemieckie – Arabowie na półwyspie pirenejskim. T. 17. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 227. ISBN 978-83-7425-697-1.
↑Epoka świetności Rusi za Włodzimierza i Jarosława. W: Jerzy Ochmański: Dzieje Rosji do roku 1861. Warszawa-Poznań: PWN, 1983, s. 21. ISBN 83-01-03039-9.
↑ abcdefW. Dworzaczek, Genealogia, Warszawa 1959, tabl. 21.
↑Rydzevskaya, Ancient Rus and Scandinavia in 9-14 cent., 1978.
↑Powieść minionych lat, tłum. F. Sielicki, Wrocław – Warszawa – Kraków 1999, s. 61, 95. Zob. J. Bieniak, Rognieda, Słownik Starożytności Słowiańskich, t. 4, 1970, s. 524.
↑ abH. Fros, F. Sowa, Księga imion i świętych, t. 1, 1997, szpalta 497.
↑ abcA. Poppe, Walka o spuściznę po Włodzimierzu Wielkim, "Kwartalnik Historyczny" 102, 1995/3-4, s. 4-22.
.svg)
