28 lutego 1889 Nowe Sioło
13 grudnia 1973 Londyn
1918–1947
Cesarsko-królewska Obrona Krajowa Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie
11 pułk artylerii polowej5 Lwowski pal7 dak1 pułk artylerii górskiej11 dak21 pal28 Dywizja Piechoty2 Dywizja Strzelców Pieszych
dowódca bateriidowódca dadowódca padowódca AD
I wojna światowakampania wrześniowaobrona Modlinakampania francuska
Włodzimierz Leon Dembiński (ur. 28 lutego 1889 w Nowym Siole, zm. 13 grudnia 1973 w Londynie) – polski prawnik, doktor praw, pułkownik artylerii Wojska Polskiego, w 1964 mianowany przez władze emigracyjne generałem brygady.
Syn Augusta Leona. Na Uniwersytecie Lwowskim ukończył studia prawnicze[1][2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. 1 listopada 1917 został mianowany porucznikiem rezerwy artylerii. Jego oddziałem macierzystym był 143 pułk artylerii polowej[3].
Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego[1], w stopniu porucznika, i przydzielony do Dowództwa Stacji Zbornej i Uzupełnień Formacji Artyleryjskich WP w Krakowie[4][5]. Następnie objął dowództwo nad sformowaną w Krakowie 4 baterią 11 pułku artylerii polowej, który 28 czerwca 1919 został włączony w skład 4 pułku artylerii polowej[6]. Później dowodził dywizjonem 5 pułku artylerii polowej i w końcu dowódcą baterii zapasowej artylerii konnej. 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[7].
Na przełomie 1920 i 1921 ukończył kurs dowódców szwadronów w Grudziądzu[2]. 12 marca 1921 został przeniesiony do Rezerwy armii. 27 kwietnia 1921, na własną prośbę, został powołany do służby czynnej[8].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 104. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W tym samym miesiącu objął dowództwo 7 dywizjonu artylerii konnej w Poznaniu[9]. W marcu 1924 został wyznaczony na stanowisko dowódcy II dywizjonu 1 pułku artylerii górskiej w Nowym Sączu[10]. W maju 1924 został przeniesiony do garnizonu Bydgoszcz, gdzie został organizatorem i pierwszym dowódcą 11 dywizjonu artylerii konnej[1][11]. 12 kwietnia 1927 awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a 21 grudnia 1932 awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii[12]. W maju 1934, po dwunastu latach dowodzenia dywizjonem, został wyznaczony na stanowisko dowódcy 21 pułku artylerii lekkiej w Białej i w Oświęcimiu[13]. W 1938 został dowódcą artylerii dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej między innymi w obronie Modlina. Po kapitulacji załogi twierdzy dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł[2].
Następnie, przez Węgry, przedostał się do Francji. W styczniu 1940 został dowódcą artylerii dywizyjnej 2 Dywizji Strzelców Pieszych[2]. Walczył w kampanii francuskiej, a następnie został internowany w Szwajcarii. Od marca 1945 pozostawał w dyspozycji dowódcy I Korpusu Polskiego. Po demobilizacji pozostał w Anglii[2].
Naczelny Wódz, generał broni Władysław Anders mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964 w korpusie generałów[14][2]. Zmarł 13 grudnia 1973 w Londynie. Pochowany na Streatham Park Cemetery[2].