Wankie w Monachium prawdopodobnie studiował malarstwo, był związany z grupą polskich malarzy skupionych wokół Józefa Brandta. Stale utrzymywał kontakt z krajem, wysyłał obrazy na wystawy w Warszawie, m.in. w Zachęcie, współpracował z polskimi czasopismami.
W 1903 powrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie. W 1905 został członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, w latach 1906–1924 redagował dział artystyczny czasopisma Świat, współpracował też z Tygodnikiem Ilustrowanym i Kurierem Warszawskim. Był jednym z twórców i wieloletnim prezesem konserwatywnego Stowarzyszenia Pro Arte.
Twórczość
Początkowo artysta malował sentymentalne i naiwne sceny rodzajowe przedstawiające piękne kobiety w towarzystwie mężczyzn w pełnych kwiatów ogrodach. Obrazy te tworzone na zapotrzebowanie rynku niemieckiego odznaczały się dopracowaną, bogatą kolorystyką.
Po 1887 zwrócił się w stronę symbolizmu, być może pod wpływem Aleksandra Gierymskiego. Interesował się życiem i zajęciami zwykłych ludzi, najczęściej rybaków, i prostym, surowym krajobrazem nadmorskim.
Kolejnym etapem w twórczości Wankiego, był tzw. okres bretoński, w latach 1893–1894 odwiedził Holandię i Bretanię. Pod wpływem tej podróży do końca życia malował krajobrazy nadmorskie, ze stale obecnymi postaciami kobiet w strojach bretońskich. Dzieła te charakteryzuje bogactwo efektów świetlnych i pełen ciszy nastrój.
Dojrzały Wankie zwrócił się ku nastrojowej stylizacji, jego obrazy z tego okresu pełne są tajemniczości i nostalgii. To małe pejzaże i budzące niepokój sceny symboliczne i religijne. Zadaje pytania o kwestie ostateczne. Cechą charakterystyczną jego twórczości jest stosowanie głębokich i nasyconych kolorów, a także precyzyjne operowanie światłem.
_(cropped).jpg)
