USS Lapwing (AM-1) – amerykański trałowiec z okresu I wojny światowej, pierwsza zbudowana jednostka typu Lapwing(inne języki). Okręt został zwodowany 14 marca 1918 roku w stoczni Todd Pacific w Brooklynie, a w skład US Navy został przyjęty 12 czerwca 1918 roku. W 1936 roku jednostkę przebudowano na tender wodnosamolotów. Okręt wycofano ze służby 29 listopada 1945 roku, po czym sprzedano 19 sierpnia 1946 roku.
Projekt i budowa
Projekt trałowców typu Lapwing(inne języki) powstał w 1916 roku[1][2] . Początkowo miały to być uniwersalne jednostki łączące cechy trałowca i holownika, osiągające prędkość 16 węzłów (10 węzłów podczas trałowania), jednak przyjęte założenia okazały się niemożliwe do realizacji[1]. W maju 1917 roku Sekretarz Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych zaaprobował projekt trałowca o wyporności 950 ton i prędkości 14 węzłów, składając zamówienie na 14 okrętów[1]. Ostatecznie zamówiono 54 jednostki, z czego zbudowano 49[1][2] .
USS „Lapwing” (Minesweeper No. 1) zbudowany został w stoczni Todd Pacific Shipyards w Brooklynie[3] [4]. Stępkę okrętu położono 25 października 1917 roku, a zwodowany został 14 marca 1918 roku[3] [5] .
Dane taktyczno-techniczne
USS „Lapwing” był trałowcem o długości całkowitej 57,6 metra, szerokości 10,8 metra i zanurzeniu 3,8 metra[1][2] [a]. Wyporność normalna wynosiła 950 ton, a pełna 1400 ton[1][2] . Okręt napędzany był przez pionową maszynę parową potrójnego rozprężania o mocy 1400 KM, do której parę dostarczały dwa kotły Babcock & Wilcox[1][2] . Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13,5–14 węzłów[1][3] . Zasięg wynosił 6850 Mm przy prędkości 8 węzłów[1][2] [b].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z dwóch pojedynczych dział kalibru 76 mm L/50 oraz dwóch pojedynczych karabinów maszynowych kalibru 7,62 mm L/90[1][2] . Wyposażenie trałowe obejmowało trał mechaniczny; okręt mógł też przenosić miny[2] .
Załoga okrętu składała się z 85 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2] [c].
Służba
12 czerwca 1918 roku USS „Lapwing” został wcielony do US Navy[3] [5] . Pierwszym dowódcą jednostki został chor. mar. (ang. Lieutenant Junior Grade) William Fremgen[3] . Początkowo trałowiec uczestniczył w eskorcie przybrzeżnych konwojów, a 26 września 1918 roku wyszedł z New London w rejs do Europy[3] . Między czerwcem a wrześniem 1919 roku „Lapwing” zneutralizował 2160 min z Zagrody Minowej Morza Północnego[3] . Po powrocie do Stanów Zjednoczonych został wysłany na Zachodnie Wybrzeże, docierając do San Diego 21 października 1920 roku[3] . W styczniu 1921 roku USS „Lapwing” udał się do Pearl Harbor, biorąc udział w trałowaniu min na wodach hawajskich, dopóki nie został wycofany ze służby 11 kwietnia 1922 roku[3] [5] .
Okręt został przywrócony do służby w Pearl Harbor 1 września 1932 roku[3] [5] . Od 1933 do 1941 roku Lapwing brał udział w różnych ćwiczeniach z samolotami, pomagając rozwinąć zdolności amerykańskiego lotnictwa morskiego[3] . Został przebudowany na mały tender wodnosamolotów i 22 stycznia 1936 roku otrzymał oznaczenie AVP-1[3] [5] . Operował głównie w strefie Kanału Panamskiego, wzdłuż zachodniego wybrzeża i na Karaibach[3] .
Po ataku na Pearl Harbor jednostka została przydzielona do Floty Atlantyckiej[3] . W 1942 roku „Lapwing” operował Północnym Atlantyku, biorąc udział w misjach patrolowych i ZOP z wodnosamolotami[3] . 21 lutego 1942 roku okręt uratował 53 członków załogi z amerykańskiego statku handlowego „Delplata”, storpedowanego i ciężko uszkodzonego poprzedniego dnia przez U-156 (na pozycji 14°55′N 62°10′W/14,916667 -62,166667), po czym zatopił statek ogniem artyleryjskim[5] .
Od 13 czerwca 1943 roku przez 11 miesięcy jednostka pełniła rolę okrętu szkolnego[3] . W okresie maj – sierpień 1944 roku „Lapwing” przebywał na wodach Brazylii, jako jednostka wsparcia grupy zadaniowej ZOP[3] . 4 września 1944 roku okręt powrócił do Key West i służył tam do końca wojny[3] .
Po przybyciu 5 października 1945 roku do Charleston, „Lapwing” został tam wycofany ze służby 29 listopada 1945 roku[3] [5] . 19 sierpnia 1946 roku został sprzedany firmie W.S. Sanders z Norfolk[3] [5] .
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
