Uładzimir Mikałajewicz Kanaplou (biał. Уладзiмiр Мікалаевіч Канаплёў, ros. Владимир Николаевич Кoнoплёв, Władimir Nikołajewicz Konoplow, ur. 3 stycznia 1954 we wsi Akulincy) – białoruski polityk, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, deputowany (1996–2007) i przewodniczący Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi (2004–2007).
Życiorys
W 1975 ukończył studia w zakresie geografii w Mohylewskim Państwowym Instytucie Pedagogicznym. W latach 1975–1976 pracował jako nauczyciel w Szkłowie, a od 1977 do 1983 pełnił funkcję wicedyrektora szkoły średniej nr 3 w Szkłowie.
W latach 1983–1991 był zatrudniony w organach spraw wewnętrznych rejonu szkłowskiego. Po 1991 powrócił do pracy jako nauczyciel. W tym samym czasie został asystentem deputowanego Rady Najwyższej Republiki Białorusi Alaksandra Łukaszenki. Uczestniczył w kampanii wyborczej Łukaszenki w wyborach prezydenckich w 1994. Po wyborze Łukaszenki na stanowisko Prezydenta Republiki Białorusi został jego głównym doradcą.
W drugiej turze wyborów parlamentarnych 28 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji ze szkłowskiego okręgu wyborczego nr 177[1]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego[2]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Ekologii i Eksploatacji Przyrody[3]. Był bezpartyjny[1], należał do popierającej prezydenta Alaksandra Łukaszenkę frakcji „Zgoda”. Od 3 czerwca był przewodniczącym grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Republiki Kirgizji[4]. Poparł dokonaną przez prezydenta kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[5]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[6].
Będąc deputowanym do Rady Najwyższej, pełnił funkcję członka Prezydium Rady. Stał na czele frakcji "Zgoda". Na inauguracyjnej sesji Izby Reprezentantów 28 listopada 1996 został wybrany na stanowisko zastępcy przewodniczącego Izby. W wyborach parlamentarnych w 2000 uzyskał reelekcję. 21 listopada 2000 ponownie wybrany na stanowisko zastępcy przewodniczącego.
W 2004 po raz kolejny znalazł się w składzie Izby Reprezentantów, a 16 listopada 2004 został wybrany na stanowisko przewodniczącego. 11 września 2007 podał się do dymisji formalnie z powodu złego stanu zdrowia. 2 października dymisja została przyjęta w głosowaniu przez Izbę Reprezentantów.
Pełnił funkcję pierwszego zastępcy przewodniczącego Zgromadzenia Parlamentarnego Związku Rosji i Białorusi, był członkiem Rady Zgromadzenia Międzyparlamentarnego Państw-Stron Wspólnoty Niepodległych Państw oraz Biura Zgromadzenia Międzyparlamentarnego Euroazjatyckiej Wspólnoty Gospodarczej.
W listopadzie 2013 roku niespodziewanie został aresztowany, ale wypuszczono go po dwóch tygodniach. W czerwcu 2014 w trakcie procesu utajnionego od publiczności został skazany na karę grzywny w procesie przeciwko byłemu zastępcy prokuratora generalnego Białorusi Anatola Archipaua. Kanaplou został uznany za winnego niedoniesienia o przestępstwie ciężkim[7].
Pełni funkcję Prezesa Białoruskiej Federacji Piłki Ręcznej. Kierował również białoruskim oddziałem Funduszu Jedności Narodów Prawosławnych oraz stowarzyszeniem "Klub Sportowy 11 Plus".
Udział w fałszowaniu wyborów
Według raportu przygotowanego przez polską Fundację Wolność i Demokracja, Uładzimir Kanaplou brał udział w fałszowaniu wyborów parlamentarnych i prezydenckich[8]. 2 lutego 2011 roku znalazł się na liście pracowników organów administracji Białorusi, którzy za udział w domniemanych fałszerstwach i łamaniu praw człowieka w czasie wyborów prezydenckich w 2010 roku otrzymali zakaz wjazdu na terytorium Unii Europejskiej[9].
Życie prywatne
Uładzimir Kanaplou w 1995 roku mieszkał w Szkłowie[1].
Przypisy
- ↑ a b c Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных у другім туры галасавання 28 мая 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-05)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №30-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-02)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-29)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
- ↑ Экс-спікер Канаплёў аштрафаваны на 135 млн, былы намеснік генпракурора Архіпаў атрымаў 6 гадоў [online], Наша Ніва [dostęp 2016-02-02] .
- ↑ Zalewski, Bućko i Kurkiewicz 2007 ↓, s. 45
- ↑ Pouny spis 208 biełaruskich czynounikau, jakim zabaronieny ujezd u ES. Nasza Niwa, 2011-10-11 12:05. [dostęp 2011-10-11]. (biał.).
Bibliografia
