Amerykańska dziedziczka Helen Stanton (Mary Glynne) podczas wizyty w Londynie zostaje przedstawiona grupie ludzi z tytułami, lecz o złej reputacji. Spotyka się też z Geoffreyem Kingswardem (David Powell), który zakochuje się w niej. Usiłuje on ostrzec Stanton przed nowo poznaną społecznością, lecz nie jest w stanie zdobyć jej zaufania. Z kolei sir George Meretham (George Bellamy) nakłania swego syna Allana (Ivo Dawson), by ten zabiegał o względy kobiety, chcąc tym samym odzyskać rodzinną fortunę. Gdy Meretham dowiaduje się o bankructwie ojca Stanton, namawia kobietę by zastawiła klejnoty i pożyczyła mu pieniądze. Wkrótce mężczyzna znika wraz z gotówką. Stanton ma zostać aresztowana, lecz z pomocą przybywa jej Kingsward. Wkrótce pojawia się list, zaprzeczający rzekomemu bankructwu ojca Stanton. Zawiera on także poradę, by kobieta wyszła za mąż za Kingswarda[2].
Obsada
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[4][5]:
Początkowo do głównej roli żeńskiej była przymierzana Violet Heming – dla której miał to być „drugi gwiazdorski pokaz”[2]. 12 lutego 1921 „The Moving Picture World” podał informację, że następną produkcją brytyjskiego reżysera Donalda Crispa, na mocy kontraktu z Famous Players-Lasky, będzie The Princess of New York[7]. Crisp wraz ze swoim asystentem Claudem H. Mitchellem udał się do Hiszpanii i Włoch, w celu poszukiwania odpowiednich plenerów do realizacji[2]. Rozpoznanie scenerii filmowej trwało do marca, a pod uwagę była brana m.in. francuska Riwiera[8]. Jak podawał „The Moving Picture World” w swoim wydaniu z 26 marca, w studiu mieszczącym się przed Pool Street na Islington w północnej części Londynu, dziesięć dni wcześniej rozpoczęto montaż i ustawianie konstrukcji w celu stworzenia pełnowymiarowej scenerii[9]. Według źródeł Crisp miał wybrane lokalizacje w Hiszpanii i południowej części Francji, lecz nie ma jednoznacznego potwierdzenia, że realizowano tam niektóre sceny[2].
Realizacja
Okres zdjęciowy trwał od 9 kwietnia do 21 maja 1921[10]. Według artykułu zamieszczonego na łamach „The Moving Picture World” z 30 kwietnia, część scen nagrywano na terenie Uniwersytetu Oksfordzkiego oraz w Oriel College. Innymi plenerami były budynek sądu przy Bow Street i hol w Strand Palace Hotel[11]. Brytyjski autor Thomas Burke, który był znany z tego iż „notorycznie z niesmakiem patrzył na filmy”, dwukrotnie odwiedzał plan zdjęciowy i – jak relacjonował australijski magazyn „Call” – został „nawrócony”[12]. Film The Princess of New York zarejestrowano na standardowej taśmie 35 mm w formacie 1.37:1[4]. Projektantem planszy tekstowejThe Princess of New York był Alfred Hitchcock, późniejszy reżyser[13][14].
Odbiór
Premiera kinowa i recenzje
Brytyjska premiera filmu odbyła się 30 czerwca 1921[1]. W Stanach Zjednoczonych The Princess of New York zadebiutował 7 sierpnia, gdzie był dystrybuowany przez Paramount Pictures[4]. Według źródeł ukazał się on w pięciu[4] bądź siedmiu[2] rolkach o łącznej długości 6,287 stóp[b][2].
Jeden z krytyków magazynu „Picturegoer” pisał: „Brytyjska produkcja «The Famous Lasky», The Princess of New York, nie jest godną uwagi propozycją, choć szczyci się między innymi Cosmo Hamiltonem jako autorem oraz Mary Glynne i Davidem Powellem jako głównymi gwiazdami. Historia jest boleśnie konwencjonalna pod względem motywu działania i niewiele wysiłku poczyniono, aby tchnąć nowe życie w starodawnych dramatycznych sytuacjach […] W filmie pojawiają się ciekawe postacie z Oksfordu, ale historia jest zbyt oczywista, aby być czymś więcej niż łagodnie zabawną”. Autor wyrażał pochlebną opinię na temat kreacji Glynne i Powella, nazywając tę ostatnią „uosobieniem męskiej cnoty”[15].
↑Długość i liczba rolek są różne według niektórych źródeł; wydanie „Exhibitors Trade Review” z 3 grudnia 1921 podało długość 4,594 stóp, podczas gdy „The Moving Picture World” i „Motion Picture News” twierdziło, że film ukazał się w 6 rolkach o długości 6,000 stóp. Z kolei „Variety” i „Exhibitors Trade Review” informował o 7 rolkach, których długość wyniosła 6,287 stóp[2].