Kenneth Johnson Alan J. Levi Kenneth Gilbert Larry Stewart Sigmund Neufeld Jr. James D. Parriot Harvey Laidman Reza Badiyi Frank Orsatti Joseph Pevney Ray Danton Jeffrey Hayden Chuck Bowman John McPherson Barry Crane Nicholas Corea Richard Milton Dick Harwood Patrick Boyrivan L. Q. Jones Bill Bixby Jack Colvin Mike Vejar Mark A. Burley Nick Havinga Bernard McEveety John A. Liberti Michael Preece
Scenariusz
Kenneth Johnson Karen Harris Jill Sherman James D. Parriott William Schwartz Thomas E. Szollosi Richard Christian Matheson Justin Edgerton Jeffrey Hayden Jim Tisdale Migdia Varela Paul M. Belous Robert Wolterstorff Nicholas Corea Jaron Summers William Whitehead Joel Don Humphreys Richard Landau Susan Woollen Bruce Kalish Philip John Taylor Brian Rehak Andrew Schneider James G. Hirsch Ben Masselink Deborah Davis Michael McGreevey Craig Buck Frank Dandridge Dan Ullman Sam Egan Rick Rosenthal Todd Susman Len Jenkin Allan Cole Eric Kaldor D.K. Krzemien James Sanford Parker George Arthur Bloom Ruel Fischman Reuben Leder Carol Baxter Nancy Faulkner Alan Cassidy Diane Frolov Jeri Taylor
Pilotowy odcinek, The Incredible Hulk, został pokazany w postaci filmu telewizyjnego 4 listopada 1977 roku na antenie CBS. Drugi odcinek, The Incredible Hulk: Death in the Family, wyemitowano również w postaci filmu telewizyjnego pod koniec tego samego miesiąca. Regularną emisję pierwszego sezonu rozpoczęto 10 marca 1978 roku. Serial zakończono po pięciu sezonach, a ostatni odcinek wyemitowano 13 maja 1982 roku.
Bill Bixby jako Bruce Banner (z lewej) oraz Lou Ferrigno jako jego alter ego Hulk (z prawej)
Bill Bixby jako David Bruce Banner, lekarz i naukowiec, któremu, pod wpływem przedawkowania promieniowania gamma, zmienił się skład chemiczny ciała. Wskutek tego, w przypływie złości, przemienia się w zielonego stwora o imieniu Hulk[1].
Lou Ferrigno jako Hulk, alter ego Davida Bannera, zielony stwór, który zostaje oskarżony o morderstwo, którego nie popełnił. Ted Cassidy i Charles Napier użyczali głosu „ryczenia” Hulkowi. Ferrigno w każdym odcinku musiał mieć pokryte ciało zieloną, wodoodporną farbą, której nałożenie zajmowało dwóm osobom 45 minut, nosił perukę z włosów jaka i soczewki kontaktowe[1]. Podczas scen transformacji Bannera w Hulka, Ferrigno musiał zakładać ubrania o kilka rozmiarów mniejsze, które mógł łatwo rozerwać[1]. Ferrigno zagrał również Carla Molino w odcinku King of the Beach[2].
Jack Colvin jako Jack McGee, reporter „National Register”, który bada sprawę Hulka[1].
W rolach gościnnych pojawiło się wielu aktorów. Jedynym, który zagrał więcej niż w jednym sezonie, był Walter Brooke jako Mark Roberts, szef McGee[3][2]. Ponadto w serialu pojawili się:
Jack Kirby, współtwórca postaci Hulka, wystąpił w odcinku No Escape[5][1].
Emisja i filmy telewizyjne
Emisję serialu The Incredible Hulk rozpoczęto 4 listopada 1977 roku na antenie CBS od filmu telewizyjnego i pilota o tym samym tytule[4]. Drugi i trzeci sezon otrzymały zamówienie po 23 odcinki[5][3]. Przy czwartym sezonie podjęto decyzję o zakończeniu serialu i wyemitowano jego 18 odcinków[2][1]. 7 dodatkowych odcinków, nakręconych na potrzeby czwartego sezonu, pojawiło się jako sezon piąty[6][1]. Serial zakończył swoją emisję 13 maja 1982 roku[6].
Pod koniec lat osiemdziesiątych wyemitowano na kanale NBC trzy filmy telewizyjne: Powrót niesamowitego Hulka (oryg. The Incredible Hulk Returns, 1988), Hulk przed sądem (oryg. The Trial of the Incredible Hulk, 1989) i Śmierć niesamowitego Hulka (oryg. The Death of the Incredible Hulk, 1990)[8]. W planach był również czwarty film Revenge of the Incredible Hulk[9]. Pilot serialu The Incredible Hulk (1977) i drugi odcinek, The Return of the Incredible Hulk (Death in the Family, 1977), wyemitowane zostały jako filmy telewizyjne[1], pilot był dystrybuowany w kinach poza Stanami Zjednoczonymi[10]. Dwu częściowy odcinek Married ukazał się również jako film telewizyjny Bride of The Incredible Hulk (1978)[5].
21 października 2003 roku wydano na DVD w Stanach Zjednoczonych The Incredible Hulk – The Television Series Ultimate Collection, zawierające 6-dyskową kolekcję wybranych odcinków serialu[11]. W latach 2006–2008 serial został wydany w formacie DVD[12][13][14][15][16], a 21 października 2008 roku ukazało się również na DVD The Incredible Hulk: The Complete Series zawierające wszystkie 5 sezonów serialu[17]. 12 grudnia 2016 roku wydano wersję Blu-ray[18].
6 maja 2003 roku wydano na DVD filmy Powrót niesamowitego Hulka i Hulk przed sądem[19], a Śmierć niesamowitego Hulka pojawiła się miesiąc później, 3 czerwca[20]. DVD zatytułowane The Incredible Hulk – Original Television Premiere wydano 25 czerwca jako element promocji filmu Hulk z 2003 roku. Zawiera ono pilot, The Incredible Hulk oraz dwuczęściowy odcinek Married[21].
Na początku 1977 roku Frank Price, szef Universal Television, zaproponował producentowi i scenarzyście Kennethowi Johnsonowi stworzenie serialu telewizyjnego na podstawie jednej z postaci wydawnictwa Marvel Comics, do których studio posiadało prawa. Johnson początkowo odrzucił propozycję, ale później, po przeczytaniu NędznikówWiktora Hugo zainspirował się i rozpoczął pracę nad adaptacją w serial telewizyjny historii komiksowej Hulka[1].
Johnson postanowił odejść od materiału źródłowego, jakim był komiks. Głównymi powodami było przełożenie go na serial fabularny w taki sposób, aby był on wiarygodny i akceptowalny przez szeroka publiczność oraz fakt, że sam Johnson nie był fanem komiksów. W komiksach Banner został narażony na promieniowanie gamma wskutek wypadku i był fizykiem, a w serialu sam przeprowadził nieudany eksperyment na sobie jako lekarz. Postanowiono również, aby postać Hulka nie mówiła wcale. Producent postanowił zmienić również pierwsze imię bohatera z Bruce na David. Ostatecznie oryginale imię z komiksów zostało użyte jako drugie imię postaci. Johnson również zrezygnował z postaci drugoplanowych z komiksów i wprowadził zupełnie nową postać, reportera Jacka McGee. Zdecydowano się również, aby siła Hulka była bardziej ograniczona niż w komiksach[22], a Johnson rozważał, aby był on czerwony zamiast zielonego[1].
W roli Davida Bannera został obsadzony Bill Bixby, który był pierwszym i jedynym wyborem Johnsona. Jack Colvin otrzymał rolę reportera Jacka McGee. Inspiracją dla tej postaci był Javert z Nędzników. Arnold Schwarzenegger brał udział w przesłuchaniach do roli Hulka, jednak nie otrzymał roli, bo uznano, że jest za niski. Ostatecznie Richard Kiel został obsadzony, ale po nakręceniu kilku scen Johnson stwierdził, że jest on za słabo umięśniony i zdecydowano się na profesjonalnego kulturystę, Lou Ferrigno[1].
Narratorem w scenie otwierającej serial został Ted Cassidy, który również wydawał odgłosy Hulka do czasu swojej śmierci w 1979 roku. Zastąpił go wtedy Charles Napier[1].
Muzyka
Joe Harnell został zatrudniony do napisania muzyki do serialu[1]. Album z jego muzyką, The Incredible Hulk: Original Soundtrack Recording, został wydany w 1999 roku przez Super Tracks[23].
The Incredible Hulk: Original Soundtrack Recording – 1999
„Growing Tension / Explosion / Hulk Rescue and Susan’s Death”
J. Harnell
8:40
7.
„The Lonely Man Theme”
J. Harnell
1:33
8.
„The Incredible Hulk: Main Title (Version #2)”
J. Harnell
1:12
9.
„Married: The Wedding”
J. Harnell
2:48
10.
„Prometheus: Arrival at Project Prometheus”
J. Harnell
5:13
11.
„Ricky: Montage”
J. Harnell
2:19
12.
„Stop Susan Williams: Suite”
J. Harnell
6:36
13.
„Homecoming: Suite”
J. Harnell
2:10
14.
„The Secret Empire: Suite”
J. Harnell
7:51
15.
„Prometheus: Through the Floor / Hulk on the Rampage”
J. Harnell
3:48
16.
„Married: Prelude to Tragedy / Death Scene”
J. Harnell
3:48
17.
„Pilot: Graveyard Farewell – Lonely Man Theme Reprise”
J. Harnell
3:11
18.
„Theme from The Incredible Hulk (Disco Version)”
J. Harnell
3:29
1:13:58
Odbiór
Krytyka w mediach
W serwisie Rotten Tomatoes 57% z 7 recenzji dotyczących filmowego pilota serialu, The Incredible Hulk uznano za pozytywne, a średnia ocen wystawionych na ich podstawie wyniosła 5,4/10[24]. 75% z 8 i 80% z 5 recenzji dotyczących pierwszego i piątego sezonu uznano za pozytywne ze średnią ocen 6/10 i 5,9/10[25][26].
