Dojrzały osobnik mierzy zazwyczaj 15–60 cm długości i zbudowany jest z 60–1000 proglotydów (członów) o maksymalnej szerokości 3 mm. Jego mała główka (scolex) ma cztery półkoliste przyssawki oraz wysuwalny ryjek z 4–7 rzędami haczyków. Wszystkie proglotydy mają podwójny komplet zarówno żeńskich, jak i męskich narządów płciowych (rozrodczych). Każdy z nich uchodzi do zatok płciowych położonych po bokach. Proglotydy maciczne mają kształt nasionogórka o wymiarach 12×2,7 mm[1] i zawierają 15–25 jaj z kulistymi onkosferami o średnicy 27–60 μm[1][4] i grubej otoczce[1], wyposażonymi w 6 haczyków[4].
Cysticerkoid jest formą inwazyjną dla żywiciela ostatecznego. Zakażenie następuje drogą pokarmową, najczęściej w wyniki przypadkowego połknięcia zakażonego owada lub wskutek kontaktu z innym zakażonym żywicielem. Po wniknięciu do organizmu, tasiemiec osiąga pełną dojrzałość po 2–3 tygodniach[1].
U człowieka występuje rzadko i zazwyczaj przebiega bezobjawowo[1][3]. Jak dotąd opisano kilkaset przypadków tej choroby u ludzi, głównie u dzieci poniżej 8. roku życia. Około 1/3 zachorowań dotyczyła dzieci poniżej 6 miesięcy życia[1].
Skutecznym lekiem na dipyloidozę jest prazykwantel[1][5], podawany w jednorazowej dawce 10–15 mg/kg masy ciała[1] (lub 5–10 mg/kg), ewentualnie niklozamid w dwóch dawkach po 1 g odstępie godzinnym[5]. Pasożyty wydalane są zazwyczaj kilka godzin po jego przyjęciu. Potwierdzeniem powodzenia terapii jest niewydalanie członów tasiemca przez co najmniej 4 miesiące[1].
